Daar leg je dan

Tsja. Zaterdag schreef ik vooral een verbijsterd en toch ook wel hoopvol blogje. Alle waarden, data, zag er goed uit. Ik had ook nauwelijks last van de drain of de long. Kortom: op weg naar huis. Maar eerst moest ik toch die twee dagen drain vervolmaken. Toen was het zondag. Nog steeds alle seinen op groen, dus drain ontkoppelt. Heerlijk. Weer bewegingsvrijheid en dichtbij exit. Alleen maandag nog even controlefotootje maken en hopla.

En toen bleek maandag rond de lunch dat de long toch weer iets was ingeklapt. Daar ga je dan, met je goeie gedrag. Ik brak volledig. Was helemaal klaar voor de kids na school en een douche als mijn pleister eraf mocht. Not. En om het grote verdriet compleet te maken, moet je dan terug naar beneden, om in een toch al beurse oksel/ribbenkast een nieuwe drain in te laten pluggen. Ik heb betere dagen gekend.

Mijn drain en ik, onafscheidelijk

Nadat ik eerst tegen De Vrouw had gezegd de kinderen maar thuis te laten, knapte ik toch wel op in de loop van de middag. Nieuwe werkelijkheid enzo. Even aanpassen en weer gáán. Maar Senna had het er toch ook erg moeilijk mee, 's avonds. Papa had er gewoon moeten zijn na school en nu was ie weer een week langer weg. Want ik ging in de tussentijd toch maar van een meer bescheiden scenario uit. Maandag drain, weer twee dagen uitzitten, maakt woensdag pas weer een beslismoment. als je me dan, alle begrip, voor de zekerheid toch nog een nachtje houdt, is donderdag thuis het best-best-case-scenario.

Dat betekent voor de kerst thuis (interesseert me dan weer echt geen reet) en op woensdag de verjaardag van Rowdy (20 for fuck's sake) in het ziekenhuis moeten vieren. En dat vind ik klote. Maar ja, je doet er ook niks meer aan. Die long leidt een eigen leven en als ie kapot is, is ie kapot.

Als je je er dan uiteindelijk bij neerlegt, maak je er ook gewoon weer het beste van. Optimisme rules! De verzorging bijvoorbeeld. Ik, en wij, want ik lig op een prima kamer met drie bejaarde longpatiënten, worden echt fantastisch verzorgd. Het verplegend personeel is deskundig, super behulpzaam, neemt de tijd (straalt in ieder geval geen stress uit...;)) en heeft het onderling ook gezellig. Wat helpt. Daarbij is het eten echt een enorme meevaller. Gevarieerd, verzorgd, vers, goed klaargemaakt en als het bij mij boven is, is het nog hartstikke warm. Top. De topper was de pastaschotel met zalm en spinazie:

Inmiddels zijn we aanbeland op woensdag, lunchtijd. De arts is net langs geweest. Ik, en mijn long, doen het weer prima. Gisteren is er een CT-scan gemaakt, waarop geen zwakke plekken op het longvlies te zien waren. Dat betekent dat van een aangeboren of langzaam (roken) gekweekte en meer permanente zwakke geen sprake is. Op de beelden zagen ze ook dat de long wederom goed 'aanligt'. Ook mijn drain geeft aan dat er niks meer te halen valt, tussen long en vlies. Hij zuigt al ruim een dag niks meer weg. Dus komen we weer in de cruciale fase: de drain mag er zo uit (heerlijk) en dan bekijken we of alles blijft liggen waar het hoort te liggen (oh kut). We'll see. Ik heb het niet in de hand.

===================================

En toen kwam de dokter langs. Drain eruit en weer afwachten. Alleen ditmaal geen nachtje, zoals van zondag op maandag, maar vier uur. Om half zes was het helder: ontslag. Een van de beste ooit...;). 'S avonds heerlijk thuis taart gegeten en Rowdy's verjaardag gevierd. Nu tijd voor feestdagen, wat kalme uurtjes werk, veel knuffelen en een nieuw jaar waarin we allemaal weer hysterisch hard vooruit kunnen (en mogen...;))!!