Game over: epische crash van het mentale systeem
Er zijn van die blogjes die zichzelf niet zo vanzelf laten schrijven. Waar je ook geen zin in hebt. Ik hik hier al een paar dagen tegenaan. Maar, als je in de aanloop naar je grote dag de wereld probeert mee te nemen in je belevingswereld en narcisme, moet je dat ook na afloop doen. Zeker ook dus, als het een zeer tegenvallende gebeurtenis is gebleken.
Want dat was het. Zeer tegenvallend. En dan druk ik mij genuanceerd, en al ontdaan van alle emotie, uit. Wat was het probleem? Zoveel. Daar ga ik zo naartoe. Eerst maar het resultaat: DNF, uitgestapt na een waardeloos zwemonderdeel en zo'n 170 kilometer fietsen.
De race
De ochtend begon prima. Ik was nog altijd erg ontspannen. Had nog een uurtje of zes lekker geslapen. Het hotel serveerde voor die paar deelnemers al vanaf 5 uur ontbijt en ik had daar, vergezeld door De Vrouw, rustig gebruik van gemaakt. Van hotel naar zwemstart ging ook top, want bij vertrek (ik wilde net een taxi laten bellen) kwam ik Martin uit Amsterdam en zijn Uber tegen. 'Natuurlijk kun je effe meerijden' en hopla.
Zoals verwacht werd het een wetsuitloze zwemwedstrijd. No worries. Dat kost iedereen tijd. Ik had geen idee hoeveel, omdat ik eigenlijk nooit lange stukken zwem zonder wetsuit. Maar ik gokte op een minuut of tien. Ik zou dus gaan uitkomen op/rond 1.25 á maximaal 1.30. Ik stelde me keurig op onder mijn soortgenoten, namelijk de mensen die dachten het parcours in 70 tot 80 (mét wetsuit)minuten af te gaan leggen. De start was rolling en dus vrij rustig en gemoedelijk. Via een paar meter met grote, ronde keien kwam ik te liggen en vanaf het begin had ik een goed, gestaag ritme en redelijk wat ruimte om te bewegen.
Tijdens het zwemmen had ik wel af en toe moeite met oriënteren, maar verder ging het crescendo. Na de laatste boei zwom ik rechtstreeks de fuik van de zwemexit in en ik had erg veel zin om de fiets te pakken. Toen ik rechtop stond, trok ik badmuts en bril van mijn gezicht en strompelend werd ik aan de kant geholpen. Daar tikte ik mijn horloge aan, om aan te geven dat ik uit het water was en in de eerste wissel. Ik keek en zag 1.41 staan....
1 fakking 41....
Dat was echt een waardeloze zwem, blijkbaar. Zo voelde het helemaal niet. Dat was wel echt een goed baalmoment, zo koud gestart aan die dag, al kon ik me er na een paar minuten ook wel weer overheen zetten. Die zo vurig gewenste tijd in de buurt van de 10.30 moest ik wel laten varen, dat ging ik nu echt niet meer halen. Maar een goed en snel fietsonderdeel natuurlijk zeker wel. En dat had ik ook nodig, want als die 10.30 dan niet valt, dan maar een vet PR! En, zoals ik Yuri eerder al grappend, maar bloedserieus, had toegevoegd: zelfs met twee lekke banden ging ik een PR doen.
Op de fiets dus. Oftewel: Koers! Ik had een keurig wattagaplan in mijn hoofd en dat was steady op 200+ sturen. Met een NP van zo'n 220 ging ik maximaal hard in combinatie met voldoende overhouden voor de marathon. Het moest mij op iets onder de 5.30 afzetten bij het lopen.
Het ronde was prachtig. We gingen gelijk naar de andere kant van het meer, terwijl ik tegen De Vrouw en Kirsten gedecideerd had geroepen dat ik eerst aan mijn eigen kant een lusje zou doen. Maar mijn gezin laat zich niet zo makkelijk foppen en dubbelcheckt alles wat ik zeg. Die stonden dus gewoon op tijd klaar om mijn de stad uit te zwaaien en gingen zelf op zoek naar Kirs en Bas en de kids.
