Geblesseerd... Fuckerdefuckfuck

Tsssk. Alsof er iemand met zijn duim twee slierten spier over elkaar heen schoof. En toen kon ik alleen nog een beetje hinkelen. Op links welteverstaan.

Maar, als je je dan blesseert, doe dat dan op weg naar de patatzaak en niet in een of andere one-time-only wedstrijd. Dat dan weer wel. De zin in patat stelde het chagrijn ook uit, zeker tien minuten.

Daarna kon ik wel janken, zoals De Vrouw ook al fijntjes aangaf. Vrijdagavond heb ik Googlend en lezend op de bank doorgebracht. Been omhoog, om het uur even koelen, af en toe voelend waar het nu exact zit en kijkend naar eventuele verkleuring en verdikking.

Het slechte nieuws is dat een zweepslag in het ergste geval zomaar tien weken herstel met zich mee brengt. En dan mag je daarna je oude niveau weer gaan halen. Het goede nieuws is dat het bij mij minder erg lijkt. 

In de meer nauwkeurige omschrijvingen van een spierverrekking en spierscheuring wordt in het tweede geval gesproken over veel pijn, verdikking en zelfs bloeduitstortingen in de eerste 48 uur. Daar heb ik geen last van. Ik kon alleen niet goed mijn loopbeweging afwikkelen. Maar rondjes draaien met mijn voet en zelfs in de lucht mijn tenen naar me toe bewegen gaat probleemloos. In die beschrijvingen staat als 'fase 4' beschreven dat als je weer redelijk normaal kunt lopen, fietsen en zwemmen weer wat uitkomst kunnen bieden op het conditionele vlak.

Zaterdag heb ik (stads)fietsen al even getest, want Finn moest gewoon basketballen. Dat ging prima, als ik mijn voet maar midden op de pedaal zet. Die dag ging ook het normaal lopen steeds wat beter en soepeler. Gisteren heb ik dus toch maar een rustig uurtje op de Tacx gezeten. En daarna naar FC Utrecht, gefietst en laatste kilometer gewandeld. Ging ook prima.

Het lijkt, kortom, wel een beetje mee te vallen. De uitdaging vormt het rustig aan doen en het schoolkamp met de bovenbouw van Finn, aanstaande woensdag, donderdag en vrijdag. Hou je daar maar eens in....

Daar zit 'm ook de stress van een blessure, voor mij. Pijn en immobiliteit, allemaal best. Maar het gebrek aan vrijheid dat je ineens proeft. BAM. Wat irriteert dat. Wat een onrecht en wat een kortzichtigheid van moeder natuur!! Begrijpt dan niemand dat ik me zo goed voelde, zo heerlijk bezig was en zelf al plannen had om het iets rustiger aan te doen? Nee dus, blijkbaar.

Zometeen eerst ook even de huisarts bellen. Alles wijst dus op lichte/kleine scheuring, maar ik weet dat graag zeker voor ik andere verwachtingen kweek en te snelle plannen maak. Ik hoop alleen dat ik beetje vlot terecht kan, want als het volgende week wordt en dan moet er nog een echo gemaakt worden, hoop ik een heel eind met het herstel te zijn gevorderd. We'll see.

3 november, update: gisteren inderdaad de huisarts niet gehaald. Kwam niet eens door de bellers heen. Fysio wel gelukt en dat was zeer geruststellend. Zeker geen scheur(tje), dus verrekking. Voorzichtig losgemaakt en oefeningen mee gekregen. Week of 3 a 4 en dan kan ik weer gaan rennen. Dat hoeft dan weer niet, want dan ben ik net aan mijn holtes geholpen en mag ik twee weken echt niks. Dus begin december kan ik weer langzaam opstarten. Veilige inschatting en waarschijnlijk niet veel schade aan conditie en fitheid. Beter nieuws!