Weer even bijpraten, over kuiten enzo
Als 25% van je vaste lezers beginnen te mopperen over het uitblijven van updates, dan is het tijd voor een update.
Verhuizing
Allereerst het minst belangrijke, maar meest prominente van een maand geleden: de verhuizing. Dat was natuurlijk niet fraai, maar het is wonderwel gelukt. We hadden in een paar dagen het gros van de spullen uitgepakt en geordend. Alleen een paar nieuwe kleerkasten vertraagden het proces nog wat. Met behulp van zwager Bas en een dappere Vrouw (waarover later meer) was ook dat binnen een week geklaard. Los van het kleiner wonen hebben we verder geen stress gehad.
Sterker nog, de kids zijn volledig in hun hum. Senna speelt ongeveer 22 uur per dag buiten met voor elk uur een paar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Supergezellig. Zo erg zelfs, dat zelfs Finn af en toe vanachter zijn pc wordt weggetrokken. Ook hij rent dan 'politie en boefje' door de wijk of scuumt lekker door de in aanbouw zijnde panden. Mooi. Daar ben je twaalf voor.
Rowdy bleek na de verhuizing ook veel gelukkiger te zijn met kamer en huis. Hij was wat unheimisch in De Bilt, gaf ie toe. Daar heeft ie nooit wat over gezegd, tot we er weg waren. Lief, ook best een verrassing en schok. En vervelend. Maar goed, ook verleden tijd, dus vooral genieten van het vooruitkijken.
Verder is de baas bezig met zijn laatste fase MBO4 en heeft ie ontslag genomen bij De Boslust. Superjammer, want hij had het er geweldig naar zijn zin en lag goed in de groep. Op naar een volgend baantje, nieuwe groep en natuurlijk, nieuw schooljaar. Maar eerst een paar maanden vakantie. Hij heeft het verdiend, hahahaha.
De Vrouw
Als er iemand vakantie heeft verdiend... Met een hersenbeschadiging een verhuizing plannen en doen is een dingetje. In het geval van De Vrouw zijn het ook voornamelijk juist die delen van de hersenen die zijn beschadigd. Planmatig en analytisch vermogen, logisch denken, verbanden leggen, informatie verwerken. Kortom: alles wat je nodig hebt, staat uit.
Maar ze deed het en heeft het overleefd. Ik moest na een paar dagen wel optreden, omdat ze maar blijft doorgaan. Doorrommelen, door met alles. Er is natuurlijk enorm veel te doen in zo'n net betrokken huis. Als je onrustig bent, kun je twee weken doorgaan zonder slaap. Dus ik heb na drie dagen echt gezegd dat ze moest stoppen. Een paar laatste grote klussen waren voor mij en zij was even klaar. Dat hielp. Toen is ze gaan zitten, uitrusten, bijkomen en weer wat gaan herstellen. Uiteindelijk heeft ze zelfs een kast in elkaar gezet. Toch ook een klus die dichtbij zelfvernietiging komt, in haar geval. Maar het ging prima en dat gaf veel goed zelfvertrouwen.
Inmiddels zijn we alweer zo'n zes weken over en is de rust soort van weergekeerd. Er is nieuwe en andere stress, maar ze gaat vooruit. Alleen zijn de stapjes wel zo klein, dat je ze eigenlijk alleen opmerkt als je vandaag vergelijkt met een maand geleden. Het is als het groeien van je kind, je ziet het pas met een foto van een tijdje terug in je handen. Ondankbaar dus, niks merken en voelen. Maar ze sport, ze praat, ze werkt, ze is moeder, vrouw en vriendin en veeleisend als altijd. Sommige dingen veranderen niet.
De kuit
Sporten ging als de brandweer. Ik had wat last van mijn rechterkuit. Mijn vertrouwde zwakke punt sinds ik geen last meer heb van mijn volledig vertiefte knie. Toch weer iets teveel gedaan? Of wat ik deed, deed ik te hard en snel? Geen idee. Met wat rustige trainingen hoopte ik op herstel en mijn deelname aan de pyramidetrail in Austerlitz. Dat was een nieuwe race van 20 kilometer, door de bossen en over het militair oefenterrein daar. Prachtig. En ik wilde graag vollebak gaan. Maar wel met een goede kuit. Dat is goed gelukt. Ik was pijnvrij, ben lekker gaan rennen, kreeg wat steken, maar liep ze eruit en heb 'm uiteindelijk in 1.33 gelopen. Helemaal top, want superzware dag en race.
