Samen of alleen (duur)sporten?

Zoals in het hele leven is de vraag 'samen of alleen?' ook al sportend elke keer weer relevant. Ik ben van huis uit een voetballer. Verder lijk ik vooral heel sociaal en extravert, maar dat is helemaal niet zo. Dus om nou te claimen dat ik een echte teamsporter ben, nee. En wat moet je dan met je lidmaatschap van een triatlonvereniging?

Ik was ook de linksbuiten. Dat is na de keeper de grootse idioot/zonderling en deze beide gelden ook als de unieke gevallen in een team. Daar hadden wij er in de jeugd overigens wel meer van, maar die keeper was inderdaad met afstand het meest anders...;)

Later, toen ik groot werd, en dikker, ben ik na jaren niet sporten langzaam begonnen met hardlopen. Eerst met Lennart, vanuit ons gezamenlijke appartementencomplex op het Smakkelaarsveld in Utrecht. Stukjes van zo'n 5 a 8 kilometer, meestal in en rondom Rhijnauwen. Hij was een veel te grote ex-roeier, ik een ongetrainde, rokende en zuipende niksnut. We gingen goed gelijk op.

Ook mijn tweede hardloopperiode, de langste, heb ik echt samen met iemand ervaren, in dit geval Mark. En later ook en met name Jasper. Met Mark begon ik eerst te voetballen bij het Utrechtse DESTO (eerst het 3e, toen het 5e). Langzamerhand zijn we daar ook bij gaan hardlopen, meestal samen. In deze tijd, ik was toen zo rond de 30 jaar oud, werden ook de rondjes groter en uiteindelijk liepen we in (ik gok) 2003 onze eerste halve marathon, in Utrecht uiteraard.

Deze tweede hardloopperiode betekende het einde van mijn tweede (Utrechtse) voetbalperiode en het begin van het fietsen en later de triatlon. En ergens in de transformatie ben ik mijn niet echt sociale en op eenzaamheid gerichte kant van mijn karakter de vrije loop gaan geven. Van een goed functionerende explosieve teamsporter tot een liefst alleen trainende duursporter in een jaar of 20.

Inmiddels ben ik zover dat ik liever alleen fiets, dan in groepen. Dat heeft ook te maken met mijn gebrekkige stuurmanskunsten, maar vooral met het feit dat ik zo heerlijk alleen kan zijn op de fiets en tijdens het rennen. En dan is het erg gezellig en stimulerend om lekker met vrienden te fietsen en sporten met Jasper en Mark blijft altijd top en moeten, maar teveel sporten op afspraak doet mij tegenwoordig automatisch de afzondering zoeken.

Mijn lidmaatschap bij Hellas Triatlon komt dan ook vooral voort uit de behoefte aan zwemtraining. Er worden ook fietstraining, looptraining, samen eten, pilates, gezamenlijke trainingsweekenden en veel verenigingsarbeid geboden, maar ik houd mij graag op de vlakte. Zwemmen, en pilates (een echte ontdekking) hebben ze aan mij verkocht, maar verder in de groep ben ik nog niet gekomen. Deels door het constante vergelijken van tijden en afstanden ('piemels', zeg maar), deels doordat ik naast eigen trainingen en rondjes met mijn vrienden niet veel ruimte en tijd meer over heb.

En het georganiseerde betekent natuurlijk automatisch dat ik mij moet aanpassen aan andermans schema en dat vind ik lastig. Ik ben juist gaan lopen en fietsen, omdat ik dat kan doen wanneer het mij uitkomt. Die flexibiliteit is iets dat het verenigingsleven volledig ontbeert.

Maar toch blijft het prikkelen. Niet het lidmaatschap an sich, wel de mogelijkheid op verbetering. Jezelf overstijgen gaat makkelijker in groepsverband en de trainingen maken mij sneller beter dan mijn eigen trainingsrondjes. Het pilates is een aanvulling en het zwemmen.... Tsja, het zwemmen. Als ik ooit nog een keer een uur lang aaneengesloten wil kunnen zwemmen, dan is trainen mijn enige hoop.

Dus, ik blijf gewoon lid. Zeker nu ik weer loop en dus aan evenementen kan meedoen. Moet ik me dan ook maar in zo'n kek Hellastenue hijsen? Ik zal erover denken....