Verlangen naar de bekende weg
We doen deze vakantie weer heel veel nieuwe ervaringen op, en dat is niet goed. Niet goed, omdat de hersenbeschadeging van De Vrouw zich niet leent voor experimenten en nieuwe situaties. Ook niet goed, omdat het eigenlijk altijd tegenvalt als wij niet kiezen voor ons vertrouwde adresje in Le Barcarès.
Waarom? Veel verschillende redenen. Op ons huidige park kom ik zo terug. Een jaar of zeven geleden zijn we, met Mark en Eef, ergens tegen de Pyreneeën aanbeland. Dorpje, mooie omgeving, peperduur park met geweldig natuurzwembad. Maar ook weinig voorzieningen, niks voor de kids, alleen maar ontoegankelijke Belgen en, vooral, kloteweer. Tsja, daar sta je dan met je uitgaven. Wij zijn daar een week eerder vertrokken en hebben een stacaravan aan de kust gevonden, waar het in ieder geval nog zonnig en 25 graden was.
Vorig jaar redden we het allemaal niet, met name door mijn Ironmanplannen in Maastricht. Toen zijn we geëindigd in Venetië. Prachtige stad, geweldig dat we haar hebben gezien, bewandeld en beleefd. Maar verder was het droevenis troef. Veel te drukke camping, door de Italiaanse planningsstrategen achtergelaten op een verder niet meer zo druk industrieterrein, er was geen ontsnappen aan. Jij had dat, daar, en verder niks. En twee meter verderop zaten de buren, met hetzelfde issue. Nee, geen succes.
Op dit moment zitten we boven op een berg in de Ardèche. Daardoor is het sinds kort vrijgegeven mobiele netwerk maar matig beschikbaar. We hebben hier, op z'n best, een haperende 3G tot onze beschikking. Dat is natuurlijk zelden een punt, want wifi. Ware het niet dat de wifi op ons vakantiepark volstrekt ontoereikend is. Waardeloos dus. En dat levert frustratie op. En onrust. Want een serie kijken is bij ons thuis een belangrijke manier van rust pakken. Broodnodige rust ook nog eens. Want als je geen boek meer kan lezen en toch stilte en een beetje afleiding zoekt, kom je uit op Netflix.
Daar gaan we dus deze reis niks meer aan doen. Volgend jaar heb ik me verdiept in hoe mifi werkt. En heb ik er een bij me. Vanaf het moment dat wij de auto instappen, blaft de wifi ons tegemoet en de verbindingen zullen gaan vechten om onze telefoons en laptops te mogen vertroetelen.
Wat me deze reis ook weer opvalt, is de prijs/kwaliteit-verhouding van het park. Wij betalen hier het dubbele van wat we in Barcarès betalen, en krijgen daar een prachtig en goed onderhouden park voor. De huisjes zijn schoon, de vegetatie onderhouden, het zwembad mooi. Alles klopt. Behalve de wifi. En het restaurant, wat alleen maar pizza's en een daghap serveert. Een broodje, patatje, biefstukje worden ook gewaardeerd hoor... En de afmeting van het huisje, waar je in geen enkele kamer fatsoenlijk kunt lopen. De bedden, die gemaakt zijn voor pasgetrouwde stelletjes. Persoonlijk heb ik na een jaar of twaalf iets meer ruimte nodig. Sorry. En voor de boodschappen moet je minimaal 15 minuten de berg af. En weer op.
En dan verliest men hier de vergelijking ook nog op omstandigheden die ze niet in de hand hebben, zoals de reisafstand, die maar een uurtje minder is. En het weer, want het is hier loeiheet en voornamelijk windstil. En de wespen, want we zitten hier middenin het druivengebied en dan krijg je die krengen er gratis bij.
Waar winnen ze het dan? Als gezegd, dit is een goed georganiseerd en schoon park. Dat is Ile des Pecheurs niet. Nee, dat is een takkebende, waar je na inchecken eerst zelf je huisje gaat schoonmaken. Hier hangt een keurig draaiende airco in het huisje, staat een Nespresso-apparaat voor je klaar en hebben ze een aantal mooie MTB's klaarstaan voor de gasten. De service is fenomenaal.
En de omgeving. Waar de regio rond Perpignan droog, dor en doods aanziet en -voelt, is het hier groen, weelderig, heuvelachtig en schreeuwt het om buitenactiviteiten. Daar is het dan helaas weer iets te warm voor, maar toch. Zelden zo'n mooie omgeving gezien.