Vanuit Zürich reden we langs het meer in zuid, zuid-oostelijke richting. Een brede tweebaansweg, waarover we ook weer terug zouden komen als dit lusje erop zat. Na deze lus reden we langs de stad na de andere kant van het meer, waar we waren gestart, en deden we daar nog een lus. In beide lussen zat een klimmetje van bescheiden proporties. Kort en misschien wat steil, maar niks om angst voor te hebben.
Terug naar die eerste lus. De brede weg de stad uit bleek maar liefst 20 kilometer lang te zijn. Maar ik zat goed in mijn plan, hield de druk op de pedalen en fietste heerlijk een best grote groep snellere zwemmers (daar waren er tenslotte nogal wat van...) voorbij.
Al fietsend heb je dan ook tijd en ruimte om na te gaan waar het met zwemmen mis ging. Had ik teveel extra meters gemaakt? Altijd een reële optie, maar ik had dat idee zelf niet. Mede door het ontwerp van het parcours, lagen al teveel omzwervingen niet voor de hand. Had dan misschien iedereen zo beroerd gezwommen? Hadden we allemaal 20% of meer op onze 'normale' tijden toegegeven? Kan, maar dat kan ik pas na afloop checken. Eerlijk gezegd hield ik me daar een beetje aan vast, omdat ik die 1.41 anders gewoon niet zo goed kon verklaren.
Na het lange en rechtoe-rechtaan fietsen, de stad uit, volgde zo.n 40 kilometer heuvels en een paar pittige klimmetjes. Een klim was zelfs ronduit zwaar. Ik deed er zomaar een kwartier over, in Frankfurt en Maastricht duurden de klimmetjes nooit meer dan een minuut of 5, maar meestal zelfs korter. Maar goed, na dit heuvelachtige terrein, bogen we terug richting de stad en werden we getrakteerd op een glorieus en een allesdemoeitewaardmakend uitzicht over het meer en de prachtige heuvels eromheen.
Met nog zo'n 20 kilometer terug de stad in, zat de eerste lus erop. Inmiddels stonden De Vrouw, Kirsten, Bas en alle kids al uren de longen uit hun lijf te schreeuwen. Je moet weten dat het bij ons gebruikelijk is dat iedere passerende atleet de volle juichtreatment krijgt. Er is dus wat voor te zeggen dat deze gasten op zo'n dag harder werken dan ik. Tegen de tijd dat ik langs kwam, zat de warming-up er dus ruimschoots op en hoorde ik ze al buiten de stadsgrenzen tekeer gaan. Ik zwaaide, schreeuwde 'kampioenen!', had goeie moed en maakte het rondje om het meer. Aan de andere kant lag het tweede lusje, wat dus verre van even groot was als de eerste lus. Het was 80 om 10 kilometer...;).
Na de tweede lus rammelde ik langs start/finish en keek op mijn klok. Het eerste rondje had me maar liefst 2 uur en 50 minuten gekost. Dit was toch ook echt iets anders als wat ik in gedachten had gehad. 2.50 Betekende, met een beetje verval in het tweede rondje, minimaal 5.45 op het fietsen. Mokerslag. Ik bedacht me gelijk: ik houd mij aan het wattageplan, ik lever maximale effort, mijn verwachtingen waren gewoon volstrekt nergens op gebaseerd en dus onjuist/niet reel.
Wat me daar, ter plekke, ook overviel, was: in Frankfurt reed ik ook 5.45, ik ben twee jaar verder. Waar is de vooruitgang? Waarop ik daar natuurlijk ook even soepel het zwemmen bij betrok. Dat was tenslotte in twee jaar tijd van 1.22 naar 1.41 geduikeld. Onterecht natuurlijk, appels en peren vergelijken. Maar killing voor de moraal.
Ik maakte de bocht rond het meer weer, en reed weer op het gezin af. Mooi in de houding, geconcentreerd en weer lekker op snelheid zoefde ik langs. De heuvels en klimmetjes waren pittig, dus mijn tempo moest ik lekker op het vlakke maken. Die 20 kilometer de stad uit dus. Alleen deze tweede keer leken ze eindeloos te duren. En ik kreeg mijn teleurstelling niet onder controle. 1.41 + 5.45 + twee wissels + een marathon in een kleine 40 graden celcius. Ik realiseerde me dat ik blij moest zijn met iets in de buurt van mijn Frankfurt-tijd. "Maar ik ben toch veel beter dan die tijd?", schreeuwde mijn ego en verwachtingspatroon.
