Liberaliseren of controleren?
Nu de eerste grote dopingemmer met stront over het peloton is leeggegooid en er zowaar wat rookwolken lijken weg te trekken, begint de discussie over 'welke maatregelen en waarom' vorm te krijgen. Hoe ga je om met een sport vol deelnemers die zich op ongeoorloofde manieren een voorsprong verschaffen?
Theoretisch biedt deze vraag twee antwoorden: a) je controleert. Je omschrijft nauwkeurig wat wel en wat niet kan en op die grens zet je een controleapparaat dat strike naleving afdwingt en alle afwijkingen hard straft. Of, b) je liberaliseert. Maak wat fout is goed, simpelweg door het samen af te spreken, en creëer een cultuur waarin openlijk en vrijuit kan worden gesproken over voordelen, nadelen, ontwikkelingen, etc.
Je bent geneigd er een politiek debat van te maken, de linke controleur, niet gelovend in de kwaliteiten van de mensheid om het zelfstandig op te lossen, versus de rechtse liberaal, die zich liefst nergens mee bemoeit, omdat de werkzame groep het zelf wel oplost. Maar dat is in dit geval onzin, omdat in mijn ogen een optie gewoon niet haalbaar is. De voorwaarde om te kunnen gaan controleren, is de exacte en onmiskenbare omschrijving van de grens tussen goed en fout en dat is niet mogelijk. De definitie van doping is direct al discutabel, "Doping is generally the practice of adding impurities to something." Met het prachtige 'impurities' in dit geval als sleutelwoord. In het Nederlands en direct wat praktischer vertaald is dat 'niet-lichaamseigen'. Deze definitie maakt EPO dus gelijk al legaal.
Het omschrijven van wat wel en niet mag is onmogelijk. Juist de onduidelijkheden en onbekendheden. De gevolgen van gebruik van veel middelen zijn nog onbekend of slecht in kaart gebracht, waardoor een andere mogelijkheid, 'het op langere termijn schade ondervinden van een bepaald middel', ook lastig is. Zelfs de deze week door Walter Pauli zo beeldschoon omschreven kaalheid bij op EPO rijdende renners is geen hard feit.
Waar de wielrennerij zich dus nauwelijks leent voor een concrete omschrijving en navenante maatregelen, is de voetballerij klaar met het liberale beleid omtrent de financiële handel en wandel van clubs. En juist deze problematiek, dezelfde oneerlijkheid als doping, maar dan op een ander vlak, leent zich buitengewoon voor een concreet pakket aan maatregelen en strenge controle op naleving. Als we dat willen met z'n allen, en daar begint het zo langzamerhand wel op te lijken. Het moet niet langer mogelijk zijn om 400 miljoen of meer verlies te lijden, om vervolgens voor 100 miljoen een spits aan te trekken en die je daarna doodleuk de finale van de Champions League inschiet ten koste van de braaf quitte draaiende (en daarom niet in staat deze spits te betalen) tegenstander.
Terecht. Ook al kost dit 'mijn' Manchester City haar plaats in het Europese voetbal. Want volgens de plannen van de UEFA en voorvechter Michel Platini moet het er echt de komende twee jaar van gaan komen. Exacte regels over omzet, churn, spelerssalarissen t.o.v. begroting, etc. Exacte spelregels omtrent financieel bestuur, controleerbaar en daardoor afdwingbaar. Kom maar door voetballerij, ik heb me zelden zo socialistisch gevoeld, maar het is tijd voor meer gelijkheid en minder onrechtvaardigheid!
Theoretisch biedt deze vraag twee antwoorden: a) je controleert. Je omschrijft nauwkeurig wat wel en wat niet kan en op die grens zet je een controleapparaat dat strike naleving afdwingt en alle afwijkingen hard straft. Of, b) je liberaliseert. Maak wat fout is goed, simpelweg door het samen af te spreken, en creëer een cultuur waarin openlijk en vrijuit kan worden gesproken over voordelen, nadelen, ontwikkelingen, etc.
Je bent geneigd er een politiek debat van te maken, de linke controleur, niet gelovend in de kwaliteiten van de mensheid om het zelfstandig op te lossen, versus de rechtse liberaal, die zich liefst nergens mee bemoeit, omdat de werkzame groep het zelf wel oplost. Maar dat is in dit geval onzin, omdat in mijn ogen een optie gewoon niet haalbaar is. De voorwaarde om te kunnen gaan controleren, is de exacte en onmiskenbare omschrijving van de grens tussen goed en fout en dat is niet mogelijk. De definitie van doping is direct al discutabel, "Doping is generally the practice of adding impurities to something." Met het prachtige 'impurities' in dit geval als sleutelwoord. In het Nederlands en direct wat praktischer vertaald is dat 'niet-lichaamseigen'. Deze definitie maakt EPO dus gelijk al legaal.
Het omschrijven van wat wel en niet mag is onmogelijk. Juist de onduidelijkheden en onbekendheden. De gevolgen van gebruik van veel middelen zijn nog onbekend of slecht in kaart gebracht, waardoor een andere mogelijkheid, 'het op langere termijn schade ondervinden van een bepaald middel', ook lastig is. Zelfs de deze week door Walter Pauli zo beeldschoon omschreven kaalheid bij op EPO rijdende renners is geen hard feit.
Waar de wielrennerij zich dus nauwelijks leent voor een concrete omschrijving en navenante maatregelen, is de voetballerij klaar met het liberale beleid omtrent de financiële handel en wandel van clubs. En juist deze problematiek, dezelfde oneerlijkheid als doping, maar dan op een ander vlak, leent zich buitengewoon voor een concreet pakket aan maatregelen en strenge controle op naleving. Als we dat willen met z'n allen, en daar begint het zo langzamerhand wel op te lijken. Het moet niet langer mogelijk zijn om 400 miljoen of meer verlies te lijden, om vervolgens voor 100 miljoen een spits aan te trekken en die je daarna doodleuk de finale van de Champions League inschiet ten koste van de braaf quitte draaiende (en daarom niet in staat deze spits te betalen) tegenstander.
Terecht. Ook al kost dit 'mijn' Manchester City haar plaats in het Europese voetbal. Want volgens de plannen van de UEFA en voorvechter Michel Platini moet het er echt de komende twee jaar van gaan komen. Exacte regels over omzet, churn, spelerssalarissen t.o.v. begroting, etc. Exacte spelregels omtrent financieel bestuur, controleerbaar en daardoor afdwingbaar. Kom maar door voetballerij, ik heb me zelden zo socialistisch gevoeld, maar het is tijd voor meer gelijkheid en minder onrechtvaardigheid!
Reacties