Lekker dualistisch het najaar in

Het zit er alweer bijna op, de zomervakantie. Voor mij dan tenminste. De Vrouw en kinderen hebben nog respectievelijk een en enkele weken te gaan. Toch altijd weer een behoorlijke downer, het einde van de vakantie, al hebben we dit jaar nog zeker wat 'vakantiegenot' openstaan dankzij onze caravan en heb ik bij de receptie hier alvast de reservering voor volgend jaar geplaatst. Doorkijken, direct de planning voor de volgende vakantie(s) opstarten en je vooral niet neerleggen bij het einde van het seizoen.

Het goede nieuws is dat mijn opdracht bij ABN AMRO is verlengd. Heerlijk nieuws, zo tijdens twee weekjes weg. Ik ben ook de rest van 2014 aan het werk. Naast de tien minuten die ik heb mogen besteden aan het verlengen van mijn klus, hebben we hier vooral veel niks gedaan. En veel gesport. En wat autopanne gehad, maar dat ook weer opgelost. Het was, kortom, een goede vakantie voor het uittesten van Snapcarr, het fietsen in Zuid-Frankrijk en De Knie.

Allereerst de auto. Wat een heerlijkheid. Zo'n grote, zware Renault Espace automaat. Ik merk dat ik er behoorlijk veel relaxter van ga rijden, dus misschien een handige 'to have' voor in onze volgende auto. Al schoot hier ter plaatse wel de parkeerrem erop, om er niet meer af te gaan. Dat gebeurt natuurlijk alleen als je er ook echt iets mee wilt gaan doen, in mijn geval was dat de start van etappe 15 van de Tour de France, in Carcassonne, bezoeken. Twee grote lummels mee, fiets mee, zij toeristje spelen en kasteel bezoeken, ik tour zien en zelf rondje fietsen. Tot de auto op de rem sprong. Dat heeft ons naast dit uitstapje de gehele eerste week onze auto gekost. Gelukkig werd het probleem hier wel gerepareerd en waren eigenaar en Snapcarr zeer hulpvaardig, al ga ik nog wel even bellen over het feit dat ik geen vervangende auto heb aangeboden gekregen. Dat mag/moet als een auto er twee of meer dagen uit ligt.

Geen auto betekent geen uitstapjes, en dat was wel weer heel erg lekker. Want vooral ik doe het liefste helemaal niks op vakantie. Ja, een beetje sporten, en dat is dan ook goed gelukt. De fiets was mee en De Knie deed weer een beetje aan hardlopen. En met Rowdy heb ik zelf weer even gezwommen. In de eerste week twee prachtige rondjes door de Pyrenees-Orientales gemaakt, waarbij ik vooral enorm genoot van het uitzicht en de totale rust van de bergen.

Naast uitzicht bieden de Franse wegen ook een paar mindere eigenschappen. Zo is het op het eerste oog lastig onderscheid maken tussen rustige en drukke wegen. Op de kaart heet alles een D-weg, maar pas als je er bent kun je de drukte inschatten. Officieel mag je op elke D-weg fietsen, maar ik heb hier twintig levensgevaarlijke minuten langs een veel te drukke en soms volledig van fietsruimte gestripte D-weg gefietst, waarbij ik door de luchtdruk van passerende vrachtwagens gewoon van mijn fiets, de weg en bijna het talud werd geblazen. Gelukkig was daar een rotswand en een bramenstruik om mij op te vangen:

 

Met het woord 'braam' in slordig Frans in mijn scheenbeen gekerfd, ben ik toch maar een paar keer lekker in zee gaan zwemmen. Desinfectie is ook prima motivatie...;). Naast de soms erg drukke en weinig ruimte biedende wegen, is oom het asfalt zelf niet geweldig. Of, anders gezegd, we zijn in Nederland nogal verwend. Hier is het een gewoonte de naden van de verschillende lagen vooral in de lengte richting aan te leggen, zodat je er met je dunne bandjes precies in past. ook op snelheid. Dat is lekker en levert behoorlijke technische training op. Maar verder was het top. Fransen houden wel rekening met fietsers en de omgeving vergoedt alles.

En we hebben hardgelopen, uiteraard. De Knie en ik, maar ook met Pierre-marie en Rowdy. Leuke, mooie, zware en langere rondjes, over het strand, over de weg en dwars door een laan dennenbomen.

 

Uiteindelijk heb ik met twee rondjes fietsen zo'n 140 kilometer gehaald. Vooral prachtig en heerlijk om in echte bergen te kunnen fietsen. In de tweede week stortte het fietsen wat in, omdat er ineens veel programma werd verwacht (onder andere canyoning, geweldig, al mijn angsten overwonnen en van 7 meter hoge kliffen afgesprongen!). Daarnaast stak er een windje op en die was fietsend gewoon niet te doen. Dus dan val je terug op wat meer lopen, c'est la vie, zo is het leven.

Wat wel echt vermeldingswaardig is, waren mijn eerste rondjes hardlopen met Rowdy. Supergezellig en leuk om met je oudste te sporten, al kost het soms wat moeite om het überhaupt uit zijn bed te krijgen.

Morgen het laatste rondje hardlopen met Pierre-marie, die ik zowaar op Strava heb gekregen, en dan gaan we via een hotel en avondje sightseeinng in Nimes, zondag weer op huis aan. Het was weer top, goed, lekker en geweldig. Op naar volgend jaar...;)