T minus 13: het (taperen) jeukt

Nog een kleine twee weken en dan is het zover: de Ironman Frankfurt. Zondag 3 juli, om exact te zijn. Daar ben ik nu ruim zes maanden druk mee en naarmate de eindstreep nadert, nemen de zenuwen hand over hand toe. Ik begin oprechte en naakte stress te ervaren.

Niet over de grote 'waarom-vraag'. Nee, ik weet nog steeds prima waarom ik dit wil. Nee, de 'hoe ga ik dit in 's hemelsnaam tot een goed einde brengen'-emotie hindert mij momenteel. En ik zie deze alleen maar dominanter worden, de komende en laatste weken...;). Daar zal ik iets mee moeten.

Om te beginnen morgen. Dat is de. zoals Herr Dr Vocking het noemt, 'Big Test Day'. Er moest vooral gezwommen worden. De volle afstand, maar gelukkig mocht ik mijzelf elke 500 meter belonen met 30 seconde rust. Dat is schrikken, want ik heb nog nooit langer gezwommen dan zo'n 2,5 kilometer. Op naar de 3,8 kilometer dus.

Zwemmen in buitenwater levert altijd een logistiek dingetje op. Behalve als je op de camping naast het Henschotermeer 'woont', maar die plek hebben we dit jaar helaas niet meer (wegens tuin in ons leven...;)). Dan kun je alles vanuit de auto doen, maar dat is verre van ideaal. Punt is: je kunt je racefiets niet achterlaten tijdens het zwemmen, zonder vervolgens ook met het fietsen een groot kettingslot mee te moeten sjouwen. Maar goed, de auto kan dus, maar dan betaal je een hele dag parkeergeld. Of je neemt De Vrouw mee. Ik had een lieve en behulpzame echtgenote die wel een beetje wilde wandelen en wachten. Gelukkig voor haar was het 's meestentijds droog, maar de laatste 20 minuten werd het toch echt nat.

 

 En de schat had ook nog tijd voor een paar foto's en een kort filmpje. Ze had me al een jaar of langer niet zien zwemmen en was verbijsterd over mijn voortgang. Eerlijk is eerlijk: ik ga nog steeds niet echt hard, maar ik ben er zo langzamerhand dik tevreden mee en best trots op. Ik deed uiteindelijk zo'n 1 uur 20 minuten over de afstand. Ik denk dat ik, had ik dit gedaan, zes maanden geleden zeker rond de 1.45 nodig had gehad. Het eerste (bijna) half uur winst is binnen...;).

 

Het fietsen en lopen waren minder spannend. Want: minder ver, al vaker gedaan. Wel nog even een tip van Peter: eet zoals je van plan bent te doen in Frankfurt. Daar had ik nog geen tijd aan besteed en nog niet mee geoefend. Dus gedaan. Ik had al wel mijn voorraad Powerbar-spullen klaar staan voor gebruik. Het merk dat ook de Ironman sponsort en dus wordt uitgedeeld tijdens de race. Geen issues verder. Ik heb volgens mij een erg sterke en weerbarstige maag (als gevolg van jarenlang waardeloos eten enzo) en slobberde alles probleemloos naar binnen. Wel was de omschakeling van zwemmen naar fietsen erg koud. Je bent zeiknat en door de regen en gewoon tegenvallende temperatuur was het steenkoud uit het water. Dan eet je snel wat, kleed je klappertandend om en wordt maar niet warm. Dat gebeurt vervolgens op de fiets, na een minuut of vijftien. Die moet je wel even door....

Het lopen ging soepel en best snel. Ik liep vrij eenvoudig 5.00 per kilometer, oftewel 12 kmpu. Dat is hard, omdat ik meestal een beetje blijf hangen op de 5.30 per kilometer (11,5 kmpu). Maar ik ging als de brandweer en ben dat maar blijven volhouden. En geen rare dingen dus. Dat moest ik vooral ook maar doen bij de hele. Gewoon starten op de 12 kmpu. De adrenaline en het beentempo van het fietsen maken dat het meest natuurlijk. En als dat niet meer gaat, zak ik wel wat terug naar die 11,5. Of nog minder. Dat zie ik dan wel weer. Zolang ik niet hoef terug te vallen op wandelen, vind ik het gezegend.

De grote testdag besloeg dus vooral zwemmen en eten. Er zijn dagen dat ik minder mazzel heb, hahahaha. Het was ook een beetje het afscheid van mijn trainingsperiode, want na die woensdag stond er weinig indrukwekkends meer op het programma. Taperen is het devies en de laatste fase van mijn voorbereiding staat daar dus ook volledig van in het teken.

Taperen

Het blijft een lastig fenomeen. Ik zag er als een berg tegenop, maar ik moet zeggen: het valt mee. In dit stuk kun je uitgebreid lezen over de achtergronden, maar het komt erop neer dat je de hoeveelheid trainingsuren gestaag afbouwt, zonder aan fitheid in te boeten. Alles voor de perfecte wedstrijddag.

