Waarom Spanje niet wint... En Nederland ook niet
Via Twitter heb ik vandeweek al even de wereld ingeslingerd hoe het zojuist begonnen EK in Polen en Oekraïne gaat verlopen en eindigen. In tegenstelling tot zo ongeveer al mijn bewuste herinneringen, gaat Nederland redelijk ontspannen het toernooi in. De bevolking dan tenminste, want wij, die verguisde 16 miljoen bondscoaches, lijken wel te zien dat we net dat beetje missen dat we twee jaar geleden wel hadden. Maar belangrijker, we missen net dat beetje klasse dat geluk afdwingt. Nee, het wordt geen toernooi voor Oranje, maar dat wil niet zeggen dat het niks gaat zijn.
Vere van. Juist het toernooi met minder of geen verwachtingen biedt kansen op mooie en zelfs legendarische momenten en duels. En verrassingen. Zoals gewoon met 3-0 winnen van Duitsland, bijvoorbeeld. Maar als we dat kunnen, kunnen we zeker ook winnen. Nee, niet echt, is mijn idee en gevoel. We missen het gezamenlijke doel en ik vrees oprecht dat, ondanks de nog zeker niet belegen leeftijd, een paar Oranjespelers al over hun top zijn. Wesley Sneijder bijvoorbeeld. Nu nog van Internazionale, maar du moment dat er ploegen uit de Russische competitie belangstelling hebben, weet je dat je gezien bent. Doe het maar, pak die pieken, maar stop met je claim op de hoogste rots in het Nederlands Elftal.
Rafael van der Vaart en Arjen Robben. Mooie voetballers, mannen met verschil in het linkerbeen. Maar ook zo gevoelig. Voor sfeer, wind, koude en stramheid. Het zijn mannen met het gestel van een 40-jarige en, als bekend, daar voetballen er niet meer zoveel van (op niveau). En terwijl deze twee mankementen vertonen, draait Mark van Bommel moeilijker en moeilijker om zijn as. Ja, Sneijder, Van Bommel, ze zijn nog altijd beter dan hun alternatieven. Eens. Maar wereldtop zijn ze niet meer. Alleen Robin van Persie is wereldtop en dat is niet voldoende.
Dit had voor Oranje het toernooi van de overgang moeten zijn. Jetro Willems, Luuk de Jong, Kevin Strootman, Luciano Narsingh, het zijn wellicht de dragende krachten van morgen. Maar dat zijn Adam Maher, Nick Viergever en Stefan de Vrij ook. Deze mannen hadden erbij moeten zijn, hier en daar minuten of zelfs een duel pakkend. Groeiend, kijkend, tekortkomend, zodat ze de komende jaren exact weten waar ze aan moeten en kunnen werken om de toernooien die komen wel die beslissende demarrage te hebben en die extra energie in de laatste tien minuten van de wedstrijd.
En de Spanjaarden? Nou, om te beginnen vind ik het persoonlijk wel welletjes. Ik was en ben gek van ze, maar drie keer op rij een groot toernooi winnen gun ik niemand. 'Tijd voor verandering', roepen ze dan aan de andere kant van de plas. Maar ik twijfel ook oprecht aan de kansen van de regerend Europees- en Wereldkampioen. De kift ligt op de loer en dat gaan ze niet meer oplossen. Het is voorbij. We herinneren ons allemaal de kopstoot van Zinedine Zidane die het einde inluidde van de Franse hegemonie, een dergelijk dramatisch einde nadert ook voor de Spanjaarden. Sad but true. Sergio Ramos en Gerard Pique hebben oorlog, Iker Casillas en Xavi spreken al anderhalf jaar niet meer met elkaar. Dat is lastig presteren, twee kampen, vier toppers, ooit een team.
Maar misschien nog belangrijker dan het sluimerende onheil in de emotie en historie, is het afscheid van een van de grootste voetballers ooit: Xavi Hernandez. De meest bepalende speler van het meest succesrijke team ooit is inmiddels 32 en heeft een matig seizoen achter de rug. Hij was zelden beslissend, won niks, had veel last van zogenaamde kleinere blessures, maar bleef op basis van absolute klasse en ervaring nog prima overeind. Gelukkig. Maar voor dit toernooi is het niet voldoende, en het gat gaat niet worden opgevuld door Cesc Fabregas of Andres Iniesta. Nee, het gat gaat opgevuld moeten worden door een nieuwe generatie middenvelders en dus een compleet nieuwe invulling van het Spaanse systeem. En dat doe je niet in de komende weken, nee, daar pak je de komende twee jaar voor. Sergio Busquets, David Silva, Juan Mata zijn de namen die moeten worden ingepast. De mannen op wier kunnen en wensen de tactiek moet worden afgestemd en de vedetten die de Spanjaarden na een minder toernooi in 2012 weer terug naar de top kunnen brengen in 2014.
