We leven in een goed land....
Afgelopen week ben ik mijn nieuwe fiets kwijt geraakt. Voorlopig of definitief, dat is nog niet geheel duidelijk.
Ik ga met de trein naar mijn werk. Trouw, elke ochtend, in het donker en door weer en wind. Tot aan het station, gelukkig. Maar, in mijn geval, niet als enige. Het Centraal Station Utrecht wordt vrij veel gebruikt als overstapmoment van fiets naar trein. Goede zaak, doe ik (en als die overstappers met mij) tenminste ook nog iets goeds voor het milieu.
Deze drukte kent echter ook een keerzijde. Er is namelijk zelden een fatsoenlijke plek om je fiets netjes te stallen. Rest mij, vind ik, de minder nette oplossing, namelijk gewoon, los, buiten 'de vakken'. En als je in Nederland iets buiten 'de vakken' doet, ben je de lul.
Dat lijk ik te zijn. Grootse fietsenschoonmaakactie vanuit de gemeente en hopla, fiets weg. Ingeladen en afgevoerd. Mijn trouwe en nieuwe fiets doet het nu al een week zonder mij en het einde lijkt nog niet in zicht.
Eerste reactie is uiteraard het politiebureau. Ik dacht, even checken, of er weer zo'n burgerpestende opruimactie is geweest. Zo niet, kan ik direct aangifte van diefstal doen. Maar neen, zo eenvoudig werkt dat niet. Bij de politie weten ze tegenwoordig niet meer wanneer er dergelijke acties zijn. Lijkt me sterk, want ik ben volgens mij niet de enige die in een streep doorloopt naar het politiebureau. Na drie á vier van die verwarde types weet je toch wel wat je gemeentelijke collega's hebben uitgevreten... Zou je denken.
Maar goed, netjes lijstje met telefoonnummer, adres en openingstijden van die fietsennazi's gekregen. Ik bel. Met een ongetwijfeld zeer sympathieke, nette huisvader, die mij in slecht en onverstaanbaar Nederlands ook al niet kon aangeven of er een actie was geweest die betreffende dag. En nee, een fel oranje gekleurde fiets kon hij niet voor me identificeren. Ik moest maar "even langs komen". Prima, hufter, maar dat opslagterrein ligt aan de rand van Utrecht en ik was inmiddels veroordeeld tot lopen.
De verlichte Charles de Montesquieu draait zich om in zijn graf. Zijn veelgeprezen Trias Politica, toch de basis van onze democratie, begint zich klem te wikkelen om zijn as. De Wetgevende macht bouwt te weing fietsenplekken en dekt zich direct in door 'wildpparkeren' strafbaar te maken. Klasse! De Uitvoerende macht haalt vervolgens mijn fiets op, welke ik na betaling van een bijdrage aan de Gerechtelijke macht ongetwijfeld weer mee mag nemen. Het is een vicieuze cirkel en ik sta erbij en kijk ernaar.
Maar goed, naar huis wandelend, neem ik mijn planning voor de rest van de week door en ik zie wel kansen een keer met de auto langs te rijden. Tot ik mijn papiertje nog eens doorlas. Die gasten zijn ook maar drie middagen per week open! Nog niet alle Melkertbanen zijn opgeheven, hulde!
Ik hoop morgen, donderdag, alsnog een bezoekje te kunnen gaan brengen aan deze lieden. Ben vooral benieuwd naar de bevrediging die ze uit hun werk halen. Komen ze 's avonds thuis met het idee een zinvolle toevoeging aan de maatschappij te hebben gebracht? Of overheerst de drang naar de deze week veelbesproken zelfmoordcommunities op internet. Mijn advies is dat laatste, zorg dat we met z'n allen wat hebben om ons over op te winden, zonder er last van te hebben. Want momenteel ondervind ik veel teveel last van mijn opwinding. Maar dat vertel ik ze morgen wel even....
Ik ga met de trein naar mijn werk. Trouw, elke ochtend, in het donker en door weer en wind. Tot aan het station, gelukkig. Maar, in mijn geval, niet als enige. Het Centraal Station Utrecht wordt vrij veel gebruikt als overstapmoment van fiets naar trein. Goede zaak, doe ik (en als die overstappers met mij) tenminste ook nog iets goeds voor het milieu.
Deze drukte kent echter ook een keerzijde. Er is namelijk zelden een fatsoenlijke plek om je fiets netjes te stallen. Rest mij, vind ik, de minder nette oplossing, namelijk gewoon, los, buiten 'de vakken'. En als je in Nederland iets buiten 'de vakken' doet, ben je de lul.
Dat lijk ik te zijn. Grootse fietsenschoonmaakactie vanuit de gemeente en hopla, fiets weg. Ingeladen en afgevoerd. Mijn trouwe en nieuwe fiets doet het nu al een week zonder mij en het einde lijkt nog niet in zicht.
Eerste reactie is uiteraard het politiebureau. Ik dacht, even checken, of er weer zo'n burgerpestende opruimactie is geweest. Zo niet, kan ik direct aangifte van diefstal doen. Maar neen, zo eenvoudig werkt dat niet. Bij de politie weten ze tegenwoordig niet meer wanneer er dergelijke acties zijn. Lijkt me sterk, want ik ben volgens mij niet de enige die in een streep doorloopt naar het politiebureau. Na drie á vier van die verwarde types weet je toch wel wat je gemeentelijke collega's hebben uitgevreten... Zou je denken.
Maar goed, netjes lijstje met telefoonnummer, adres en openingstijden van die fietsennazi's gekregen. Ik bel. Met een ongetwijfeld zeer sympathieke, nette huisvader, die mij in slecht en onverstaanbaar Nederlands ook al niet kon aangeven of er een actie was geweest die betreffende dag. En nee, een fel oranje gekleurde fiets kon hij niet voor me identificeren. Ik moest maar "even langs komen". Prima, hufter, maar dat opslagterrein ligt aan de rand van Utrecht en ik was inmiddels veroordeeld tot lopen.
De verlichte Charles de Montesquieu draait zich om in zijn graf. Zijn veelgeprezen Trias Politica, toch de basis van onze democratie, begint zich klem te wikkelen om zijn as. De Wetgevende macht bouwt te weing fietsenplekken en dekt zich direct in door 'wildpparkeren' strafbaar te maken. Klasse! De Uitvoerende macht haalt vervolgens mijn fiets op, welke ik na betaling van een bijdrage aan de Gerechtelijke macht ongetwijfeld weer mee mag nemen. Het is een vicieuze cirkel en ik sta erbij en kijk ernaar.
Maar goed, naar huis wandelend, neem ik mijn planning voor de rest van de week door en ik zie wel kansen een keer met de auto langs te rijden. Tot ik mijn papiertje nog eens doorlas. Die gasten zijn ook maar drie middagen per week open! Nog niet alle Melkertbanen zijn opgeheven, hulde!
Ik hoop morgen, donderdag, alsnog een bezoekje te kunnen gaan brengen aan deze lieden. Ben vooral benieuwd naar de bevrediging die ze uit hun werk halen. Komen ze 's avonds thuis met het idee een zinvolle toevoeging aan de maatschappij te hebben gebracht? Of overheerst de drang naar de deze week veelbesproken zelfmoordcommunities op internet. Mijn advies is dat laatste, zorg dat we met z'n allen wat hebben om ons over op te winden, zonder er last van te hebben. Want momenteel ondervind ik veel teveel last van mijn opwinding. Maar dat vertel ik ze morgen wel even....
Reacties