Toch maar even foto maken: klaplong

Een klaplong. Man man man. Hoe kom je eraan en hoe kom je er vanaf. Eerst die eerste vraag maar. Geen idee! Klaplongen ontstaan spontaan of door bijvoorbeeld een ongeluk. Ik heb niks bijzonders gedaan. Of gevoeld.

Vier weken geleden was ik op zondag in de Biltse bossen op zoek naar de Hellas bostraingroep. Ik stond blijkbaar aan de verkeerde kant van het bos, dus heb mezelf maar een duurloopje cadeau gedaan. Toen ik ze na een kilometer of 12 alsnog tegenkwam ben ik maar doorgerend. Het ging moeizaam en ik heb het idee dat ik toen mijn eerste steken voelde. Dat rondje heb ik uiteinlijk, met een paar keer wandelen erbij, rustig afgemaakt.

De daaropvolgende week had ik nergens last van. Al mijn trainingen gedraaid, niks aan de hand. Tot zondag. Wederom bostraining, waar ik met heen- en teruglopen zelf een langere training van maakte. Wederom met steken, maar deze keer kon ik het wel uitlopen.

Toch typisch. Mijn idee was dat het kwam door het ontbijt. Doordat ik nu aan het wachten was op 10 uur en de start van de training, nam ik ook maar ontbijt. Misschien niet goed verteerd? Of gewoon te kort voor de loop genuttigd? Moest ik toch volgende week eens mee gaan spelen.

De rest van de week was er weer niks aan de hand, dus dan ben je ook niet druk met een oplossing....

Zondag. Wederom bostraining. En ook weer ontbeten. Ik was mijn voornemen natuurlijk alweer vergeten. Daarnaast heb ik rond een uur of negen 's ochtends gewoon honger. Dus eten. En lopen. En nu had ik halverwege al echt last van mijn steken. De training heb ik afgemaakt, maar de vier kilometer naar huis waren hel. Lijn, wandelen, langzaam dribbelen, pijn, tot ik thuis was. Dit was helemaal kut.

En deze reis was het de volgende dag en dagen niet weg. Fietsend naar het station, op weg naar mijn nieuwe klus bij DELA, voelde ik het steken, wandelend op het station en in Eindhoven ook. Raar. Een zeurende en alleen op de achtergrond aanwezige pijn/steek. Het begon nu irritant te worden. Daarnaast had ik het De Vrouw inmiddels verteld en dan komen de scenario's waarbij je hart een rol speelt ook al snel voorbij en heb je meer dan alleen je eigen zorgen km rekening mee te houden.

Maar passend bij mijn eerste werkweek was even wat meer rust geen probleem. Ik nam de maandag vrij (van sport) en sloeg de looptraining op dinsdag over. Woensdag weer gezwommen en dat ging prima, maar met veel luchttekort. Toen ik donderdag een rondje wilde gaan lopen, had ik dan ook alle hoop dat dat prima zou gaan en kunnen.

Niet dus. Tien minuten later stond ik vloekend en tierend weer binnen. Na één kilometer kon ik al niet meer verder. Ook dribbelen was geen optie meer. Wandelend terug dus. Woest. Want nu moest ik actie ondernemen en daar had ik helemaal geen trek in.

De huisarts. Of er vrijdag nog plaats was. "Alleen als het spoed is". Na uiteenzetting van mijn klachten was er plek. Geen goed teken. Al bleek de volgende dag dat ook de huisarts het een raar verhaal vond. Ze hoorde, zag en voelde niks, maar om een en ander uit te sluiten moest ik toch vooral een longfoto en een ecg-filmpje bij inspanning laten maken.

First things first. Eerst zwemmen. Dat ging prima. Duidelijk meer lucht dan woensdag, wat een bevestiging was van wat ik bij het slapengaan ook al voelde: ik had weer duidelijk meer long en lucht.

Eigenlijk wilde ik ook nog even fietsen, maar omdat we 's middags een uitvaart hadden staan en ik toch in de stad was, ging ik toch maar even foto's maken. In het Diakonesseziekenhuis heb je vrije inloop, dus ik ben rond elf uur vrij ingelopen en heb mijn longen op de röntgenfoto laten zetten.

