Gewoon eens wat anders

Klaplong. Ik weet er inmiddels alles van. Over herseninfarcten kan ik ook al aardig meepraten. Sport is natuurlijk altijd dankbaar. Maar vandaag wil ik het gewoon even over wat anders hebben. Iets luchtigers: mijn kinderen.

Kinderen zijn een optelsom van geluk, zorgen, ruzie, trots en vooral confrontatie. Het is de ultieme test voor de minder goede loslaters onder ons: je geeft ze iets en moet daarna toekijken of en hoe ze er iets mee doen. En dat een miljard keer voor ze de deur uit gaan. Het moet er in resulteren dat je richting zelfstandigheid van een kind zelf ook klaar bent om het toe te staan en laten.

Op kamers
Senna gaat komende maanden vast een keertje alleen naar huis fietsen vanuit school. Finn doet dat al jaren, af en toe. Want hij gaat al naar de middelbare school, komende zomer. Een andere kant op, dan weet je zeker dat er niemand meer meefietst. Als dat al niet enorm voor lul zou zijn...:). Rowdy staat echter voor de grootste stap. Hij hengelt nadrukkelijk naar 'volledige' zelfstandigheid (we mogen vast wel iets blijven betalen, voorlopig) en is samen met een vriend opties tot samenwonen aan het bestuderen.

Daar hebben we eigenlijk wel behoorlijk veel vertrouwen in. De man is weinig gewend, qua huishouden, verantwoordelijkheden en financiën, maar heeft vijf maanden alleen in het buitenland gezeten en dat ging naar behoren. Die redt het wel. In tegenstelling tot De Vrouw maak ik me wel zorgen om zijn opleiding. Als ik zie hoe moeilijk hij vanuit huis aan het werk te zetten is, kan ik me niet voorstellen dat dat als uitwonend student ineens wel gaat lopen. Maar dat weten we snel zat...

Zorgen
Maar echte zorgen heb je, misschien alleen als vader, alleen om je dochter. Wordt ze gepest op school? Is ze wel voldoende weerbaar? Kiest ze wel haar eigen pad, of hobbelt ze met anderen mee? En dan, later, als ze uit gaat... Ik zal er maar niet over beginnen.

Die jongens zie ik dat allemaal wel doen. Geen punt. Ze maken, bewezen, hun eigen keuzes. Zijn eigenwijs, weten wat ze willen en doen iets met wat ze weten. Rowdy heeft dat al deels achter de rug. Als hij gek doet, doet ie dat omdat hij heeft besloten dat dat kan. Of zelfs een goed idee is. Daar kan ik wat van vinden, maar het is altijd zijn eigen verhaal. Finn is geen haar beter. Die gaat van alles overhoop halen, maar zal zich weinig laten opdringen. Dat is buitengewoon geruststellend. Ik vind fouten fantastisch, zolang ze maar wel van jou zelf zijn.

Opvoeden
Dat gaat dus ook voor mij op. Alle fouten die ik maak in hun opvoeding, in het prepareren voor alles wat volgt en kan volgen, moeten De Vrouw en ik vooral onze eigen koers varen en zorgen dat áls we fouten maken, ze in ieder geval van onszelf zijn. Ik maak normaliter graag fouten, ben niet perfectionistisch, ambitieus of vol van mezelf. Fouten zijn leuk en goed. Maar voor deze ben ik wel een beetje bang.

Het zijn uiteraard de repeterende onzekerheden van ouders, die bij elke fase van hun kind(eren) geconfronteerd worden met een steeds groter wordende kans op hun eigen falen. En juist als je denkt 'ik maakte er ook zo'n puinhoop van en ben redelijk terechtgekomen', wordt je angst bijna panisch. Fouten zijn prima, leuk en van alles, maar twee keer dezelfde fout.... Onvergeeflijk.