Wat wordt het, januari of maart?

Het zal altijd onduidelijk blijven. Ik bedoel: ik kan het heel goed zelf veroorzaakt hebben. Met mijn wandelingen, die gelijk minimaal een uur moesten duren. Of met het toch even op de tacx springen afgelopen weekend. Of net te onnadenkend je leven leiden, bijvoorbeeld door je dochter op te tillen of de vaatwasser uit te ruimen voor je je realiseert: "oh nee, niet doen'. Feit is, het voelt niet goed.

Al vanaf mijn ontslag uit het ziekenhuis zijn de steken niet weg. Ze zijn minder prominent dan voor mijn opname, ie ten tijde van de klaplong, maar toch. Ze zijn er nog altijd. De afgelopen dagen zelfs weer iets harder. Naarder. Scherper. Ook als ik nauwelijks inspanning lever, zoals op de (stad)fiets naar het station of wandelen in het Spoorwegmuseum.

Maar het meest vervelende is het gevoel van vocht hoog in je borstkas. Het gorgelt en rochelt zoals een behoorlijk loszittende verkoudheid. Niet 'op links' gaan liggen, of zelfs hangen. Kan niet normaal zijn.

Met het tacxen nam ik zaterdag een weloverwogen risico. ik wilde voelen hoe het voelde. Dat ging verder goed, ware het niet dat ik een enorme hartslag had voor verschrikkelijk minimale inspanning. Mijn conclusie is dan ook dat ik mijn Maastrichtse ambities vooralsnog echt moet parkeren. Meedoen en finishen zijn nog steeds reëel, maar mijzelf fors verbeteren ten opzichte van Frankfurt niet. Nee. Maastricht gaat over afvinken en genieten. In 2018 mag het weer over verbeteren gaan.

Wel fucking cru, dat je twee weken in januari een deel van je ambities in rook ziet opgaan. Tuurlijk, het kan nog meevallen. Als het gewoon volgens plan loopt en geneest, dan kan ik in januari alles weer doen en in februari eer een heel eind richting 'fit' groeien.

Mijn gevoel zegt me echter dat ik dinsdag bij de huisarts geen garanties en duidelijkheid krijg. Wel een verwijzing voor een röntgenfoto. Dat moet dan woensdag maar gebeuren, wederom in het Diakonessenhuis. Ik zal, voor ik van huis ga, de logeerspullen en wat kleren vast inpakken en de computer klaarzetten. Alles gelijk al meenemen vind ik ook weer zo dramatisch...;).

Is het dan een en al depressie wat de klok slaat? Nee. Ik lees op den internets heel veel reacties van mensen die ook heel veel last en steken hebben behouden, na de behandeling en/of operatie. Geruststellend, dat de pijn ook jaren kan duren of zelfs permanent kan gaan zijn. En dat meen ik, want dan kan het ineens ook prima dat ik nu voel wat ik voel.

Het kan dus toch nog beide kanten op. Of ik lig op schema, moet niet zo piepen en herstel. Langzaam, maar toch: ik herstel. Dan doe ik binnen twee weken alles weer en kan ik in februari optrainen. Of niet. Ik ben van het schema afgekukeld. Dan ga ik weer een week intern en daarna opnieuw herstellen. In dat geval wordt maart de maand van het optrainen.

Positieve noot
Toch vind ik het belangrijk om zonnig te eindigen. De kommer en kwel is ruimschoots aan bod gekomen vandaag. Tijd voor wat verlichting...;). Ik bedacht me afgelopen week dat ik mijn horloge al zeker drie weken niet heb hoeven opladen. De luxe! In actieve staat is dat een wekelijks ritueel.

Dus vooruit, de voordelen van een klaplong (of: lange blessure):
- De onbeperkte loopduur van de batterij van je sporthorloge
- Alle gewrichts-, pees-, en overbelastingpijntjes zijn verdwenen
- Je barst van de tijd voor mooie boeken of lange wandelingen
- Je rent kwispelend de deur uit als je weer mag (if ever...)
- De dankbaarheid van de eerste zadelpijn, straks

Toedels.

Update: net bij huisarts en ziekenhuis geweest. Huisarts hoorde al niks raars en geen verschil tussen rechter- (goede) en linkerlong. Toch even foto maken, just to be sure. Daar was blijkbaar niks schokkends op te zien, want ik mocht gewoon vertrekken. Naar huis. Komende dagen hoor ik de details via mijn huisarts terug.

Dan lig ik dus op schema. En horen die steken er (voorlopig?) gewoon bij. Prima. Kan ik wat mee. Morgen de tacx weer op, rest van de week relaxt. Op naar het weekend!!