Weer een jaar ouder
De tijd vliegt, als je het naar je zin hebt. Ik weet niet wie dit fenomenale stukje 'waarheid' ooit heeft uitgedacht, maar het blijft een zalige dooddoener voor iedereen die zich quasi gemakkelijk wil afdoen van terugkijken.
Dus laten we dat dan ook maar overslaan, dat terugkijken. Ik ben er sowieso niet van, meestal omdat ik alles alweer vergeten ben. Zoals ik in mijn werk van de grote lijnen ben, ben ik dat ook in mijn eigen leven. Dat gaat ten koste van de aandacht, liefde voor en kennis van details. Ik weet ze niet meer, dan was het blijkbaar ook niet groots, memorabel of belangrijk genoeg.
Dinsdag, de 27e, wordt ik 37. En ik kan toch eerlijk zeggen dat het me allemaal alleen maar beter, mooier, interessanter, wijzer heeft gemaakt. Die (aanstaande?) ouderdom. Het is prima. Ik begin hier en daar een grijze kuif te ontwikkelen. Leuk! Als ik ouder wordt, worden mijn kinderen dat ook. Heel erg leuk! En hoe verder je komt, hoe meer je zelf bent gegroeid. Toch een van de meer belangrijkere levensdoelen.
Van Finn heb ik een beschermhoesje voor mijn iPhone gekregen. Mooi, dat dat cynische gevoel voor humor er nu al in zit bij hem. Ik ga vast bekokstoven hoe ik hem op 1 april kan terugpakken, want dan wordt hij 4. Maar het is duidelijk dat hij papa enige onhandigheid toedicht, weten we gelijk waar hij het van heeft....:)
Blijft overeind dat ik straks 37 ben. Een fors aantal jaren is dat toch. Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen 'straks' hun 37ste vieren. Raar. Misschien mijn eigen ouders ook niet, maar het gebeurt ze wel degelijk. Dan heb je toch al wel alles meegemaakt. Dan heb je ook grofweg afscheid genomen van je kinderen. Deels vanwege hun zelfstandigheid, aandacht voor hun eigen leven en werk, maar zeker ook als er inmiddels kleinkinderen in het spel zijn. Want dan tellen de originele exemplaren ineens niet meer. En terecht. Kan ik me zo indenken. Je stopt als beginnend ouder tenslotte ook met 'kind van' te zijn, als 'vader' en 'papa'.
Ik blijf voorlopig nog even 'vader van', dat is wel geruststellend. Ik schat tot minstens mijn 55ste. Dus enige continuïteit in mijn gemoedstoestand is wel gegarandeerd. Even afwachten hoe zich dat ontwikkelt, want met lange termijn-projecten en te weinig verandering en vernieuwing ben ik ook niet zo goed. Finn ook niet, dus misschien moet ik daar iets mee doen op 1 april.
Dus laten we dat dan ook maar overslaan, dat terugkijken. Ik ben er sowieso niet van, meestal omdat ik alles alweer vergeten ben. Zoals ik in mijn werk van de grote lijnen ben, ben ik dat ook in mijn eigen leven. Dat gaat ten koste van de aandacht, liefde voor en kennis van details. Ik weet ze niet meer, dan was het blijkbaar ook niet groots, memorabel of belangrijk genoeg.
Dinsdag, de 27e, wordt ik 37. En ik kan toch eerlijk zeggen dat het me allemaal alleen maar beter, mooier, interessanter, wijzer heeft gemaakt. Die (aanstaande?) ouderdom. Het is prima. Ik begin hier en daar een grijze kuif te ontwikkelen. Leuk! Als ik ouder wordt, worden mijn kinderen dat ook. Heel erg leuk! En hoe verder je komt, hoe meer je zelf bent gegroeid. Toch een van de meer belangrijkere levensdoelen.
Van Finn heb ik een beschermhoesje voor mijn iPhone gekregen. Mooi, dat dat cynische gevoel voor humor er nu al in zit bij hem. Ik ga vast bekokstoven hoe ik hem op 1 april kan terugpakken, want dan wordt hij 4. Maar het is duidelijk dat hij papa enige onhandigheid toedicht, weten we gelijk waar hij het van heeft....:)
Blijft overeind dat ik straks 37 ben. Een fors aantal jaren is dat toch. Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen 'straks' hun 37ste vieren. Raar. Misschien mijn eigen ouders ook niet, maar het gebeurt ze wel degelijk. Dan heb je toch al wel alles meegemaakt. Dan heb je ook grofweg afscheid genomen van je kinderen. Deels vanwege hun zelfstandigheid, aandacht voor hun eigen leven en werk, maar zeker ook als er inmiddels kleinkinderen in het spel zijn. Want dan tellen de originele exemplaren ineens niet meer. En terecht. Kan ik me zo indenken. Je stopt als beginnend ouder tenslotte ook met 'kind van' te zijn, als 'vader' en 'papa'.
Ik blijf voorlopig nog even 'vader van', dat is wel geruststellend. Ik schat tot minstens mijn 55ste. Dus enige continuïteit in mijn gemoedstoestand is wel gegarandeerd. Even afwachten hoe zich dat ontwikkelt, want met lange termijn-projecten en te weinig verandering en vernieuwing ben ik ook niet zo goed. Finn ook niet, dus misschien moet ik daar iets mee doen op 1 april.
Reacties
Nog vele jaren en voorzichtig met je iPod!