Mein Got, wat een genot
Het waren verschillende, op zich erg kleine, opmerkingen, verhalen, ervaringen en gedachten, maar bovenal het enorme gemis. Want dat viel me het zwaarst aan niet meer hardlopen, dat ik het zo miste.
Acht maanden heb ik het volgehouden. En ja, ik klink als een ex-roker die weer is begonnen, ik realiseer mij dat terdege. Die ex-roker ben ik ook, en tegen dat stoppen keek ik meer op, maar het gemis is er nauwelijks. Hardlopen eindigde door een gevoelige knie, overbelast, versleten en vermoeid. Het voornemen om de marathon van Rotterdam te lopen sneuvelde in de priemende blik van de orthopeed die mij nog wel verlichte met een direct ingespoten dosis hyaluronzuur. De eerste pijn en stramheid verdween, maar na nog twee stiekeme pogingen weer wat te lopen, was ik snel klaar. Dit ging niet meer.
Fietsen en nog eens fietsen, dat bleef over. De motivatie nog enige tijd en energie in zwemmen te steken, verdween als sneeuw voor de zon. Van een wedstrijd of andere vorm van triathlon ging het toch niet meer komen. Zeker toen ik ook nog eens op de Hellas-trainingen, volledig terecht, werd teruggezet naar baan 2. Daar zwem je alleen als je nieuw bent. En als je echt niet het niveau van de slechtste niet-nieuwen in baan 3 hebt. Zoals ik. Twee jaar heb ik geoefend, wekelijks gezwommen, veel tips en coaching ontvangen, en ook zeker wel veel geleerd. Ik ben van een 2 een 4 geworden, en kan nog steeds nauwelijks 300 meter achter elkaar borstcrawlen. Ongelofelijk.
Maar goed, dat was de meevaller, dat ik het zwemmen hard kon laten vallen...;). Maar het grote gemis van het hardlopen bleef knagen. Ook toen Jasper zijn marathon ook moest afzeggen (druk), ik op Strava Antoine lekker door zag lopen en Mark zich op de fiets herinnerde hoe heerlijk en veel we vroeger samen liepen.
En toen kwam woensdag 25 juni. Het was een klotedag. Slecht nieuws, regen, een ochtend die werd vergald door mensen die ik helemaal niet in mijn leven wil. En ik moest wat kwijt en had geen tijd meer fatsoenlijk op de fiets te springen, zelfs niet binnen. Ik speelde er al weer een paar weken mee en heb de stoute schoenen maar weer eens aangetrokken....
En wat was het goddelijk, jezusmina. Weer lekker rennen, door de regen, een klein rondje Groenekan. Gewoon, lekker naar buiten met een muziekje op je oren. Het was, uiteraard, ook erg zwaar, want elk ritme was mij inmiddels vreemd en mijn bewustzijn was veel te hoog. Hardlopen doe je in een roes, maar dat is de eerste keer na zo'n lange tijd niet haalbaar, ik was me veel teveel gewaar van wat ik deed, voelde, niet voelde en vooral, van mijn volledige en kortstondige momenten van geluk.
Het blijft apart, ik heb mijzelf nooit als loper gezien, maar ben het veel gaan doen vanaf mijn dertigste en heb dat na het voetballen doorgezet. Maar als ik mijn enige triathlon analyseer, zie ik duidelijk terug dat ik een loper ben, in ieder geval vergeleken met de rest van de deelnemers. Lopend haal ik relatief mijn beste tijd en behaal ik de beste prestatie. Fietsend ben ik middelmaat en zwemmend, zoals boven al beschreven, frustrerend traag.
Lopen bracht me ook echt veel plezier, geluk en voldoening. Ook na de overweldigende intrede van de fiets in mijn leven. Ik had absoluut een nieuwe liefde gevonden, maar die oude had niks ingeboet. Ik had en heb gewoon heel veel liefde te geven...;). En sinds 25 juni mag ik dat ook weer een beetje verdelen.
Want, na de waarschuwende woorden van De Vrouw en een gesmoorde belerende les van mijn moeder, bleek dat ik gewoon geen last had van het lopen. Ook niet twee dagen later. Wat spierpijn, maar soi, ik heb mijn lijf ook wel weer even laten schrikken. De knie hield en houdt zich fantastisch. Wellicht omdat ik ook die eerste keer gewoon heel rustig heb gelopen, kleine pasjes heb gemaakt en mezelf geen enkel doel heb gesteld, anders dan "lekker lopen".
