Die machteloze fase duurt best lang

De afgelopen weken stonden in het teken van veel. Veel gedoe met en over het werk van De Vrouw, veel emoties en onzekerheden op mijn werk, veel logistieke dingetjes rondom het opbouwen van de camping en natuurlijk veel zenuwen bij mij voor de aanstaande marathon.

Al deze beslommeringen hadden afgelopen weekend te maken met het lange paasweekend. Vrij, vier dagen lang zelfs. Dat was voor ons (lees: niet de kinderen) al best weer even geleden. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt door veel te slapen (nodig), de camping op te bouwen (leuk) en een paar relaxte dagen te beleven vanuit huis (top).

En de afgelopen week mocht ook door mijn collega's wel even worden verwerkt. Er is ons allen een flinke reorganisatie medegedeeld. In bijna alle opzichten (doelstelling en organisatie, beloning, methodiek) een positieve impuls, maar desondanks ook een erg onzekere fase. Velen worden of direct geplaatst of 'ingespiegeld', maar een enkeling ziet zijn functie niet terugkomen en een aantal gaan worden 'uitgespiegeld'. Wat het ook is, is een hele grote kans. Veel collega's zien dit, helemaal terecht, als een ijkmoment. "Wat wil ik?" Zeg het maar. Dit is het moment om keuzes te maken en je plannen te delen.

Dat geldt dus ook voor mij. Ik heb met veel belangstelling alle schetsen gezien en verhalen aangehoord en er een absolute droompositie ontdekt. Daarnaast voel ik mij al enorm goed bij de bank, dus de sfeer is ook geregeld. Collega's, inhoud, perspectief, locatie, wat wil een mens nog meer? Nou, over de beloning moeten we praten en men moet mij deze kans eerst nog gunnen...;). Medio juni mag ik reageren op ontstane vacatures. Ik wil deze baan!

En in de tussentijd bereid ik me voor op die vermaledijde marathon. Hoe? Door heel weinig te doen! Ik heb een paar korte stukjes gelopen, wat gezwommen en gemiddeld maximaal een keer per week gefietst. Je moet jezelf niet uitwonen voor zo'n slijtageslag. Maar die 'spaarstand' is ook best vermoeiend. En hij duurt lang. Een week of twee a drie moet je er wel voor aanhouden. Het is die fase vlak voor een tentamen, dat je het allemaal van je af kunt laten glijden omdat je er nu niks meer aan kan doen. Het is wat het is. Alleen duurt die machteloze periode in dit geval een week of drie. Dat is best lang.

Dus? Dus niks. Even weinig. En aftellen tot zondag. Me de tandjes irriteren aan het waardeloze inschrijfproces van de marathon in Rotterdam en ons druk maken over hoe we op tijd bij de start komen (auto of trein) en hoe we de beide gezinnen goed en simpel naar een slimme plek langs het parcours kunnen loodsen. We zien het wel. Nog een paar dagen werken, vrijdag de startnummers ophalen, zaterdag helemaal niks en zondagochtend vroeg naar Rotterdam. We'll see, maar onvergetelijk wordt het zeker, hahahaha.