Daar bleek een arts, just in case, altijd even mee te kijken. En de arts wilde me toch echt even spreken voor ik mijn weg ging. En voor dat gesprek moest ik een infuus ingeprikt krijgen en een opnameformulier invullen. Hmmmmm. Dat zijn geen slechte voortekenen meer, dat is de belofte van een hele lange en nare dag. En dat werd het.

Een klaplong dus. Van een centimeter of vier. Ruim teveel voor de 'ga-maar-naar-huis-en-doe-rustig-aan-optie'. Dit was er een voor de 'drain-aanleggen-en-2-tot-5-dagen-blijven-variant'.

Drain. Onder je arm, tegen je oksel aan, wordt je huid verdoofd en een drain ingebracht. Deze wordt tussen long en longvlies gelegd om in de daar ontstane ruime vocht en lucht af te zuigen. Het door een gaatje in het vlies verbroken vacuüm heeft de long doen inklappen (zijn volle opgepompte vorm doen verliezen) en door af te zuigen kan en moet de long zijn volledige ligging weer terug innemen.

Om een uur of twee lag ik volledig aangekoppeld klaar op de spoedeisende hulp. De Vrouw was na haar sollicitatiegesprek in Den Haag ook gelijk gekomen. Die wist bij het woord 'klaplong' gelijk hoe laat het was. Ik had Google, een arts en twee verplegers nodig om het te laten bezinken.

En dan? Tsja. Die ziekenhuisopname vind ik persoonlijk niet zo ingewikkeld. Alleen Senna is daar meestal erg van overstuur, dus dat is echt vervelend. Verder maakt het me niet zoveel uit. Gisteren zijn Kirs en Bas nog even langsgekomen met ma. Later kwamen De Vrouw en kids met de noodzakelijke voorraden voor (enkele) dag(en) opname: boeken, koekjes, dropjes, toiletspullen. Op het ergste voorbereid.

Maar ik ben ook net met een nieuwe klus begonnen. Tuurlijk is een weekje ziek of afwezig geen issue, maar wel als je maar twee weken voor een overdracht hebt en er al een week voorbij is. Maar goed, loslaten maar. Hopen dat ik komende week nog een paar dagen kan werken. Op zich moet en mag dat geen probleem zijn. Ik doe geen zwaar werk...;). Ook op en neer naar Eindhoven is geen punt. Ik moet er alleen voor uit het ziekenhuis ontslagen worden, en dat is gewoon afwachten. Als de long weer goed ligt, is het prima. Dan mag de drain eruit en kan ik thuis en whereever rustig verder herstellen.

En om dat te bepalen gaan we zo meteen weer longfoto's maken. Ik heb er tegen niemand wat van gezegd, want geen verwachtingen is beter. Maar ik hoorde gisteravond een verpleegkundige zeggen dat het zo goed ging dat zelfs een zaterdagse exit mogelijk was. De arts daarentegen, raadde me aan te denken aan de hele week. Maar goed, hoop.... 😜.

En dan het verdere herstel. Op internet las ik 'twee maanden niet sporten'. Dan ga ik dood. Maar hier praten met de longspecialisten nuanceerden ze dat al snel naar 'voorlopig niet lopen en met zwemmen en fietsen vooral kijken wat kan en gaat'. Dan komt er veel grensbewakende verantwoordelijkheid bij mij te liggen en dat is spannend. Maar met twee van de drie sporten beschikbaar, kan ik voorlopig wel voort. Dat geeft mij dan ook meer kans die derde ook echt te laten rusten. En aangezien ik afgelopen weken prima heb kunnen zwemmen en fietsen verwacht ik eigenlijk dat ik hier, rustig, mee door kan. Fijn. Anders word ik gek. En het zou onnoemelijk zonde zijn om de basis die ik afgelopen maanden heb opgebouwd, met een paar weken inactiviteit aan te moeten tasten.

Maar goed. De gevolgen komen later wel concreet in beeld. Nu eerst maar even in drie stappen herstellen:

1) Long ligt goed, ik naar huis en weer werken

2) Fietsen en zwemmen zonder last

3) Hardlopen zonder last weer opbouwen

Mooi, mooi, mooi. Er is niks mooiers dan vooruitkijken...;)!