Het viel me tot nog toe echter ook wel natuurlijk. Vrijdag reed ik Rowdy naar Zuid-Frankrijk voor zijn tweede stage. Ditmaal tot en met september, hopen we...;). Vrijdag dus de hele dag rijden. Zaterdag in en rond Le Barcares een rondje gefietst (er stond nog een tempoblokje op de planning) en daarna een lekkere ronde hardgelopen met Pierre-Marie. Dat was nog even een lekker dagje, vooral omdat ik zondag weer terugreed en dus weer lekker kon herstellen. Vandaag, maandag, voel ik me dan ook superfit. Al mijn pijntjes zijn verdwenen en zelfs mijn artritis-knie is terug zijn zijn hol gekropen. Al kan dat ook te maken hebben met een goede behandeling bij de osteopaat op de ochtend van de testdag.

Rowdy

Afijn, Rowdy weggebracht dus. Leek wat spannend te worden. Om een man die normaliter pas rond het avondeten uit zijn bed komt, 's ochtends om 5.30 uur op een afspraak te verwachten. Ook omdat ie de avond ervoor een examenfeestje had (van een vriend die niet geslaagd bleek. Sneu en toch leuk dat je dan feest). Maar het ging wonderwel. Het begint een echte kerel te worden.

De reis was prima. Gewoon weer voor de Route de Soleil gekozen, dat rijdt toch het lekkerst, hards, meest makkelijk. In Nederland was het, als altijd, het drukst. Zelfs tussen 6 en 8 in de ochtend. Ongelofelijk in wat een drukte wij leven hier. Maar goed. Het stuk België en Luxemburg ging snel en daarna was het in Frankrijk vooral even overleven tot de tolweg. En dar begint het grote monotone genieten. Gewoon van Nancy tot Perpignan, slechts twee keer kort onderbroken, genieten van het grote niks. Rijden, beetje lullen, eten, drinken, kijken, muziekje, etcetera. Alleen dat lullen viel tegen. Nadat de sjef zich de eerste drie uur kranig had geweerd, heb ik 'm in de zes 'middenuren' niet meer gesproken...:)

Uiteindelijk deden we er bijna 13 uur over. Dat is nog wel te doen. Avondeten in Barcares, nadat we eerst iedereen even gedag hadden gezegd, Rowdy zich had aangemeld bij zijn nieuwe baas en we even in zijn nieuwe onderkomen waren gedoken. Daar waren we ook maar weer snel uitgevlucht, na het openzetten van alle ramen die daartoe nog in staat waren. Blijkbaar wonen er in die reeks kamers al drie mensen, maar het leek alsof er na vertrek van de ploeg in 2015 gewoon niks meer was gebeurd. Sterker nog, in de keuken stond een koelkast die zwart zag van de schimmel en een die vol lag/stond met troep van vorig jaar. Waardeloos dus. Maar wij zijn lekker gaan eten en hebben plannen gemaakt om dit eens goed op te lossen.

Zaterdag had ik dus als sportdag ingepland, maar rond de lunch was ik klaar en hebben we even samen wat gegeten. Daarna: boodschappen, schoonmaken, kamer inrichten en fiets poetsen. Tegen het avondeten waren we klaar. Schoon en geïnstalleerd. En als ik dan zo'n dag met hem werk, merk ik wel dat hij echt een paar stappen aan het maken is. Hij is volwassen aan het worden, op een rustige en verantwoordelijke manier. Niet meer zeiken, maar gewoon even balen en dan doorpakken. Of een opmerking tijdens het poetsen, dat ie gaat proberen dit voor volgend jaar te voorkomen, door met het hele team af en toe even te poetsen en een eindschoonmaak te doen. Lijkt mij netjes, maar het toont vooral dat hij langzaam leert over zijn eigen schaduw heen te kijken. Mooi werk en erg dankbaar om naast te staan en deel van uit te maken.

Na het avondeten hebben we de avond gedood, zeg maar. Paar spelletjes, paar biertjes, beetje voetbal gekeken en toen werd het tien uur en was ik toe aan bed. Dan is afscheid nemen toch weer lastig, maar we deden ons best...;).

Ik had als vertrektijd een uur of vijf in gedachten, maar ik werd pads om kwart voor zes wakker. Iets over zessen reed ik weg en ervoer ik voor het eerst wat het is om op zondag te rijden. Geweldig. Het was echt overal rustig, nauwelijks vrachtverkeer dat banen dichttikt door het eigen soort in te halen. In een kleine elf uur stond ik in De Bilt. Nice.

Op naar de laatste twee weken dus. Deze week staat er nog ruim negen uur training op het programma, de laatste week nog zo'n vijf. Exclusief de twaalf a dertien uur die ik over die triatlon ga doen...:). Taperen dus. Waarbij je in je ubertaperweek vijf uur draait die je een half jaar geleden als normale week beschouwde. Ja, mijn wereld is wel veranderd, mijn perspectief ook. En ik denk niet dat ik daar al mee ga stoppen, maar daar kom ik in juli of augustus wel een keer op terug, hahahaha.

Eerst actie!