T minus 6: spullen pakken en genieten van de taper
Van -13 naar -6, de tijd vliegt als je leeft. De afgetelde dagen tot aan de Ironman in Frankfurt dus ook. Ongemerkt haast, maar toch. Elke avond spoken alle mogelijke scenario's weer door je hoofd, maak je plannen, wijzig je alles en val je uiteindelijk in slaap. Elke avond ietsje moeilijker.
Althans, ongeveer. Want ik slaap als een baby. Ik heb deze stress wel degelijk, maar het duurt zelden langer dan een minuut of tien. En dan heeft de EK-wedstrijd van dienst me wel in slaap gesust. Heerlijk, zo'n toernooi. Er zullen weinig voetballiefhebbers met een slaaptekort uit juni komen, is mijn verwachting.
Maar je kunt in die laatste fase natuurlijk onrustig worden, van al die tijd die je over hebt. En al die energie die nergens heen mag en kan. Of je wordt moe, heel erg moe. Omdat je lijf zo verschrikkelijk aan het herstellen is. Ik heb afgelopen weekend na twee uurtjes (licht) fietsen gewoon de hele middag op bed gelegen. Kapot. Volgens Peter was het soms lastig om daar aan toe te geven. Dat probleem ken ik niet, hahaha.
Gebeurt er dan nog wel wat? Mwah. Het huishouden, boodschappen doen, veel logistiek met en van de kinderen en een beetje trainen tussendoor. Voor het eerst sinds februari staat niet alles in het teken van mijn planning, maar plan ik om de rest heen. De laatste baantraining (vrij intensief), de laatste zwemtraining, het laatste uurtje fietsen. Vandaag deed ik mijn laatste serieuze training, morgen begint het pappen en nathouden.
Met de trainer heb ik in ieder geval het strijdplan doorgenomen. Hij heeft me hier en daar wat bijgestuurd, een paar tips gegeven en wat gerustgesteld. Hij heeft er alle vertrouwen in, nou, dan ik ook...;). En eerlijk is eerlijk, dat heb ik ook. Ik zie er ook wel tegenop, maar ik weet gewoon dat het kan en dat ik het kan. Ik ben goed getraind, fit en gezond, heb super veel energie en zin en heb inmiddels bewezen dat ik de drie onderdelen en afstanden aan kan, soms zelfs in combinatie met forse volumes op de andere onderdelen. Zekerder word je niet,. zonder het ooit gedaan te hebben. En dan nog. Elke nieuwe triatlon geeft een compleet nieuwe situatie. Nieuw jaar, nieuw evenement, andere voorbereiding, lijf weer jaar ouder, etc. Kortom: zekerder dan dit wordt het niet.
Morgen loop ik nog even langs bij de fysio op de baantraining. Verder doe ik lekker mee aan de warming-up en loopscholing. Dat is en heel erg goed en lekker ontspannen. Daarna mag ik 40 minuutjes lopen. Woensdag is de rustdag van deze week, dus dan kan ik me storten op inpakken en de laatste voorbereidingen. Donderdag breng ik de kids naar school en dan rijden we weg. Ik haal Jasper op. Ergens na de lunch komen we aan in Frankfurt. Daar gaan we nog even een uurtje fietsen. Vrijdag duiken we nog een half uurtje het water in, kunnen we mooi het zwemwater en terrein even zien en testen. Vrijdagavond komen de gezinnen. Dus er is zat tijd om ook lekker te eten, samen zijn en de stad een beetje te verkennen.
Zaterdag nog kleine stukjes losfietsen en -lopen en dan de spullen inchecken bij de zwemstart en transitiezone 2. Tegen die tijd kriebelt het zo enorm, dat ik niet meer weet waar te beginnen. Gelukkig heb ik dan ook een week met geweldige nachten achter de rug, zodat die laatste korte kutnacht ook echt niks meer uitmaakt. Geruststellend. Want ergens rond de klok van vier uur 's morgens gaat heel zachtjes de wekker. Die ik niet nodig heb, want ik word uit mezelf wakker. Als ik al slaap. Snel douchen, rustig ontbijten (hopelijk, moeten we even regelen in hostel) en dan met de shuttle naar de zwemstart. Daar begint het feest.