Ik kreeg wat last van mijn linker hamstring. Heb ik wel vaker, bij langere tochten. Ook liep de energie zachtjesaan uit mijn benen. Bij het naar beneden drukken van mijn pedaal, trok mijn achillespees aan en voelde ik de al maandenlang teisterende peesblessure even gedag zeggen. Elke pedaalslag weer. Hamstring, energie, pees. In de heuvels ging het hard bergafwaarts. Figuurlijk. Want letterlijk was het dalen als vanouds helemaal niks. Het klimmen ook niet. Ik klom in het eerste rondje met een maximaal wattage van zo'n 230 á 240 watt, om mezelf vooral niet op te blazen en bovenop gelijk weer gas te kunnen geven. Maar in de tweede omloop was ik blij als ik 200 watt haalde. Ik was op en raakte alleen maar meer op. Op een gegeven moment kreeg ik mijn hoofd niet meer opgetild als ik in de beugels lag. Nekpijn en vermoeidheid, het werd bijna gevaarlijk. Ergens rond kilometer 145 vloog er een kogel dor een kerk: uitstappen. Terugrijden naar het gezin, de stad, het terras. Exit. Did Not Finish.
Ik was woest. Op mezelf. Waarom loop ik hier zo leeg? Wat heb ik niet goed gedaan? De afgelopen maanden gingen door mijn hoofd. Heb ik voldoende volume gedraaid? Heb ik er niet iets te vaak wat kantjes vanaf gelopen en gefietst?
En waar is mijn vooruitgang? Die 1.41 is 19 minuten langzamer dan die ontzettend slechte tijd in Frankfurt. Met mijn totale gebrek aan zwemcapaciteiten zijn dus geen lekke banden meer nodig om toch een kuttijd te scoren. Fietsen? Ook zo lekker. Ik dacht de afgelopen jaren mooie stappen te hebben gemaakt. Resultaat? In Maastricht fietste ik 5.30, maar was ik helemaal kapotdood en bleek ik veel te hard gefietst te hebben. Nu houd ik me aan het plan en fiets ik weer ouderwets beroerd en eindig in 5.45 (waarbij ik in Frankfurt pech had met het laatste uur regen, dus eigenlijk nog veel sneller was dan op dit moment). En over het lopen wil ik kort zijn: blijkbaar trek ik mijn hele lijf uit elkaar met dat kutlopen. Ja, ik ben veel sneller geworden, maar ten koste van wat? Eerst een en inmiddels twee geïrriteerde achillespezen, die al opspelen als ik maar denk aan hardlopen en me dus nu al tijdens het fietsen dwarszitten!
Ik ben er volledig klaar mee en bedenk me dat ik in ieder geval moet stoppen met triatlon. Dat zwemmen gaat er als eerste uit. Over fietsen wil ik nog nadenken en hardlopen ga ik alleen nog maar pijnvrij doen. Dat is dus zo'n twee keer per jaar. Nou, als dat het is. Dan word ik baggervet van al dat snoepen en ongetwijfeld een doodongelukkig mens. Maar de frustratie van een dag als vandaag heb ik dan in ieder geval nooit meer.
Maar goed, die woeste bui is tijdelijk. Emoties komen en gaan ongeveer in hetzelfde tempo. Twee andere gevoelens waren veel erger: ik voelde me ongelofelijk schuldig ten opzichte van Kirs en Bas, maar vooral ten opzichte van De Vrouw. Hun had ik meegesleept in dit verhaal, en allemaal minimaal € 1.000,- lichter, waren ze getuige van Frank die een ochtendje ging fietsen in een mooie omgeving. Iedereen had zijn vakantie hier op ingericht. En met name de druk, stress, de verplaatsingen, alle nieuwe ervaringen en omgevingen zijn voor De Vrouw als een rode lap voor een stier. Deze paar weken zijn voor iemand met hersenletsel het slechts denkbare scenario. Rechtsreeks uit het handboek 'zo ga je niet met mensen met NAH om'.
