De marathon gedemistyficeerd

Hoe snel vervaagt trots? Of bewondering? Ongeveer in hetzelfde tempo als de bijbehorende spierpijn, heb ik deze week geleerd.

De marathon. Wat een beest. Op trainingen van januari tot en met eind maart, eindigend met mijn geweldig mooie halve marathon op 22 maart in Utrecht, volgde drie weken van relatieve rust. Met enige afstand het lastigste aan de voorbereiding op een grote race of belangrijk evenement. Drie weken, waarin je bij al je plannen denkt 'nee, dat is teveel/te lang.' Kalm aan is het credo, en met de overtollige energie en tijd moet ik dan maar omgaan. En dat was lastig. De tijd was snel gevuld, maar met dit mooie weer en een aantal extra vrije dagen lagen een paar lekkere lange duurtrainingen voor de hand, maar dat paste niet. Jammer, maar helaas. Enfin, het was voor het hogere doel.

Op vrijdag had ik alle spullen al opgehaald in Rotterdam. Zaterdag stond in het teken van een beetje rommelen en meer niet. Ik was knap onrustig. Die energie natuurlijk, maar ook botte stress en spanning over het onbekende. Lichte tegenzin, vermengd met heel veel enthousiasme en nieuwsgierigheid. En een groot verlangen het eindelijk achter de rug te hebben.

Want niet alleen vorig jaar was ik dichtbij. Maar ik moest afhaken omdat mijn rechterknie ontstoken raakte na een blijkbaar veel te zware zomer. Dat kostte me een jaar en de inschrijving voor Rotterdam. Maar ook in de tijd dat ik veel liep met Mark, hing ik er tegenaan. We liepen regelmatig een halve en Mark wilde doorpakken en deed dat. Ik heb het altijd afgehouden. Te ver. Het was dus een zaadje van ruim tien jaar oud dat eindelijk tot bloei kwam.

En bloeien deed het. Drie uur, achtendertig minuten en eenenvijftig seconden lang. We hadden ons, ook achteraf, behoorlijk goed voorbereid. Maar niks had ons doen bedenken dat er ook al bij de start zoveel publiek zou lopen, dat wij maar nauwelijks ons startvak op tijd bereikten. Nadat we Lee hadden overleefd mochten we weg. Eindelijk.

Met Danielle de sportpsychologe had ik mijn race voorbereid. Ik had de marathon in hapklare blokjes verdeeld, waarbij elk blokje specifieke doelstellingen en sleutelwoorden had. Bijvoorbeeld bij de eerste vijf kilometer, start tot De Kuip, 'drukte overleven, ruimte zoeken, 12kmpu vinden en vasthouden'. En zo geschiedde. Ik had het aardig ingedeeld, al had ik het grote midden te groot gehouden en me er met steekwoord 'genieten' wel wat gemakkelijk vanaf gemaakt. Er was geen sprake van genot. Van kilometer 15 tot 28 heb ik moeten werken om die 12kmpu en Jasper vast te houden, daarna heb ik beide laten gaan. Mijn hartslag tikte de 160 aan en dan nader ik het eind. De marathon echter nog lang niet, dus terugtrekken was de enige optie. Terugvallend tot 11,5 a 11,8 kmpu heb ik vervolgens de Kralingse plas gerond en mocht ik de stad weer in. Het grootste en, achteraf, stomste verlies leed ik bij de drinkplaatsen op 35 en 40 kilometer. Daar heb ik mijzelf naast vocht een wandeling toegestaan. Dom, dom, dom. Het kost tijd, maar vooral energie. Het wandelen leverde te weinig op, in verhouding tot de (twee maal) dertig seconden die het minimaal heeft gekost en de energie die ik kwijt was om mezelf weer in gang te trekken. Want dat laatste was echt klote.

Maar uiteindelijk viel de schade mee. Het verlies ten opzichte van de wel op 12kmpu en niet wandelende Jasper was vier minuten. Kut natuurlijk, en minder had gekund, maar het was ook best. Ik wilde 1) uitlopen, 2) binnen vier uur, 3) binnen drie uur en drie kwartier en 4) zo'n krachtsinspanning goed verteren.

En ook dat laatste is geweldig gelukt. Maandag en dinsdag kwam ik nou niet echt in olympische vorm uit bed en ook het lopen ging niet echt op techniek. Maar na een iets te inspannend fietsrondje op dinsdagavond en een rustige op woensdagmiddag/avond, was ik donderdag echt weer 'vrij in de benen'. Koers gelopen, helemaal hersteld, en dat in een dag of drie. Daar wordt papa blij van.

Zo moeilijk als het was om de aanloop uit te zitten, zo gemakkelijk laat ik de week erna gewoon lekker een dagje lopen. Herstel gaat voor alles en inspanning moet beloond. Vandaag was er weer een basketbalwedstrijd en nu is er een middagje camping. Het is prima. Morgenochtend lekker nog even wat rustigs doen en dan ben ik klaar voor meer. Voor opvoeren, voor de aanloop naar de halve triatlon.

En dat beest van een marathon? Het was een taaie, maar verder nauwelijks bijtende. De spanning is er wel vanaf, de volgende opties alweer in kaart gebracht. De mythe geslecht. Demystificatie. Mooi woord.