To delete or not to delete?

Ik ben geen spaarder. Nooit geweest. Dat geldt niet alleen voor mijn geldzaken, maar vooral ook voor het volstrekt afwezig zijn van enige bewaarlust aan mijn kant. Ik probeer hier onbewust ongetwijfeld het gedrag van enkele (oudere) familieleden mee te compenseren, want die lijken hun hele leven niks anders te doen dan sparen. Ik vind andere dingen leuk...;)

Zeker een keer of drie a vier per jaar akker ik op een zondag door mijn kledingkast, op zoek naar favorieten uit het verleden met weinig nut in het heden. En dat flikker ik allemaal weg. Ook oude spullen gaan de deur uit als het algemeen nut of genot twijfelachtig wordt. Mocht ik ooit minder gaan fietsen of er zelfs geheel mee stoppen, dan ben ik niet de man die zijn ros even op zolder parkeert. Nope, ik kijk dat eens een seizoen aan en als ik dan inderdaad niet meer fiets, is het exit fiets.

Maar nu blijkt dat ik al enkele maanden veel minder blog. Twee jaar geleden kende De Schopper, mede door de voetbalstukjes en het WK, haar finest hour, bezoekerstechnisch. Twee jaar later zitten we wel op het dieptepunt. Vorige week bleek Google Analytics niet meer te draaien. Blijkbaar zijn er wat updates doorgevoerd en is daarmee mijn instelling veranderd. Prima, het interesseerde me niet eens. En met slechts vijf blogjes sinds januari geef ik geen blijk van veel delend vermogen en/of enthousiasme.

Er is voldoende te vertellen, ook na het voetbalseizoen. Over mijn wensen met betrekking tot FC Utrecht, over het EK en het Nederlands Elftal, over mijn wielrennende avonturen en het stoppen met roken. Over dat laatste is verder overigens geen reet te melden, maar ik noem even wat onderwerpen die recentelijk aan bod zijn gekomen. Het punt lijkt een beetje te zijn dat alles wat ik de moeite waard vind om over te schrijven, de grens van mijn privéleven ruimschoots overschrijdt. Ik heb met het stukje 'Sorry' echt wat persoonlijke grenzen gezocht en gevonden, want ik wil hier helemaal niet zo veel van mezelf laten zien. Maar alles wat ik momenteel de moeite van het bespreken en beschouwen waard vind, is zeer persoonlijk.

En daarmee zeg ik dus dat de belangrijkste 90% van mijn huidige belevingswereld niet via dit platform deelbaar is. Vind ik. Kan. Maar wat is dan het nut van zo'n blog? Nu weinig. Simpel. Wat te doen? Moet ik gewoon even deze periode uitzitten en dan inderdaad maar wat minder schrijven en mezelf over die tijdelijke oppervlakkigheid heen zetten? Of is deze tijdelijke oppervlakkigheid eigenlijk hartstikke permanent, maar komt het pas nu tot uiting omdat er dominante diepere lagen liggen waar ik veel meer mee moet, wil en doe? En als dat zo is, is dat een probleem?

Want erg diep ben ik hier natuurlijk nooit gegaan. Tussen de regels door leer je me hier in deze stukjes absoluut goed kennen, maar dan moet je goed lezen en het vooral jaren volhouden. De mensen die dat doen en deden, kennen me al jaren, dus voor hun wat dat betreft geen toegevoegde waarde. Voor deze mensen vind ik het uiteraard geen punt die 90% veel belangrijker zaken hier te bespreken, ware het niet dat het blog volledig openbaar is. Misschien is dat de tussenvorm die ik zoek: wel doorschrijven, maar de deur dichtgooien en het blog alleen met mijn eigen toestemming leesbaar maken voor derden. Dan gaat het een dagboek-functie vervullen. Kan, ook leuk, maar ik zal niet ontkennen dat ik al schrijvend toch ook echt meen dat mijn zeer doordachte en beargumenteerde mening een heleboel mensen die ik niet ken tot hulp kan zijn....;).

We gaan het zien. Ik ga er vandaag geen ei over leggen. Er moeten kinderen in bad, ook belangrijk. En weer lekker eendimensionaal..! Goed weekend!