Dus dat. En dan kom je zelf aan de beurt. Want er is er hier maar één die faalt. En waarom? Omdat meneer teleurgesteld is in zijn doorkomsttijden. Omdat meneer niet om kan gaan met een plan B, of C. Nee, inflexibel en gelijk afhaken bij stress. Ik had mijzelf anders ingeschat en ik had mijzelf vooral ook heel graag anders gezien. Nee, dit is niet het voorbeeld dat ik wil zijn voor mijn kinderen.
Maar hoe komst het nou? Er zijn een aantal dingen helemaal misgelopen. Waarom ik zo enorm langzaam heb gezwommen weet ik nog steeds niet. Ik heb inderdaad ietsjes extra gezwommen, een meter of 200. Dat kost mij soepel een minuut of 4. Dus dat verklaart een iets mindere tijd, maar nog zeker geen 1.41. 'De rest' had ook langzamer gezwommen, maar niet zo beroerd als ik. Dus ergens heb ik zelf echt iets niet goed gedaan. Maar mijn gevoel was goed, mijn slag rustig en (behoorlijk vaak) goed technisch en geconcentreerd. Zeg het maar. Geen idee.
Wat erg slecht was, was mijn voorbereiding. Ik ging dat snelle fietsparcours in Zürich wel even in 520-ish doen. Nou, het is helemaal geen snel fietsparcours. Dus waar dat plan en die verwachting op gebaseerd waren, geen idee. Ik had dat in mijn hoofd, omdat ik het zo graag wilde. Maar ja, ik wil ook graag dat FC Utrecht een keer kampioen wordt....
Blijft het een feit dat ik gewoon slecht ben omgegaan met de realiteit, die gedurende de dag binnenkwam. De warmte heeft zeker ook niet geholpen, maar daar hadden we allemaal last van. En, dit is helemaal lastig terrein, de afgelopen zes maanden waren wel zo'n beetje de lastigste die wij als gezin ooit hebben gekend. Dat helpt in ieder geval ook niet.
Inmiddels zijn we allemaal een kleine week verder. De deelnemers zijn allemaal weer aan het werk en de euforie en teleurstelling maken plaats voor het gewone leven. Ik was de woede en dramatische voornemens dezelfde avond al wel kwijt. Met name door de reacties van de beide gezinnen, live en in persoon. Maar zeker ook door de totale liefde en plaatsvervangende teleurstelling die ik van de Hellas- en Vleckmannen en de trainer voelde. Dan bedenk je je echt dat het heel fijn is sámen ergens naartoe te leven, omdat het bij succes, maar vooral bij falen, heel fijn is als er mensen zijn die weten wat je doet, meemaakt, voelt en denkt.
En toen was het vakantie. Eindelijk. We hadden natuurlijk al een week achter de rug en die was zalig, rustig en totaal. Maar stond ook in het teken van het weekend dat nog moest komen. Toen kwam dat weekend en ineens was het zondagavond en zaten we met z'n achten bij onze favoriete Italiaan in Zürich. Nabespreken, genieten van elkaar, elkaars dag delen, eten en ons opmaken voor de dag erna: reisdag nummer drie, in ons geval. Kirsten en Bas vertrokken naar Düsseldorf, om daar het vliegtuig naar Egypte te pakken. Wij reden via Genève naar Zuid-Frankrijk, voor een dag of tien in de Ardèche.
Na een uitstekende rit, kwamen wij maandag einde middag aan op ons tweede en laatste vakantieadres, vakantiepark Domaine de Sevenier. Chique, een tikkeltje kakkineus, relaxt, kleinschalig, bovenop een berg, tegen het dorpje Lagorce aan. Geweldig mooie omgeving, met veel heuvels en kleine colletjes, snoeiheet en ramvol toeristen. Met name Nederlanders.
Vandeweek ben ik met Finn en Senna op gehuurde MTB's een rondje om de berg gaan fietsen, wat wonderbaarlijk goed ging. Met name Senna lijkt fietsen toch echt heel erg leuk te vinden, wat jeugdvriendin Janette op Instagram een opmerking ontlokte over het fietsje dat bij haar in de schuur stof staat te verzamelen. Wie weet.
Ook zijn we even op en neer gereden naar de Pont d'Arc. Druk, maar beeldschoon. Een soort Venetië/Giethoorn qua kano's die voorbij komen schieten, vol mensen met veel te weinig controle over hun vaartuig. Maar á la. De dag erna ben ik zelf even een rondje gaan fietsen en ook weer daarlangs gefietst en toen was het vroeg, en leeg. En nog mooier.
