Pfffff, we zijn er.....
Het is vakantie!!!!
Maar het heeft wat moeite gekost. Afgelopen weekend liep papa vol, of tenminste, zijn voorhoofdsholte en neus. Top. Met een gevalletje Mexicaanse griep doe je vrij weinig, maar gelukkig bleef de echte koorts uit, dus ik durf het avontuur wel aan.
Maar vandaag, mijn laatste werkdag, beloofde een spannende te worden. Vorig jaar brak de oudste nog even zijn arm op de avond voor vertrek. Vandaag reed ik rond half zeven 's ochtends mijn turbo dood. Dus, omdraaien en snel naar huis. Rond achten was ik er om de Renaultgarage te helpen openen. Nu moet ik eerlijk zeggen, ik vind het een zalige, makkelijke, mooie en erg fijne auto, maar als de mannen van Renault je al herkennen aan je telefoonnummer ben je of een ontzettend lekker wijf, of je rijdt een kutauto.
Het tweede zal bij mij het geval zijn, want mijn schades toppen mijn snelheidsboetes ruimschoots en dat is best knap. Hoe zalig, makkelijk, mooi en fijn de Espace ook is, ik rijd er een (bij Gods gratie rijdt ie nog...) die lichtelijk gevoelig is voor mijn rijstijl, of gewoon het wegdek, of het Nederlandse weer, of een combinatie van alle bovengenoemde. Hij is vaak stuk en kost me gruwelijk veel geld. Met recht je 'vierde' kind, want in Malawi haal je voor dit bedrag een leuk moppie op voor je oudste zoon.
Maar gelukkig, de turbo was niet dood (=4000 euro, week reparatie, lastig, als je morgen weg wil), er was slechts een slangetje losgesprongen (=service van de zaak, geeneens tijd mijn koffie op te drinken). Dus mijn werkdag begon wat rusteloos en gefragmenteerd, maar soi.
Vanmiddag gaat mijn vrouw boodschappen doen en trapt een veertje uit het koppelingspedaal los. Afgebroken. De sloper. Daarbij bleef het servicelampje plotseling aan en knipperde het oliemetertje dat het een lieve lust was. Minstens apart, na de reparatie van een olielek een week geleden (=1000 euro, twee dagen voor lul in zo'n koekblik) en de volledige refil die het beestje uiteraard daarna had ondergaan. Dus weer terug, jaja, wat een zalige werkdag! Het blijkt vooral logisch te zijn, dat als een slang aan je turbo losspringt, hij vervolgens olie laat lopen. Maar dat hadden ze vanmorgen nog niet bedacht. Maar ja, als ze perfect waren geweest, hadden ze morgen naast me in de auto gezeten naar Zuid-Frankrijk en Seline geheten, moet je maar denken.
Al met al kan ik na een dagje training wel zeggen dat ik klaar ben voor de autorit. Mijn gedetailleerde kennis van het (Franse) motorblok is weer up-to-date, mijn voelsprieten voor 'rariteiten' in de auto zijn weer gespitst en mijn vrouw heeft alle vertrouwen in de auto in kwestie volledig verloren. Gelukkig rijd ik heel relaxed want aan aggressieve bestuurders heeft ze ook een bloedhekel...;)
Off we go!
Maar het heeft wat moeite gekost. Afgelopen weekend liep papa vol, of tenminste, zijn voorhoofdsholte en neus. Top. Met een gevalletje Mexicaanse griep doe je vrij weinig, maar gelukkig bleef de echte koorts uit, dus ik durf het avontuur wel aan.
Maar vandaag, mijn laatste werkdag, beloofde een spannende te worden. Vorig jaar brak de oudste nog even zijn arm op de avond voor vertrek. Vandaag reed ik rond half zeven 's ochtends mijn turbo dood. Dus, omdraaien en snel naar huis. Rond achten was ik er om de Renaultgarage te helpen openen. Nu moet ik eerlijk zeggen, ik vind het een zalige, makkelijke, mooie en erg fijne auto, maar als de mannen van Renault je al herkennen aan je telefoonnummer ben je of een ontzettend lekker wijf, of je rijdt een kutauto.
Het tweede zal bij mij het geval zijn, want mijn schades toppen mijn snelheidsboetes ruimschoots en dat is best knap. Hoe zalig, makkelijk, mooi en fijn de Espace ook is, ik rijd er een (bij Gods gratie rijdt ie nog...) die lichtelijk gevoelig is voor mijn rijstijl, of gewoon het wegdek, of het Nederlandse weer, of een combinatie van alle bovengenoemde. Hij is vaak stuk en kost me gruwelijk veel geld. Met recht je 'vierde' kind, want in Malawi haal je voor dit bedrag een leuk moppie op voor je oudste zoon.
Maar gelukkig, de turbo was niet dood (=4000 euro, week reparatie, lastig, als je morgen weg wil), er was slechts een slangetje losgesprongen (=service van de zaak, geeneens tijd mijn koffie op te drinken). Dus mijn werkdag begon wat rusteloos en gefragmenteerd, maar soi.
Vanmiddag gaat mijn vrouw boodschappen doen en trapt een veertje uit het koppelingspedaal los. Afgebroken. De sloper. Daarbij bleef het servicelampje plotseling aan en knipperde het oliemetertje dat het een lieve lust was. Minstens apart, na de reparatie van een olielek een week geleden (=1000 euro, twee dagen voor lul in zo'n koekblik) en de volledige refil die het beestje uiteraard daarna had ondergaan. Dus weer terug, jaja, wat een zalige werkdag! Het blijkt vooral logisch te zijn, dat als een slang aan je turbo losspringt, hij vervolgens olie laat lopen. Maar dat hadden ze vanmorgen nog niet bedacht. Maar ja, als ze perfect waren geweest, hadden ze morgen naast me in de auto gezeten naar Zuid-Frankrijk en Seline geheten, moet je maar denken.
Al met al kan ik na een dagje training wel zeggen dat ik klaar ben voor de autorit. Mijn gedetailleerde kennis van het (Franse) motorblok is weer up-to-date, mijn voelsprieten voor 'rariteiten' in de auto zijn weer gespitst en mijn vrouw heeft alle vertrouwen in de auto in kwestie volledig verloren. Gelukkig rijd ik heel relaxed want aan aggressieve bestuurders heeft ze ook een bloedhekel...;)
Off we go!
Reacties