Twee dagen later heb ik relaxt uitgelopen, massage gepakt bij de sponsor (Trias) die op dinsdagavonden altijd paraat staan bij de baantraining en alles leek in orde. Tot ik donderdag ging zwemmen in het Henschotermeer (top) en daarna nog een paar rondjes wilde lopen (minder). Na één rondje 'schiet het in mijn kuit'. Bekend gevoel, maar minder erg dan in december vorig jaar. Toen was het zes weken pauze. Nu was het op vrijdag gelijk naar de fysio. Toch weer teveel of te hard? Misschien moet ik eens een loopanalyse laten maken, maar dan een goede. Je kunt ook gewoon je voet net niet goed neerzetten, of iets dergelijks. Afijn. De week erna woensdag en vrijdag ook behandeling en toen weer all-clear ontvangen. Zaterdag tien minuutjes gelopen na het fietsen, zondag wilde ik voor de twintig gaan, maar na tien schoot het er weer in. Weer die steek, weer de wetenschap dat je er minstens een week uit ligt. Ditmaal echter met nog slechts anderhalve week te gaan tot de halve van Amsterdam. Die staat nu wel op de tocht. Mooi klote dus. Morgen weer naar de baan, ditmaal niet om te lopen, maar puur en alleen voor de fysio.
Werk
Gelukkig mag ik af en toe ontsnappen aan dit alles door een trein en een bus te pakken en naar mijn werk te gaan. Bij OHRA zit ik drie dagen per week als social media en contentmarketing manager. Echt een geweldig leuke klus, in een mooi bedrijf met veel kansen en mooie mensen. DELA loopt ook nog door, maar eindigt komende weken. Maar ik heb ook alweer een nieuw gesprek staan voor een mogelijke nieuwe klus. Dus eerlijk is eerlijk, dit deel loopt lekker door. Mag ook weleens gezegd.
En verder?
Overleven, dat is het toch een beetje. De wind staat nog steeds schuin van voren en ik begin er inmiddels last van te krijgen. We pakken de zaken goed samen op, voor zover mogelijk. Want De Vrouw is verre van belastbaar. Haar revalidatietraject vreet een gat in haar week, wat verder weinig ruimte laat voor excessen als werk, spontane activiteiten of stress in zijn algemeenheid.
Maastricht komt eraan. Dat is iets om je aan vast te houden. En er werd afgelopen weken op de baan al gepraat over Barcelona 2018. Dergelijke praat gaat bij die sporters niet per sé met resultaat gepaard, maar ik vind 'm mooi. Barcelona 2018. Hij stond al op mijn vinklijstje, dus wat er ook gebeurt, ik ben om: Barcelona it is.
Komende week gaan we even barbecuen met Kirs, Bas, Ma en de kids. De andere zus (die van De Vrouw) zit sinds dit weekende opgescheept met een Abraham. Ouwe lul... Maar bij de zussen lopen de zaken goed, gezond en gelukkig. Ook pluspuntje dus.
Verhuizing
Allereerst het minst belangrijke, maar meest prominente van een maand geleden: de verhuizing. Dat was natuurlijk niet fraai, maar het is wonderwel gelukt. We hadden in een paar dagen het gros van de spullen uitgepakt en geordend. Alleen een paar nieuwe kleerkasten vertraagden het proces nog wat. Met behulp van zwager Bas en een dappere Vrouw (waarover later meer) was ook dat binnen een week geklaard. Los van het kleiner wonen hebben we verder geen stress gehad.
Sterker nog, de kids zijn volledig in hun hum. Senna speelt ongeveer 22 uur per dag buiten met voor elk uur een paar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Supergezellig. Zo erg zelfs, dat zelfs Finn af en toe vanachter zijn pc wordt weggetrokken. Ook hij rent dan 'politie en boefje' door de wijk of scuumt lekker door de in aanbouw zijnde panden. Mooi. Daar ben je twaalf voor.
Rowdy bleek na de verhuizing ook veel gelukkiger te zijn met kamer en huis. Hij was wat unheimisch in De Bilt, gaf ie toe. Daar heeft ie nooit wat over gezegd, tot we er weg waren. Lief, ook best een verrassing en schok. En vervelend. Maar goed, ook verleden tijd, dus vooral genieten van het vooruitkijken.
Verder is de baas bezig met zijn laatste fase MBO4 en heeft ie ontslag genomen bij De Boslust. Superjammer, want hij had het er geweldig naar zijn zin en lag goed in de groep. Op naar een volgend baantje, nieuwe groep en natuurlijk, nieuw schooljaar. Maar eerst een paar maanden vakantie. Hij heeft het verdiend, hahahaha.