Op het park kom ik in een latere post nog wel even terug, want dat verdient meer aandacht dan een paar bijregels. En jullie zijn mijn gezwets wel weer zat voor vandaag. Dat ook. De wifi is in ieder geval volledig waardeloos, dus ik moet nu ook zo snel mogelijk gaan uploaden, voor de rest van het park wakker wordt, zijn kids achter de iPad stopt en mijn wifi-signaal verneukt....;).
Tot de volgende.
Want dat was het. Zeer tegenvallend. En dan druk ik mij genuanceerd, en al ontdaan van alle emotie, uit. Wat was het probleem? Zoveel. Daar ga ik zo naartoe. Eerst maar het resultaat: DNF, uitgestapt na een waardeloos zwemonderdeel en zo'n 170 kilometer fietsen.
De race
De ochtend begon prima. Ik was nog altijd erg ontspannen. Had nog een uurtje of zes lekker geslapen. Het hotel serveerde voor die paar deelnemers al vanaf 5 uur ontbijt en ik had daar, vergezeld door De Vrouw, rustig gebruik van gemaakt. Van hotel naar zwemstart ging ook top, want bij vertrek (ik wilde net een taxi laten bellen) kwam ik Martin uit Amsterdam en zijn Uber tegen. 'Natuurlijk kun je effe meerijden' en hopla.
Zoals verwacht werd het een wetsuitloze zwemwedstrijd. No worries. Dat kost iedereen tijd. Ik had geen idee hoeveel, omdat ik eigenlijk nooit lange stukken zwem zonder wetsuit. Maar ik gokte op een minuut of tien. Ik zou dus gaan uitkomen op/rond 1.25 á maximaal 1.30. Ik stelde me keurig op onder mijn soortgenoten, namelijk de mensen die dachten het parcours in 70 tot 80 (mét wetsuit)minuten af te gaan leggen. De start was rolling en dus vrij rustig en gemoedelijk. Via een paar meter met grote, ronde keien kwam ik te liggen en vanaf het begin had ik een goed, gestaag ritme en redelijk wat ruimte om te bewegen.
Tijdens het zwemmen had ik wel af en toe moeite met oriënteren, maar verder ging het crescendo. Na de laatste boei zwom ik rechtstreeks de fuik van de zwemexit in en ik had erg veel zin om de fiets te pakken. Toen ik rechtop stond, trok ik badmuts en bril van mijn gezicht en strompelend werd ik aan de kant geholpen. Daar tikte ik mijn horloge aan, om aan te geven dat ik uit het water was en in de eerste wissel. Ik keek en zag 1.41 staan....
1 fakking 41....
Dat was echt een waardeloze zwem, blijkbaar. Zo voelde het helemaal niet. Dat was wel echt een goed baalmoment, zo koud gestart aan die dag, al kon ik me er na een paar minuten ook wel weer overheen zetten. Die zo vurig gewenste tijd in de buurt van de 10.30 moest ik wel laten varen, dat ging ik nu echt niet meer halen. Maar een goed en snel fietsonderdeel natuurlijk zeker wel. En dat had ik ook nodig, want als die 10.30 dan niet valt, dan maar een vet PR! En, zoals ik Yuri eerder al grappend, maar bloedserieus, had toegevoegd: zelfs met twee lekke banden ging ik een PR doen.
Op de fiets dus. Oftewel: Koers! Ik had een keurig wattagaplan in mijn hoofd en dat was steady op 200+ sturen. Met een NP van zo'n 220 ging ik maximaal hard in combinatie met voldoende overhouden voor de marathon. Het moest mij op iets onder de 5.30 afzetten bij het lopen.
Het ronde was prachtig. We gingen gelijk naar de andere kant van het meer, terwijl ik tegen De Vrouw en Kirsten gedecideerd had geroepen dat ik eerst aan mijn eigen kant een lusje zou doen. Maar mijn gezin laat zich niet zo makkelijk foppen en dubbelcheckt alles wat ik zeg. Die stonden dus gewoon op tijd klaar om mijn de stad uit te zwaaien en gingen zelf op zoek naar Kirs en Bas en de kids.
