Wéér die kuit, einde 'Amsterdam', 'Maastricht' wordt echt spannend

Heel slecht nieuws vandaag. De kuit is er na twee kilometer hardlopen wederom mee opgehouden. De kuit en ik zijn dermate ver uit elkaar gegroeid, dat er van een fatsoenlijk loopje geen sprake meer is.

Het begon allemaal zo'm week of zes geleden, met wat spanning in de spiertjes. Kan gebeuren. Je sport veel, belast je benen ook goed en vaak. Soms iets teveel. Dus dan neem je gas terug en ga je preventief op de behandeltafel van de fysio's van Trias liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik op 25 mei na het zwemmen in een paar rondjes om het Henschotermeer wilde lopen, schoot het er na 2,5 kilometer in. Een steek, krampachtig, hard. Klaar. Ik ben terug gewandeld en heb de rest van de middag met de kids in het zand gelegen.

Wat dan volgt is een ruime week van zoveel mogelijk fysiobehandelingen, geen lopen en wat meer fietsen, want tijd en energie en behoefte aan training...;). Dat kan best, zo'n periode. Het is eindig en je ziet uit naar je eerstvolgende loopjes en dus het herstel.

Dat kwam op 3 juni. Na het rondje fietsen mocht ik een kort loopje doen. Geen punt, geen stress. De dag erna hetzelfde verhaal, en weer ging het na 2 kilometer mis. Ok. Dan ben je acht dagen verder en dus geen reet opgeschoten. De halve triatlon van Amsterdam, #TriAmsterdam, was nog geen issue, want er was echt nog wel voldoende tijd (17 juni).

Dus weer een week met behandelingen, waarbij we deze keer ook zijn gaan inzoomen op 'de keten'. Heup, hamstring, bovenbeen, rug. Het staat allemaal met elkaar in verbinding en de oorzaak kan dus prima ergens anders liggen en zich via de wat zwakkere kuit uitten. Afijn, meegenomen, onderzocht. Ik heb wat krachtsverschil in beide benen en mijn heupen zijn niet echt heel erg flexibel. Met kracht- en souplesse-oefeningen kan ik daar de komende weken langzaam wat verandering in gaan brengen. Ondertussen werd er weer niet gelopen en was ik wederom pijnvrij en ontspannen.

Dat zijn goede signalen richting een volgende poging. En die volgt. Maandag de 12e een eerste rondje, iets baldadiger deze keer, gewoon gelijk 25 minuten. Probleemloos. Dinsdag heb ik een rondje met het 'oude fietsclubje' gefietst en vandaag mocht ik een iets langer rondje lopen. Met lichte tegenzin (want het kan ook weer fout gaan), maar ook heel veel energie begon ik rustig en liep richting De Bilt. De magische 2 kilometergrens werd ook deze keer niet gehaald. Weer schoot het erin, weer kon ik wandelen. Deze keer dacht ik echter ook gelijk: 'ik kan nooit iets kapot maken als het er net niet was en nu ineens wel'. Dat vind ik dan logisch. Want echte schade kondigt zich al dagen, weken van tevoren aan. Dat heb ik niet. Ik ben pijnvrij en na twee kilometer lichte inspanning gaat het mis. Dan denk je haast dat het een mentale kwestie is. Daarom ben ik langzaam weer wat gaan dribbelen. In de hoop het er alsnog uit te lopen. Je weet maar nooit!

Dat hield ik zo'n twee kilometer vol. Toen heb ik wat versneld. Inmiddels liep ik zo'n 5.30 per kilometer, dus echt heel relaxt. Maar wel met behoorlijke pijn in de kuit. Toen het iets erger werd, heb ik toch weer wat gas terug genomen en ben ik naar huis gedribbeld. Uiteindelijk zo'n 8 kilometer gerommel met een kuit die het liefst vier weken geleden onder de wol was gedoken, om er tot nu toe nog niet uit te zijn gekomen. Dat ziet er dan zo uit:

En nu is het gewoon helemaal kut. De halve van Amsterdam moet ik niet doen. Ik kan maar beter lekker gaan trainen, dingen doen die nog wel kunnen. Vanmiddag lag ik gelijk bij Trias op tafel, dus ik heb alles van me af kunnen schelden en besproken dat we vooral door moeten gaan met oefenen, behandelen, een echo maken om uit te sluiten dat er niet toch een klein scheurtje in zit (erg onwaarschijnlijk) en zeker de komende anderhalve week niet lopen. Weer.

Amsterdam is gesneuveld, Maastricht staat echt op de tocht. Er zijn voor die dag, 6 augustus, nog drie scenario's reëel:
1) Over twee weken kan ik weer gaan lopen. Dan heb ik de laatste week van juni en de eerste drie van juli (vier weken dus) nog om wat hardlopend mijn volume nog een beetje op peil te krijgen. Kort, te kort, maar het is in ieder geval iets.
2) Twee weken zijn nog te weinig hersteltijd, voor wat het dan ook is. Of het gaat dan weer mis. In beide gevallen heb ik dan nog zo'n zes weken om vooral op veilig te spelen, niet of nauwelijks te lopen en maar gewoon te gokken op de dag zelf en mijn basis- en algehele conditie.
3) De derde optie is er toch ook een om echt te benoemen: geen Maastricht. Misschien wordt over een paar weken duidelijk dat dat toch de meest verstandige optie en keus is. Kutjebefkaal, maar ik ben me er vast op aan het voorbereiden.

We hebben altijd Almere nog...