De Vrouw
Als er iemand vakantie heeft verdiend... Met een hersenbeschadiging een verhuizing plannen en doen is een dingetje. In het geval van De Vrouw zijn het ook voornamelijk juist die delen van de hersenen die zijn beschadigd. Planmatig en analytisch vermogen, logisch denken, verbanden leggen, informatie verwerken. Kortom: alles wat je nodig hebt, staat uit.
Maar ze deed het en heeft het overleefd. Ik moest na een paar dagen wel optreden, omdat ze maar blijft doorgaan. Doorrommelen, door met alles. Er is natuurlijk enorm veel te doen in zo'n net betrokken huis. Als je onrustig bent, kun je twee weken doorgaan zonder slaap. Dus ik heb na drie dagen echt gezegd dat ze moest stoppen. Een paar laatste grote klussen waren voor mij en zij was even klaar. Dat hielp. Toen is ze gaan zitten, uitrusten, bijkomen en weer wat gaan herstellen. Uiteindelijk heeft ze zelfs een kast in elkaar gezet. Toch ook een klus die dichtbij zelfvernietiging komt, in haar geval. Maar het ging prima en dat gaf veel goed zelfvertrouwen.
Inmiddels zijn we alweer zo'n zes weken over en is de rust soort van weergekeerd. Er is nieuwe en andere stress, maar ze gaat vooruit. Alleen zijn de stapjes wel zo klein, dat je ze eigenlijk alleen opmerkt als je vandaag vergelijkt met een maand geleden. Het is als het groeien van je kind, je ziet het pas met een foto van een tijdje terug in je handen. Ondankbaar dus, niks merken en voelen. Maar ze sport, ze praat, ze werkt, ze is moeder, vrouw en vriendin en veeleisend als altijd. Sommige dingen veranderen niet.
De kuit
Sporten ging als de brandweer. Ik had wat last van mijn rechterkuit. Mijn vertrouwde zwakke punt sinds ik geen last meer heb van mijn volledig vertiefte knie. Toch weer iets teveel gedaan? Of wat ik deed, deed ik te hard en snel? Geen idee. Met wat rustige trainingen hoopte ik op herstel en mijn deelname aan de pyramidetrail in Austerlitz. Dat was een nieuwe race van 20 kilometer, door de bossen en over het militair oefenterrein daar. Prachtig. En ik wilde graag vollebak gaan. Maar wel met een goede kuit. Dat is goed gelukt. Ik was pijnvrij, ben lekker gaan rennen, kreeg wat steken, maar liep ze eruit en heb 'm uiteindelijk in 1.33 gelopen. Helemaal top, want superzware dag en race.
Werk
Gelukkig mag ik af en toe ontsnappen aan dit alles door een trein en een bus te pakken en naar mijn werk te gaan. Bij OHRA zit ik drie dagen per week als social media en contentmarketing manager. Echt een geweldig leuke klus, in een mooi bedrijf met veel kansen en mooie mensen. DELA loopt ook nog door, maar eindigt komende weken. Maar ik heb ook alweer een nieuw gesprek staan voor een mogelijke nieuwe klus. Dus eerlijk is eerlijk, dit deel loopt lekker door. Mag ook weleens gezegd.
En verder?
Overleven, dat is het toch een beetje. De wind staat nog steeds schuin van voren en ik begin er inmiddels last van te krijgen. We pakken de zaken goed samen op, voor zover mogelijk. Want De Vrouw is verre van belastbaar. Haar revalidatietraject vreet een gat in haar week, wat verder weinig ruimte laat voor excessen als werk, spontane activiteiten of stress in zijn algemeenheid.
Maastricht komt eraan. Dat is iets om je aan vast te houden. En er werd afgelopen weken op de baan al gepraat over Barcelona 2018. Dergelijke praat gaat bij die sporters niet per sé met resultaat gepaard, maar ik vind 'm mooi. Barcelona 2018. Hij stond al op mijn vinklijstje, dus wat er ook gebeurt, ik ben om: Barcelona it is.
Komende week gaan we even barbecuen met Kirs, Bas, Ma en de kids. De andere zus (die van De Vrouw) zit sinds dit weekende opgescheept met een Abraham. Ouwe lul... Maar bij de zussen lopen de zaken goed, gezond en gelukkig. Ook pluspuntje dus.
Oh, en Thomas, veel leesplezier natuurlijk...😘!
Reacties