Vanuit Zürich reden we langs het meer in zuid, zuid-oostelijke richting. Een brede tweebaansweg, waarover we ook weer terug zouden komen als dit lusje erop zat. Na deze lus reden we langs de stad na de andere kant van het meer, waar we waren gestart, en deden we daar nog een lus. In beide lussen zat een klimmetje van bescheiden proporties. Kort en misschien wat steil, maar niks om angst voor te hebben.
Terug naar die eerste lus. De brede weg de stad uit bleek maar liefst 20 kilometer lang te zijn. Maar ik zat goed in mijn plan, hield de druk op de pedalen en fietste heerlijk een best grote groep snellere zwemmers (daar waren er tenslotte nogal wat van...) voorbij.
Al fietsend heb je dan ook tijd en ruimte om na te gaan waar het met zwemmen mis ging. Had ik teveel extra meters gemaakt? Altijd een reële optie, maar ik had dat idee zelf niet. Mede door het ontwerp van het parcours, lagen al teveel omzwervingen niet voor de hand. Had dan misschien iedereen zo beroerd gezwommen? Hadden we allemaal 20% of meer op onze 'normale' tijden toegegeven? Kan, maar dat kan ik pas na afloop checken. Eerlijk gezegd hield ik me daar een beetje aan vast, omdat ik die 1.41 anders gewoon niet zo goed kon verklaren.
Na het lange en rechtoe-rechtaan fietsen, de stad uit, volgde zo.n 40 kilometer heuvels en een paar pittige klimmetjes. Een klim was zelfs ronduit zwaar. Ik deed er zomaar een kwartier over, in Frankfurt en Maastricht duurden de klimmetjes nooit meer dan een minuut of 5, maar meestal zelfs korter. Maar goed, na dit heuvelachtige terrein, bogen we terug richting de stad en werden we getrakteerd op een glorieus en een allesdemoeitewaardmakend uitzicht over het meer en de prachtige heuvels eromheen.
Met nog zo'n 20 kilometer terug de stad in, zat de eerste lus erop. Inmiddels stonden De Vrouw, Kirsten, Bas en alle kids al uren de longen uit hun lijf te schreeuwen. Je moet weten dat het bij ons gebruikelijk is dat iedere passerende atleet de volle juichtreatment krijgt. Er is dus wat voor te zeggen dat deze gasten op zo'n dag harder werken dan ik. Tegen de tijd dat ik langs kwam, zat de warming-up er dus ruimschoots op en hoorde ik ze al buiten de stadsgrenzen tekeer gaan. Ik zwaaide, schreeuwde 'kampioenen!', had goeie moed en maakte het rondje om het meer. Aan de andere kant lag het tweede lusje, wat dus verre van even groot was als de eerste lus. Het was 80 om 10 kilometer...;).
Na de tweede lus rammelde ik langs start/finish en keek op mijn klok. Het eerste rondje had me maar liefst 2 uur en 50 minuten gekost. Dit was toch ook echt iets anders als wat ik in gedachten had gehad. 2.50 Betekende, met een beetje verval in het tweede rondje, minimaal 5.45 op het fietsen. Mokerslag. Ik bedacht me gelijk: ik houd mij aan het wattageplan, ik lever maximale effort, mijn verwachtingen waren gewoon volstrekt nergens op gebaseerd en dus onjuist/niet reel.
Wat me daar, ter plekke, ook overviel, was: in Frankfurt reed ik ook 5.45, ik ben twee jaar verder. Waar is de vooruitgang? Waarop ik daar natuurlijk ook even soepel het zwemmen bij betrok. Dat was tenslotte in twee jaar tijd van 1.22 naar 1.41 geduikeld. Onterecht natuurlijk, appels en peren vergelijken. Maar killing voor de moraal.
Ik maakte de bocht rond het meer weer, en reed weer op het gezin af. Mooi in de houding, geconcentreerd en weer lekker op snelheid zoefde ik langs. De heuvels en klimmetjes waren pittig, dus mijn tempo moest ik lekker op het vlakke maken. Die 20 kilometer de stad uit dus. Alleen deze tweede keer leken ze eindeloos te duren. En ik kreeg mijn teleurstelling niet onder controle. 1.41 + 5.45 + twee wissels + een marathon in een kleine 40 graden celcius. Ik realiseerde me dat ik blij moest zijn met iets in de buurt van mijn Frankfurt-tijd. "Maar ik ben toch veel beter dan die tijd?", schreeuwde mijn ego en verwachtingspatroon.