Nee, dit toernooi is niet voor hen. Xavi had er al twee, de rest ook. Het is goed. Jullie zijn onsterfelijk geworden, maar nu is het welletjes en klaar. Tijd voor een nieuwe wind, nieuwe winnaars en een nieuwe kampioen. Wie? Zweden. Komende dagen zal ik het verloop van het toernooi verder verklaren.
Vere van. Juist het toernooi met minder of geen verwachtingen biedt kansen op mooie en zelfs legendarische momenten en duels. En verrassingen. Zoals gewoon met 3-0 winnen van Duitsland, bijvoorbeeld. Maar als we dat kunnen, kunnen we zeker ook winnen. Nee, niet echt, is mijn idee en gevoel. We missen het gezamenlijke doel en ik vrees oprecht dat, ondanks de nog zeker niet belegen leeftijd, een paar Oranjespelers al over hun top zijn. Wesley Sneijder bijvoorbeeld. Nu nog van Internazionale, maar du moment dat er ploegen uit de Russische competitie belangstelling hebben, weet je dat je gezien bent. Doe het maar, pak die pieken, maar stop met je claim op de hoogste rots in het Nederlands Elftal.
Rafael van der Vaart en Arjen Robben. Mooie voetballers, mannen met verschil in het linkerbeen. Maar ook zo gevoelig. Voor sfeer, wind, koude en stramheid. Het zijn mannen met het gestel van een 40-jarige en, als bekend, daar voetballen er niet meer zoveel van (op niveau). En terwijl deze twee mankementen vertonen, draait Mark van Bommel moeilijker en moeilijker om zijn as. Ja, Sneijder, Van Bommel, ze zijn nog altijd beter dan hun alternatieven. Eens. Maar wereldtop zijn ze niet meer. Alleen Robin van Persie is wereldtop en dat is niet voldoende.
Dit had voor Oranje het toernooi van de overgang moeten zijn. Jetro Willems, Luuk de Jong, Kevin Strootman, Luciano Narsingh, het zijn wellicht de dragende krachten van morgen. Maar dat zijn Adam Maher, Nick Viergever en Stefan de Vrij ook. Deze mannen hadden erbij moeten zijn, hier en daar minuten of zelfs een duel pakkend. Groeiend, kijkend, tekortkomend, zodat ze de komende jaren exact weten waar ze aan moeten en kunnen werken om de toernooien die komen wel die beslissende demarrage te hebben en die extra energie in de laatste tien minuten van de wedstrijd.
En de Spanjaarden? Nou, om te beginnen vind ik het persoonlijk wel welletjes. Ik was en ben gek van ze, maar drie keer op rij een groot toernooi winnen gun ik niemand. 'Tijd voor verandering', roepen ze dan aan de andere kant van de plas. Maar ik twijfel ook oprecht aan de kansen van de regerend Europees- en Wereldkampioen. De kift ligt op de loer en dat gaan ze niet meer oplossen. Het is voorbij. We herinneren ons allemaal de kopstoot van Zinedine Zidane die het einde inluidde van de Franse hegemonie, een dergelijk dramatisch einde nadert ook voor de Spanjaarden. Sad but true. Sergio Ramos en Gerard Pique hebben oorlog, Iker Casillas en Xavi spreken al anderhalf jaar niet meer met elkaar. Dat is lastig presteren, twee kampen, vier toppers, ooit een team.
Nee, dit toernooi is niet voor hen. Xavi had er al twee, de rest ook. Het is goed. Jullie zijn onsterfelijk geworden, maar nu is het welletjes en klaar. Tijd voor een nieuwe wind, nieuwe winnaars en een nieuwe kampioen. Wie? Zweden. Komende dagen zal ik het verloop van het toernooi verder verklaren.
Reacties