Maar eerst nog even paar dagen hier en paar dagen Frankfurt. Kan ik mooi ook even checken of het is toegestaan dat ik wordt begeleid als ik de finish over ga. Want mijn allergrootste fan wil graag het laatste stukje meelopen. En ik, al brekend bij de aankondiging van All you need is love, zie mijzelf wel huilend van geluk, uitputting en liefde die streep over strompelen. Mannelijkheid komt in vele vormen...;). Als het mag. Even checken dus.
Komende dagen probeer ik wat meer te posten. Ik houd het, ook voor mijn eigen archief en herinneringen, graag zo actueel en volledig mogelijk bij. Dus tot vandeweek.
Althans, ongeveer. Want ik slaap als een baby. Ik heb deze stress wel degelijk, maar het duurt zelden langer dan een minuut of tien. En dan heeft de EK-wedstrijd van dienst me wel in slaap gesust. Heerlijk, zo'n toernooi. Er zullen weinig voetballiefhebbers met een slaaptekort uit juni komen, is mijn verwachting.
Maar je kunt in die laatste fase natuurlijk onrustig worden, van al die tijd die je over hebt. En al die energie die nergens heen mag en kan. Of je wordt moe, heel erg moe. Omdat je lijf zo verschrikkelijk aan het herstellen is. Ik heb afgelopen weekend na twee uurtjes (licht) fietsen gewoon de hele middag op bed gelegen. Kapot. Volgens Peter was het soms lastig om daar aan toe te geven. Dat probleem ken ik niet, hahaha.
Met de trainer heb ik in ieder geval het strijdplan doorgenomen. Hij heeft me hier en daar wat bijgestuurd, een paar tips gegeven en wat gerustgesteld. Hij heeft er alle vertrouwen in, nou, dan ik ook...;). En eerlijk is eerlijk, dat heb ik ook. Ik zie er ook wel tegenop, maar ik weet gewoon dat het kan en dat ik het kan. Ik ben goed getraind, fit en gezond, heb super veel energie en zin en heb inmiddels bewezen dat ik de drie onderdelen en afstanden aan kan, soms zelfs in combinatie met forse volumes op de andere onderdelen. Zekerder word je niet,. zonder het ooit gedaan te hebben. En dan nog. Elke nieuwe triatlon geeft een compleet nieuwe situatie. Nieuw jaar, nieuw evenement, andere voorbereiding, lijf weer jaar ouder, etc. Kortom: zekerder dan dit wordt het niet.
Morgen loop ik nog even langs bij de fysio op de baantraining. Verder doe ik lekker mee aan de warming-up en loopscholing. Dat is en heel erg goed en lekker ontspannen. Daarna mag ik 40 minuutjes lopen. Woensdag is de rustdag van deze week, dus dan kan ik me storten op inpakken en de laatste voorbereidingen. Donderdag breng ik de kids naar school en dan rijden we weg. Ik haal Jasper op. Ergens na de lunch komen we aan in Frankfurt. Daar gaan we nog even een uurtje fietsen. Vrijdag duiken we nog een half uurtje het water in, kunnen we mooi het zwemwater en terrein even zien en testen. Vrijdagavond komen de gezinnen. Dus er is zat tijd om ook lekker te eten, samen zijn en de stad een beetje te verkennen.
Zaterdag nog kleine stukjes losfietsen en -lopen en dan de spullen inchecken bij de zwemstart en transitiezone 2. Tegen die tijd kriebelt het zo enorm, dat ik niet meer weet waar te beginnen. Gelukkig heb ik dan ook een week met geweldige nachten achter de rug, zodat die laatste korte kutnacht ook echt niks meer uitmaakt. Geruststellend. Want ergens rond de klok van vier uur 's morgens gaat heel zachtjes de wekker. Die ik niet nodig heb, want ik word uit mezelf wakker. Als ik al slaap. Snel douchen, rustig ontbijten (hopelijk, moeten we even regelen in hostel) en dan met de shuttle naar de zwemstart. Daar begint het feest.
Maar eerst nog even paar dagen hier en paar dagen Frankfurt. Kan ik mooi ook even checken of het is toegestaan dat ik wordt begeleid als ik de finish over ga. Want mijn allergrootste fan wil graag het laatste stukje meelopen. En ik, al brekend bij de aankondiging van All you need is love, zie mijzelf wel huilend van geluk, uitputting en liefde die streep over strompelen. Mannelijkheid komt in vele vormen...;). Als het mag. Even checken dus.
Komende dagen probeer ik wat meer te posten. Ik houd het, ook voor mijn eigen archief en herinneringen, graag zo actueel en volledig mogelijk bij. Dus tot vandeweek.
Reacties