Ik kreeg wat last van mijn linker hamstring. Heb ik wel vaker, bij langere tochten. Ook liep de energie zachtjesaan uit mijn benen. Bij het naar beneden drukken van mijn pedaal, trok mijn achillespees aan en voelde ik de al maandenlang teisterende peesblessure even gedag zeggen. Elke pedaalslag weer. Hamstring, energie, pees. In de heuvels ging het hard bergafwaarts. Figuurlijk. Want letterlijk was het dalen als vanouds helemaal niks. Het klimmen ook niet. Ik klom in het eerste rondje met een maximaal wattage van zo'n 230 á 240 watt, om mezelf vooral niet op te blazen en bovenop gelijk weer gas te kunnen geven. Maar in de tweede omloop was ik blij als ik 200 watt haalde. Ik was op en raakte alleen maar meer op. Op een gegeven moment kreeg ik mijn hoofd niet meer opgetild als ik in de beugels lag. Nekpijn en vermoeidheid, het werd bijna gevaarlijk. Ergens rond kilometer 145 vloog er een kogel dor een kerk: uitstappen. Terugrijden naar het gezin, de stad, het terras. Exit. Did Not Finish.
Ik was woest. Op mezelf. Waarom loop ik hier zo leeg? Wat heb ik niet goed gedaan? De afgelopen maanden gingen door mijn hoofd. Heb ik voldoende volume gedraaid? Heb ik er niet iets te vaak wat kantjes vanaf gelopen en gefietst?
En waar is mijn vooruitgang? Die 1.41 is 19 minuten langzamer dan die ontzettend slechte tijd in Frankfurt. Met mijn totale gebrek aan zwemcapaciteiten zijn dus geen lekke banden meer nodig om toch een kuttijd te scoren. Fietsen? Ook zo lekker. Ik dacht de afgelopen jaren mooie stappen te hebben gemaakt. Resultaat? In Maastricht fietste ik 5.30, maar was ik helemaal kapotdood en bleek ik veel te hard gefietst te hebben. Nu houd ik me aan het plan en fiets ik weer ouderwets beroerd en eindig in 5.45 (waarbij ik in Frankfurt pech had met het laatste uur regen, dus eigenlijk nog veel sneller was dan op dit moment). En over het lopen wil ik kort zijn: blijkbaar trek ik mijn hele lijf uit elkaar met dat kutlopen. Ja, ik ben veel sneller geworden, maar ten koste van wat? Eerst een en inmiddels twee geïrriteerde achillespezen, die al opspelen als ik maar denk aan hardlopen en me dus nu al tijdens het fietsen dwarszitten!
Ik ben er volledig klaar mee en bedenk me dat ik in ieder geval moet stoppen met triatlon. Dat zwemmen gaat er als eerste uit. Over fietsen wil ik nog nadenken en hardlopen ga ik alleen nog maar pijnvrij doen. Dat is dus zo'n twee keer per jaar. Nou, als dat het is. Dan word ik baggervet van al dat snoepen en ongetwijfeld een doodongelukkig mens. Maar de frustratie van een dag als vandaag heb ik dan in ieder geval nooit meer.
Maar goed, die woeste bui is tijdelijk. Emoties komen en gaan ongeveer in hetzelfde tempo. Twee andere gevoelens waren veel erger: ik voelde me ongelofelijk schuldig ten opzichte van Kirs en Bas, maar vooral ten opzichte van De Vrouw. Hun had ik meegesleept in dit verhaal, en allemaal minimaal € 1.000,- lichter, waren ze getuige van Frank die een ochtendje ging fietsen in een mooie omgeving. Iedereen had zijn vakantie hier op ingericht. En met name de druk, stress, de verplaatsingen, alle nieuwe ervaringen en omgevingen zijn voor De Vrouw als een rode lap voor een stier. Deze paar weken zijn voor iemand met hersenletsel het slechts denkbare scenario. Rechtsreeks uit het handboek 'zo ga je niet met mensen met NAH om'.
