Toch best indrukwekkend

Heel erg druk was ik er niet mee. Vooral op kantoor de dagen vrijhouden en het twee weken niet sporten waren aandachtspunten afgelopen week. Maar toen ik vanmorgen wakker werd, piepte ik iets anders.

Dat kwam omdat ik gisteren ben geholpen aan neuspoliepen. Ik ben er, liever gezegd, vanaf geholpen.

Neuspoliepen zijn nare krengen die in je holtes groeien zonder aanwijsbare oorzaak. Mensen met astma of alergieen (heb ik niet) en mannen tussen 30 en 40 jaar (ben ik niet) hebben er meer last van. Ik dus ook. Ik zat er vol mee zelfs. Een soort van permanente lichte verkoudheid en regelmatig het gevoel dat er iets in je neus zit wat je er niet uit krijgt. Vrij irritant.

Donderdagmorgen mocht ik mij om tien uur melden. Om half twaalf stond ik op de rol. Nadat De Vrouw me in de verzorgende handen van het ziekenhuispersoneel had achtergelaten begon het grote wachten. Paar 'voor de zekerheid' paracetamolletjes erin, maagbeschermer voor de narcose, 'chemisch geprepareerd', heet dat in wielertermen...;). Nadat mijn infuus was geprikt, was ik er klaar voor en lag ik nieuwsgierig naar mijn omgeving te kijken, toen mijn apparaat allemaal angstige piepjes gaf. "Meneer Heukels, sport u veel?" kwam de verpleegster snel aan. "Ja, best wel", gaf ik toe. Mijn hartslag was tot 38 slagen per minuut gedaald. Genoeg voor het alarm dus. Dat heeft ze daarna maar even uitgezet. Ik ging er in ieder geval lekker ontspannen in...;)

Om 11.55 werd ik naar de operatiekamer gereden. Daar werd de verdoving ingeprikt en was ik in minder dan 30 seconden weg. Om 13.35 werd ik wakker. Na een half uurtje op de herstelkamer werd ik ontkoppeld van de meeste controleapparatuur en mocht ik terug naar mijn zaal. De Vrouw werd gebeld dat alles goed was gegaan en ik kreeg een ijsje om de toch wel gehavende keel (door de beademingsslangetjes?) te ontlasten.

Dik ingepakt, bleek uit mijn selfie. Maar het ijsje was lekker, dat telde! Ik was de hele middag vrij moe en hangerig, maar wist nog niet hoe laat vrouw en kids zouden komen, dus ik wilde maar liever beetje wakker blijven. Uiteindelijk kwamen ze om zeven uur, na het eten, en was ik dus wel redelijk afgedraaid rond acht uur a half negen 's avonds. We hadden met veel moeite de TV aangekregen, maar ik heb er nog geen tien minuten naar gekeken en ben toen gaan liggen. Slapen. Of wat daarvoor door moest gaan.

Want het slapen was ronduit verschrikkelijk. Ik was al zeker een keer of twintig (half) wakker geweest en al draaiend weer weggevallen, toen ik op een gegeven moment toch maar hoopvol op mijn telefoon de tijd ging checken. 03.03 Uur. Volstrekt moedeloos over het enorme gat met de ochtend viel ik weer in bed. Rond die tijd werd mijn buurman ook voor de tweede keer veschoond, want een toilet is voor sommige patienten niet eens haalbaar.

Uiteindelijk werd het al wendend en kerend nog gewoon zes uur en vond ik het welletjes. Met leesvoer (De snor van Jozsef Kiprisch van Michiel van Egmond) en Wordfeud (thanks Dirk en Yur) ging ik het wel uitzitten.

 

Ik voelde me ook ongeveer zoals ik eruit zag. Blijkbaar was het verband de avond ervoor al doorgelopen, dat had ik zelf even gemist. Maar een fors kloppend gevoel, hoofdpijn, heel veel ontnomen vrijheid (ademen door je neus), kortom: waardeloos. Ik werd ook echt even flauw na mijn ontbijt, terwijl ik op punt stond naar de poli te gaan om de bandages en tampons te laten verwijderen. Maar goed, om acht uur mocht ik mij beneden melden en werd ik liefdevol een kleine behandelkamer ingeduwd voor de grote bevrijding.

Die echt vreselijk was. De 'snorpleister' en neusbandage waren uiteraard nauwelijks een issue, maar toen de verpleegster de tampon er niet uit kreeg en geschrokken riep "Oh, het zijn er twee" en die er vervolgens met brute kracht uit trok, viel ik wel even bijna weg. Het andere neusgat was niet veel beter. Daarna ben ik even plat gegaan en voelde ik al het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. Ik werd een beetje afgekoeld en -gedept en kwam langzaam weer bij mijn positieven. Weer rechtop bleek het allemaal redelijk onder controle en na de laatste check van de arts was ik on my way.

 

De Vrouw kwam me gelukkig ophalen en met wat frisse lucht in mijn longen en het langzaam stoppende lekken, begon ik me gestaag beter te voelen. Thuis ben ik heerijk op de bank geplofd en heb ik mijzelf aan het spoelen gezet om de neus en de wond(en?) schoon te houden. Al met al is er inmiddels niks meer te zien en voel ik ook eigenlijk niks meer. Nou, op wat vermoeidheid na dan. Een goed nachtje gaat wonderen doen, maar dit weekend ben ik wel weer boven jan.

 

Dan moet ik het echter nog wel uitzitten tot midden volgende week. Ten eerste mag ik mij tien a veertien dagen niet inspannen (denk: rood hoofd krijgen). Dus zware boodschappen tillen, bukken, sporten is allemaal no go. En ik zit natuurlijk nog in de laatste weken van de behandeling van mijn kuit. Komende week werk ik in ieder geval maandag vanuit huis. Dinsdag kijk ik even aan en woensdag is mijn vaste (halve) dag thuis. Donderdag en vrijdag ben ik op lokatie bezig met opnames van video's, maar dat moet tegen die tijd wel weer kunnen.

De week erna heb ik op woensdag mijn laatste sessie bij de fysio, maar ik denk dat ik die avond ervoor alweer een rustig stukje ga tacxen. Dan zit ik tenslotte op 12 dagen en moet ik wel weer mogen. En met wat mazzel ga ik dan die donderdag weer zachtjesaan beginnen met lopen.

Wat een leven...;)!! Fuckyeah!