Britse weggebruikers
De laatste anderhalf jaar heb ik mij dagelijks op het drukke traject Utrecht - Den Haag mogen vervoegen. Dan leer je zelf weer wat beter rijden, of je doet minstens meer ervaring op. Maar je leert ook je medeweggebruikers beter kennen en dat genoegen betaald zich bij mij slechts uit in irritaties. Het is alsof je plots verzeild raakt op een naaktstrand in Zuid-Frankrijk. Op het eerste gezicht lachen, leuke ervaring, broek uit en wandelen maar. Maar na een kwartier ben je dermate teleurgesteld dat je de eerste weken zelfs geen porno meer kijkt op je pc-tje.
Vooral het gedrag op de linkerrijbaan valt me enorm tegen. En ik heb verstand van de linkerrijbaan, want ik ben een grootgebruiker. Ik rijd meestal links, ik rijd ook meestal harder dan de rest. Dus dat maakt me een rechthebbende. Mensen die liever 100 rijden waar 100 is toegestaan mogen af en toe inhalen, maar hebben voor de rest bar weinig op de linkerrijbaan te zoeken. En ook dat inhalen mag wat mij betreft, en als ik me goed herinner ook wat betreft mijn rijschoolhouder, alleen als je eerst even om je heen hebt gekeken naar ruimte en tijd.
Dat laatste schiet er geregeld bij in bij de meeste rechterrijbaanmensen. Deze mensen, vaak vegetarier natuurlijk, menen op een bepaalde manier ook een claim te mogen leggen op de linkerriijbaan. Is niet zo. Niet doen. Werkt enkel teleurstelling in de hand, bij jou en bij mij. Als ik aan kom suizen, wens ik niet te worden gehinderd door mensen met sokken onder hun korte broek in een Opel en een hoofd dat staat op 'veertig jaar dezelfde baan hier'. Ga weg, ken je plaats. Je wilt niet harder rijden, prima, maar laat mij erbuiten. Ik ga toch ook niet in jouw gezicht staan roken? Precies.
De meest irritante zijn echter de wereldverbeteraars. Die zijn per definitie irritant natuurlijk, maar op de weg worden ze ook gevaarlijk. Die types die aan anderhalve meter genoeg hebben om die schijtopel van toch snel vier meter er tussen te drukken. Principekwestie, roepen ze waarschijnlijk 's avonds op die gezellige verjaardag uit. Het gevolg is natuurlijk dat ik, remmend en wel, veel te dicht op deze mensen zit. Logisch, je staat niet in een keer stil. Dat stoort deze relaxte types dan weer, want ik rijd aggresief. Nee hufter, jij rijdt in de weg! Als ik daarna niet snel mijn 'drie strepen' afstand pak, zijn ze in staat nog minstens 30 minuten in een tergend traag tempo voor me te blijven rijden ook.
En zo worden wij Britse weggebruikers. Linksrijders ook wel. Er zijn dagen dat ik op de rechterrijbaan tien minuten win ten opzichte van mijn kansen op de snelere linkerrijbaan. Zolang alle stabiele en volledige rustige mensen lekker links blijven rijden, vind ik het even prima. Ik zit goed op rechts. Tot de volgende conjuctuurgolf.
Vooral het gedrag op de linkerrijbaan valt me enorm tegen. En ik heb verstand van de linkerrijbaan, want ik ben een grootgebruiker. Ik rijd meestal links, ik rijd ook meestal harder dan de rest. Dus dat maakt me een rechthebbende. Mensen die liever 100 rijden waar 100 is toegestaan mogen af en toe inhalen, maar hebben voor de rest bar weinig op de linkerrijbaan te zoeken. En ook dat inhalen mag wat mij betreft, en als ik me goed herinner ook wat betreft mijn rijschoolhouder, alleen als je eerst even om je heen hebt gekeken naar ruimte en tijd.
Dat laatste schiet er geregeld bij in bij de meeste rechterrijbaanmensen. Deze mensen, vaak vegetarier natuurlijk, menen op een bepaalde manier ook een claim te mogen leggen op de linkerriijbaan. Is niet zo. Niet doen. Werkt enkel teleurstelling in de hand, bij jou en bij mij. Als ik aan kom suizen, wens ik niet te worden gehinderd door mensen met sokken onder hun korte broek in een Opel en een hoofd dat staat op 'veertig jaar dezelfde baan hier'. Ga weg, ken je plaats. Je wilt niet harder rijden, prima, maar laat mij erbuiten. Ik ga toch ook niet in jouw gezicht staan roken? Precies.
De meest irritante zijn echter de wereldverbeteraars. Die zijn per definitie irritant natuurlijk, maar op de weg worden ze ook gevaarlijk. Die types die aan anderhalve meter genoeg hebben om die schijtopel van toch snel vier meter er tussen te drukken. Principekwestie, roepen ze waarschijnlijk 's avonds op die gezellige verjaardag uit. Het gevolg is natuurlijk dat ik, remmend en wel, veel te dicht op deze mensen zit. Logisch, je staat niet in een keer stil. Dat stoort deze relaxte types dan weer, want ik rijd aggresief. Nee hufter, jij rijdt in de weg! Als ik daarna niet snel mijn 'drie strepen' afstand pak, zijn ze in staat nog minstens 30 minuten in een tergend traag tempo voor me te blijven rijden ook.
En zo worden wij Britse weggebruikers. Linksrijders ook wel. Er zijn dagen dat ik op de rechterrijbaan tien minuten win ten opzichte van mijn kansen op de snelere linkerrijbaan. Zolang alle stabiele en volledige rustige mensen lekker links blijven rijden, vind ik het even prima. Ik zit goed op rechts. Tot de volgende conjuctuurgolf.
Reacties