Dus dat. En dan kom je zelf aan de beurt. Want er is er hier maar één die faalt. En waarom? Omdat meneer teleurgesteld is in zijn doorkomsttijden. Omdat meneer niet om kan gaan met een plan B, of C. Nee, inflexibel en gelijk afhaken bij stress. Ik had mijzelf anders ingeschat en ik had mijzelf vooral ook heel graag anders gezien. Nee, dit is niet het voorbeeld dat ik wil zijn voor mijn kinderen.
Maar hoe komst het nou? Er zijn een aantal dingen helemaal misgelopen. Waarom ik zo enorm langzaam heb gezwommen weet ik nog steeds niet. Ik heb inderdaad ietsjes extra gezwommen, een meter of 200. Dat kost mij soepel een minuut of 4. Dus dat verklaart een iets mindere tijd, maar nog zeker geen 1.41. 'De rest' had ook langzamer gezwommen, maar niet zo beroerd als ik. Dus ergens heb ik zelf echt iets niet goed gedaan. Maar mijn gevoel was goed, mijn slag rustig en (behoorlijk vaak) goed technisch en geconcentreerd. Zeg het maar. Geen idee.
Wat erg slecht was, was mijn voorbereiding. Ik ging dat snelle fietsparcours in Zürich wel even in 520-ish doen. Nou, het is helemaal geen snel fietsparcours. Dus waar dat plan en die verwachting op gebaseerd waren, geen idee. Ik had dat in mijn hoofd, omdat ik het zo graag wilde. Maar ja, ik wil ook graag dat FC Utrecht een keer kampioen wordt....
Blijft het een feit dat ik gewoon slecht ben omgegaan met de realiteit, die gedurende de dag binnenkwam. De warmte heeft zeker ook niet geholpen, maar daar hadden we allemaal last van. En, dit is helemaal lastig terrein, de afgelopen zes maanden waren wel zo'n beetje de lastigste die wij als gezin ooit hebben gekend. Dat helpt in ieder geval ook niet.
Inmiddels zijn we allemaal een kleine week verder. De deelnemers zijn allemaal weer aan het werk en de euforie en teleurstelling maken plaats voor het gewone leven. Ik was de woede en dramatische voornemens dezelfde avond al wel kwijt. Met name door de reacties van de beide gezinnen, live en in persoon. Maar zeker ook door de totale liefde en plaatsvervangende teleurstelling die ik van de Hellas- en Vleckmannen en de trainer voelde. Dan bedenk je je echt dat het heel fijn is sámen ergens naartoe te leven, omdat het bij succes, maar vooral bij falen, heel fijn is als er mensen zijn die weten wat je doet, meemaakt, voelt en denkt.
En toen was het vakantie. Eindelijk. We hadden natuurlijk al een week achter de rug en die was zalig, rustig en totaal. Maar stond ook in het teken van het weekend dat nog moest komen. Toen kwam dat weekend en ineens was het zondagavond en zaten we met z'n achten bij onze favoriete Italiaan in Zürich. Nabespreken, genieten van elkaar, elkaars dag delen, eten en ons opmaken voor de dag erna: reisdag nummer drie, in ons geval. Kirsten en Bas vertrokken naar Düsseldorf, om daar het vliegtuig naar Egypte te pakken. Wij reden via Genève naar Zuid-Frankrijk, voor een dag of tien in de Ardèche.
 |
| Lagorce |
Vandeweek ben ik met Finn en Senna op gehuurde MTB's een rondje om de berg gaan fietsen, wat wonderbaarlijk goed ging. Met name Senna lijkt fietsen toch echt heel erg leuk te vinden, wat jeugdvriendin Janette op Instagram een opmerking ontlokte over het fietsje dat bij haar in de schuur stof staat te verzamelen. Wie weet.
Ook zijn we even op en neer gereden naar de Pont d'Arc. Druk, maar beeldschoon. Een soort Venetië/Giethoorn qua kano's die voorbij komen schieten, vol mensen met veel te weinig controle over hun vaartuig. Maar á la. De dag erna ben ik zelf even een rondje gaan fietsen en ook weer daarlangs gefietst en toen was het vroeg, en leeg. En nog mooier.
 |
| Pont d'Arc, maar dan om half acht 's ochtends |
Tot de volgende.
Reacties