Go go Portugal, Rowdy en waardeloos internet

Arrivé! En al een weekje hoor. Klein weekje. Na vertrek op donderdag zijn we doorgereden tot een allerschattigst en chique hotelletje in Langres. Zo'n hotel waar geen TV hangt, waar geen voetballen wordt gekeken, maar waar mensen van heinde en verre vandaan naartoe komen om lekker te eten. Niveau, een uitstekende keuken, gesitueerd in een oude abdij binnen de historische stadswallen van Langres. Afijn, perfect voor een aankomst rond 21.15 uur en een verlangen naar een ordinaire pot voetballen dus....

Maar gelukkig bood het dorpje zelf van alles. Twee straten verderop vonden wij een kroegje waar we Frankrijk - Duitsland konden afkijken na de gemiste eerste helft. TV's binnen, publiek buiten aan tafeltjes. Heel relaxt en de meest uitzinnige uitdossing betrof een Frans vlaggetje op de wang. Zo'n ding wat we in Nederland al op doen als de vuilnisman een keer op tijd komt. Praat mij nooit meer over hysterische en nationalistische Fransen.

Dorpsstraat Langres

Het nachtje na de Franse overwinning was verder comfortabel. Op naar Barcares en Rowdy dus, op vrijdag. We reden rond 09.00 uur weg in de hoop nog een beetje dag over te houden in het zuiden. Maar het was druk onderweg. Heel veel mensen die meenden met 110 of 130 op de linkerbaan te moeten gaan rijden. Is hun goed recht, maar een absolute killer voor mijn humeur en gewenste rijsnelheid. Uiteindelijk reden we rond vieren Barcares binnen, waar we snel incheckten in het hotelletje dat we in het centrum hadden geboekt voor de laatste nacht. Ons huisje was nog niet beschikbaar, dus daarvoor we moesten echt even tot zaterdag wachten.

Wel gelijk door naar Rowdy natuurlijk, die druk was met zijn middagprogramma. De Colour Run, zijn eigen idee en uitvoering, dus we vielen met de neus in zijn organisatorische boter. Zag er in ieder geval geweldig uit! Het hele park en een goed deel van haar tijdelijke bewoners in hysterisch gekleurde poederdampen. Mooie schets uit een reclame van een wasmiddel dat heel veel claimt.

'S avonds hebben we lekker met z'n vijven gegeten. Rowdy had vrij gekregen, maar die hebben we rond negenen weer op het park afgezet. Wij waren wel klaar. Moe van twee dagen rijden en nog steeds niet echt lekker neer kunnen ploffen. Maar we waren wel weer compleet...;)

Rowdy, met pet, als scheids bij druk potje waterpolo (op zaterdag)

Zaterdag natuurlijk lekker ingeruimd. Ik heb nog lekker ruzie gemaakt met de parkmanager, die in mijn ogen faalde met het incheckproces. Ik denk dat ik nog wel een keertje een blogje schrijf over het park. The good, the bad and the ugly. De Vrouw daarna nog de eerste brute boodschappenbeurt afgewerkt en toen was het echt vakantie. Biertjes, vreselijk vette bek op de patio, met de jongens van Elling klieren, alles was weer dik voor elkaar. Tot het voetballen zondag. We hadden natuurlijk Frankrijk - Portugal in de finale en langzaamaan begon ik mij te realiseren dat mijn antipathie jegens de Portugezen werd overstemd door revanchegevoelens jegens de Fransen. Zes jaar geleden namelijk, hadden de Fransen in het park luid voor de Spanjaarden gejubeld in de door Nederland verloren WK-finale. Vond ik zo irritant en vervelend en ben ik nooit vergeten. Met Spaanse vlaggen renden ze door het grote TV beeld en bij de goal van Andres Iniesta gingen ze dwars uit hun plaat. Ik was woest, gefrustreerd en vooral een waardeloos verliezer en droop gelijk na afloop imploderend af.

Tijd voor de gelijkmakende slagbeurt. Tuurlijk heeft Frankrijk een leuker en mooier elftal. En beter ook, hahaha. Maar ach, ik had mijn kant gekozen en deelde dit hartstochtelijk op Snapchat en Facebook:

 

Dat er dan zo'n finale uitkomt kun je alleen maar dromen. Of liever: een normaal mens gunt het zijn ergste vijand niet. Ik wel. Ik heb genoten van de afdruipende Fransen, de stilte en verbijstering bij die goal en de gegeneerde reacties van de Hollanders om mij heen die mijn viering van deze goal toch wel een tikkeltje van de confronterende kant vonden. Who cares? Het was feest en mijn frustratie van zes jaar terug volledig genezen. Nooit meer zeggen dat wraak niet heelt!

En verder kabbelt het vakantieleven voort zoals alleen vakantieleven dat kan doen. Ik mis nagenoeg alles, want internet en vakantie blijft een iets te magische combinatie. Ik heb inmiddels twee T-Mobile data-abonnementen gekocht en opgemaakt. Tel daarbij op mijn eigen maandmaximum van € 60,- en nog wat en ik zit op een week zeer matig internet al op zo'n € 110,-. Totale droefenis.

Gelukkig is het vakantiepark ook echt van deze tijd en kan ik door elke keer dat ik er ben opnieuw in te loggen gratis inpluggen op de lokale wifi. Voor niks. Bij de receptie. Lekker 2007 dus. Hier en daar wat rouwmomentjes, maar ook daarvoor is het vakantie. Je hebt zelden lekker de tijd en de rust om je over onbelangrijke dingen op te winden. Nu en hier dus wel. Enjoy!

Gelukkig gaat dat ook de andere kant op. Een zonsondergang achter een decor van uitlopers van de Pyreneeën, wij wandelden daar dus gewoon langs en soort van doorheen. Kan allemaal, als je alle tijd hebt en heerlijk wat rondwandelt na het avondeten en wat afsluitende biertjes.

En er is alweer wat gesport. Hardgelopen, om precies te zijn. Want de fiets heb ik bewust thuis gelaten. Ik had weinig zin hier in die altijd blazende windkracht 4 of meer te gaan fietsen. Dat is vlak al kut, maar bovenop die heuvels hier is het ronduit gevaarlijk. Zeker voor mij, als non-afdaler en bange schijterd. Maar ook mijn zwemspullen (broek en brilletje met name) ben ik vergeten. Ook niet erg, ik heb hier ook altijd al lastig gezwommen. Vaak teveel golfslag, regelmatig teveel kwallen. Ik vind het wel best. Maar hardlopen kan altijd en is eigenlijk ook mijn enige echte vakantiesport. Zo heb ik de Ellings leren kennen en Pierre Marie bevriend. Na een paar dagen afwachten en mijn nagelloze teen wat tijd geven, ben ik zondag een kort stukje gaan rennen en dat ging prima. Maandag een rustige gelopen met Antoine en Pierre Marie en vanmorgen zelf een rondje KOM'etjes geprobeerd te doen. Jammer, maar helaas, niet echt gelukt. Ik liep mijn eigen tijden niet eens stuk. Volgende week nog maar eens proberen...;).

Ondertussen was de wind vandaag bij vlagen zo hevig dat zelfs de kinderen het zwembad uit zijn gewaaid. Mooi een dagje 'nerden' onder een dak en tussen muren. En na een niet al te serieuze maar (al snel dodelijk voelende) internetstoring vanmiddag, kan ik nu lekker even mijn blogje tikken en posten. Graag. Je wilt wel bijblijven. Ik mis wel alles, maar dat wil niet zeggen dat ik jullie alles onthoud...;)

Vluchtende kinderen....;)