Dus na die woensdag volgde een zondag, en een woensdag en zo nog een paar dagen. Gisteren liep ik mijn 67e kilometer sinds drie weken en het voelt nog steeds zalig. We waren dit weekend op de camping en dus liep ik gisteren mijn rondjes rond het Henschotermeer. Dat levert dan dit soort kaartjes (Strava) op...;)
Acht maanden heb ik het volgehouden. En ja, ik klink als een ex-roker die weer is begonnen, ik realiseer mij dat terdege. Die ex-roker ben ik ook, en tegen dat stoppen keek ik meer op, maar het gemis is er nauwelijks. Hardlopen eindigde door een gevoelige knie, overbelast, versleten en vermoeid. Het voornemen om de marathon van Rotterdam te lopen sneuvelde in de priemende blik van de orthopeed die mij nog wel verlichte met een direct ingespoten dosis hyaluronzuur. De eerste pijn en stramheid verdween, maar na nog twee stiekeme pogingen weer wat te lopen, was ik snel klaar. Dit ging niet meer.
Fietsen en nog eens fietsen, dat bleef over. De motivatie nog enige tijd en energie in zwemmen te steken, verdween als sneeuw voor de zon. Van een wedstrijd of andere vorm van triathlon ging het toch niet meer komen. Zeker toen ik ook nog eens op de Hellas-trainingen, volledig terecht, werd teruggezet naar baan 2. Daar zwem je alleen als je nieuw bent. En als je echt niet het niveau van de slechtste niet-nieuwen in baan 3 hebt. Zoals ik. Twee jaar heb ik geoefend, wekelijks gezwommen, veel tips en coaching ontvangen, en ook zeker wel veel geleerd. Ik ben van een 2 een 4 geworden, en kan nog steeds nauwelijks 300 meter achter elkaar borstcrawlen. Ongelofelijk.
Maar goed, dat was de meevaller, dat ik het zwemmen hard kon laten vallen...;). Maar het grote gemis van het hardlopen bleef knagen. Ook toen Jasper zijn marathon ook moest afzeggen (druk), ik op Strava Antoine lekker door zag lopen en Mark zich op de fiets herinnerde hoe heerlijk en veel we vroeger samen liepen.
En toen kwam woensdag 25 juni. Het was een klotedag. Slecht nieuws, regen, een ochtend die werd vergald door mensen die ik helemaal niet in mijn leven wil. En ik moest wat kwijt en had geen tijd meer fatsoenlijk op de fiets te springen, zelfs niet binnen. Ik speelde er al weer een paar weken mee en heb de stoute schoenen maar weer eens aangetrokken....
En wat was het goddelijk, jezusmina. Weer lekker rennen, door de regen, een klein rondje Groenekan. Gewoon, lekker naar buiten met een muziekje op je oren. Het was, uiteraard, ook erg zwaar, want elk ritme was mij inmiddels vreemd en mijn bewustzijn was veel te hoog. Hardlopen doe je in een roes, maar dat is de eerste keer na zo'n lange tijd niet haalbaar, ik was me veel teveel gewaar van wat ik deed, voelde, niet voelde en vooral, van mijn volledige en kortstondige momenten van geluk.
Het blijft apart, ik heb mijzelf nooit als loper gezien, maar ben het veel gaan doen vanaf mijn dertigste en heb dat na het voetballen doorgezet. Maar als ik mijn enige triathlon analyseer, zie ik duidelijk terug dat ik een loper ben, in ieder geval vergeleken met de rest van de deelnemers. Lopend haal ik relatief mijn beste tijd en behaal ik de beste prestatie. Fietsend ben ik middelmaat en zwemmend, zoals boven al beschreven, frustrerend traag.
Lopen bracht me ook echt veel plezier, geluk en voldoening. Ook na de overweldigende intrede van de fiets in mijn leven. Ik had absoluut een nieuwe liefde gevonden, maar die oude had niks ingeboet. Ik had en heb gewoon heel veel liefde te geven...;). En sinds 25 juni mag ik dat ook weer een beetje verdelen.
Want, na de waarschuwende woorden van De Vrouw en een gesmoorde belerende les van mijn moeder, bleek dat ik gewoon geen last had van het lopen. Ook niet twee dagen later. Wat spierpijn, maar soi, ik heb mijn lijf ook wel weer even laten schrikken. De knie hield en houdt zich fantastisch. Wellicht omdat ik ook die eerste keer gewoon heel rustig heb gelopen, kleine pasjes heb gemaakt en mezelf geen enkel doel heb gesteld, anders dan "lekker lopen".
Dus na die woensdag volgde een zondag, en een woensdag en zo nog een paar dagen. Gisteren liep ik mijn 67e kilometer sinds drie weken en het voelt nog steeds zalig. We waren dit weekend op de camping en dus liep ik gisteren mijn rondjes rond het Henschotermeer. Dat levert dan dit soort kaartjes (Strava) op...;)
Een ochtendzonnetje, een nuchtere maag, een lekker en ontspannen tempo, wat mederecreanten en een meertje met wat paden en een eiland. De laatste twee rondjes heb ik op het zand gelopen, om eens te kijken wat dat ging doen met mijn knie en spieren, maar ook dat was prima. Ik kan weer wat nieuwe segmenten aanmaken op Strava en volgende week toch, volledig onverwachts, lekker een beetje hardlopen met Pierre-Marie op vakantie. Wat een genot.
Reacties