De vakantie-, danwel levens top tien

- Teenslippers
- 30 Graden of meer
- Yop
- Een grote tuin
- Een strand op 500 meter
- Wind
- Fototoestel
- Totaal gebrek aan culinaire ambities
- Geen voicemails
- Tondeuse

Dat is grofweg het bestaansrecht van mijzelf in deze vakantieweken. Meer wil ik niet, verwacht ik niet en als anderen wel meer verwachten van mij of iemand in huisje nummer 1910 dan komen ze zwaar bedrogen uit.

De teenslippers, de temperatuur, de Yop, wat een heerlijkheid. Frankrijk, het dichtsbijzijnde stukje land met 'zongarantie', voor zover dat bestaat. En het land van de nukkige boeren, vrouwen zonder scheermesjes, chauvinistische wielerpers en natuurlijk de Yop. De 'uberyoghi drink' die helaas zo kort houdbaar is dat deze logistiek gezien nauwelijks verkoopbaar is in Nederland. Wat een zonde. Ik zou er zeker een paar pakken chocomel per dag voor laten staan.

De omstandigheden zijn hier geweldig. Naast de al beschreven toptemperaturen is het hier winderig, wat verkoeling betekent en meer moeite voor de muggen om rond te vliegen. Wat ze dus minder goed lukt...;) Daarnaast hebben we hier op korte afstand een strand. Heerlijk voor ons, want daardoor negeert men hier massaal het zwembad en hebben wij, zand en zouthaters, het rijk alleen in het grootste urinoir van de Languedoc.

Met onze vele camera's (vijf personen, acht werkende toestellen!) leggen wij al dit fraais vast. Rowdy heeft de eerste surffoto's al op Hyves gezet en ik zal hier straks nog even wat uploaden. Fotograferen is ook ongeveer het meest actieve wat we doen, naast zwemmen, poepen, boodschappen en ons klaarmaken voor bed. Er gebeurt hier helemaal niks! Er staat nu een circus in de achtertuin, gaan we niet halen, begint om negen uur vanavond, dan ligt hier alles al plat. Daarnaast schittert ook hier onze natuurlijke liefde voor koken. Zo halen we hier patat, piza's, veel stokbrood, enorme wafels en dreigt Seline al dagen met een heuse fruitsalade. Het is er nog niet van gekomen.

Mijn telefoon is de afgelopen week wel een paar keer afgegaan, maar ik hoor niks. Hij staat zacht. Dat is een principekwestie. Ik wens alleen met het ding te worden geconfronteerd als ik zelf even ben genegen het ter hand te nemen. Basta. Dan blijkt eens te meer dat er heel veel mensen zijn die geen voicemails inspreken. Prima. Daar gebeurt dus niks mee. Ik hoop dat men, niet insprekende, deze verwachting ook heeft, want van mijn kant volgt helemaal niets. En dan strijk ik tenslotte nog eens over mijn kale en zweetgrage kop, lekker geschoren, een keer per jaar blaffen we die tondeuse eroverheen, heerlijk. Vooral het toiletmaken gaat me de laatste dagen geweldig af.....;)

Ik denk dat ik deze top tien er voorlopig maar even inhoud. Misschien moet ik er ook na mijn vakantie meer mijn best voor doen. Het kent een matige complexiteit, maar in de geest van de Benedictijner monnikken wil ik eigenlijk best mijn best doen op eendimensionaal en eenvoudig leven!!