En, een van de grootste verwonderingen die ik als toerist heb, er kan op dit park elke dag worden in- en uitgecheckt. Ik vind het zo'n ongelofelijke armoede dat je nog altijd gebonden bent aan zaterdag/zaterdag, bij veel, zo niet de meeste, parken en campings. Niet te geloven. Welkom in 2018, knuppels. Pas je boekingssysteem aan en vervang die procesgerichte starheid voor service en flexibiliteit voor je (mogelijke) gasten.
Op naar volgend jaar. Wij hebben plannen om, inderdaad, maar weer gewoon de vertrouwde omgeving op te zoeken. Drie weken niks doen, bekend terrein, bekende mensen, weten wat je hebt en wat je niet hebt. Het is wel best.
Waarom? Veel verschillende redenen. Op ons huidige park kom ik zo terug. Een jaar of zeven geleden zijn we, met Mark en Eef, ergens tegen de Pyreneeën aanbeland. Dorpje, mooie omgeving, peperduur park met geweldig natuurzwembad. Maar ook weinig voorzieningen, niks voor de kids, alleen maar ontoegankelijke Belgen en, vooral, kloteweer. Tsja, daar sta je dan met je uitgaven. Wij zijn daar een week eerder vertrokken en hebben een stacaravan aan de kust gevonden, waar het in ieder geval nog zonnig en 25 graden was.
Vorig jaar redden we het allemaal niet, met name door mijn Ironmanplannen in Maastricht. Toen zijn we geëindigd in Venetië. Prachtige stad, geweldig dat we haar hebben gezien, bewandeld en beleefd. Maar verder was het droevenis troef. Veel te drukke camping, door de Italiaanse planningsstrategen achtergelaten op een verder niet meer zo druk industrieterrein, er was geen ontsnappen aan. Jij had dat, daar, en verder niks. En twee meter verderop zaten de buren, met hetzelfde issue. Nee, geen succes.
Op dit moment zitten we boven op een berg in de Ardèche. Daardoor is het sinds kort vrijgegeven mobiele netwerk maar matig beschikbaar. We hebben hier, op z'n best, een haperende 3G tot onze beschikking. Dat is natuurlijk zelden een punt, want wifi. Ware het niet dat de wifi op ons vakantiepark volstrekt ontoereikend is. Waardeloos dus. En dat levert frustratie op. En onrust. Want een serie kijken is bij ons thuis een belangrijke manier van rust pakken. Broodnodige rust ook nog eens. Want als je geen boek meer kan lezen en toch stilte en een beetje afleiding zoekt, kom je uit op Netflix.
Daar gaan we dus deze reis niks meer aan doen. Volgend jaar heb ik me verdiept in hoe mifi werkt. En heb ik er een bij me. Vanaf het moment dat wij de auto instappen, blaft de wifi ons tegemoet en de verbindingen zullen gaan vechten om onze telefoons en laptops te mogen vertroetelen.
En dan verliest men hier de vergelijking ook nog op omstandigheden die ze niet in de hand hebben, zoals de reisafstand, die maar een uurtje minder is. En het weer, want het is hier loeiheet en voornamelijk windstil. En de wespen, want we zitten hier middenin het druivengebied en dan krijg je die krengen er gratis bij.
En de omgeving. Waar de regio rond Perpignan droog, dor en doods aanziet en -voelt, is het hier groen, weelderig, heuvelachtig en schreeuwt het om buitenactiviteiten. Daar is het dan helaas weer iets te warm voor, maar toch. Zelden zo'n mooie omgeving gezien.
En, een van de grootste verwonderingen die ik als toerist heb, er kan op dit park elke dag worden in- en uitgecheckt. Ik vind het zo'n ongelofelijke armoede dat je nog altijd gebonden bent aan zaterdag/zaterdag, bij veel, zo niet de meeste, parken en campings. Niet te geloven. Welkom in 2018, knuppels. Pas je boekingssysteem aan en vervang die procesgerichte starheid voor service en flexibiliteit voor je (mogelijke) gasten.
Op naar volgend jaar. Wij hebben plannen om, inderdaad, maar weer gewoon de vertrouwde omgeving op te zoeken. Drie weken niks doen, bekend terrein, bekende mensen, weten wat je hebt en wat je niet hebt. Het is wel best.
Reacties