Wat een jaar, wat een geluk

Het nieuwe jaar is begonnen. De hele wereld smachtte naar een nieuw jaar, alsof daarmee een nieuw begin vanzelf komt. Ik ben blij dat dat niet zo is. Het afgelopen jaar was eigenlijk best heel goed voor ons, al is dat natuurlijk niet zo hip, en misschien zelfs niet netjes of leuk, om te zeggen.

Wij hebben gewoon aan alle kanten mazzel. We kunnen allemaal erg goed thuis zijn. Weinig mensen zien en spreken, weinig doen. We zijn erg goed in saai zijn en gewoon ons eigen leven leiden. Ik vind dat nogal een pré in het leven, als ik eerlijk ben. Alleen kunnen zijn is een voorrecht en een talent. Daarnaast boffen wij natuurlijk enorm met ons werk. We zijn naar huis verordonneerd en dat bevalt eigenlijk veel beter dan werken op een kantoor. Het scheelt elke dag zo'n 1,5 uur reistijd, levert bakken flexibiliteit op en doordat je de kleine klusjes overdag al afwerkt, is je avond heerlijk vrij.

Kortom: het leven heeft ons gestreeld en niet gebeten.

Friesland

Terug naar augustus, mijn laatste blogje. We hadden een paar zalige dagen Texel achter de rug. Blijft onze favoriete getaway naast de camping. De twee kwamen fraai samen tijdens onze week in Friesland, ons tweede deel van de vakantie. Op een mooi park, hadden we een ruim huisje, direct aan het water gelegen. Echt fantastisch! Met wat sport, Friese dorpen en steden en elk moment van de dag spartelende kinderen om de boel op te vrolijken, was ook dit weer een topweek.

De woensdag was echter een onstuimige dag. In Friesland, maar ook in Woudenberg. En onze met zorg opgebouwde, maar ook bejaarde, luifel en voortent waren hier niet tegen bestand. Nu staan wij met onze plek en de manier waarop wij staan opgesteld, ook vol op het zuidwesten gericht. Elke storm komt dus frontaal binnen. Zo ook deze. Het heeft de luifel losgerukt, opgetild en hard op het dak van zowel de voortent als de caravan gesmeten. Het caravandak was kapot, twee dakraampjes waren stukgeslagen, stokken van zowel de luifel als de voortent waren gebroken en kromgeslagen en er zat een scheur van 30 centimeter in het dak van de voortent. Aanzienlijke schade, maar vooral, einde seizoen. Dus hebben we afgebroken, de verzekeringszaken afgewerkt en het bejaarde koppel op een berg schroot achtergelaten.


Het caravandak en twee dakraampjes zijn gelijk gerepareerd door een reparateur die, toevallig, om de hoek zit, in Austerlitz. En voor een nieuwe tent en luifel zijn we gaan winkelen. Altijd leuk. Konden we eindelijk eens, met valide excuus, naar De Wit in Schijndel. Daar hoor je dan als campinggast veel verhalen en ervaringen over. Leuk om daar eens rond te banjeren. Uiteindelijk hebben we een tent en luifel besteld bij een kleine zelfstandige, die ook komt helpen met opzetten. Leren en doen we dat eindelijk ook eens goed...;). 

Tweede golf

En toen was daar het begin van het nieuwe schooljaar en ontstond er gestaag een tweede golf, waar we tot de dag van vandaag in zitten. Weer terug naar niks. Geen school, geen georganiseerde sporten, geen uitjes, geen horeca en, dit keer, zelfs geen winkels.

En ook voor mij even pas op de plaats. Half oktober, tijdens een rondje op de MTB in Amerongen, mis ik een kuil, rem te hard en sla over de kop. Een heuse AC Luxatie. Het sleutelbeen wordt omhoog gedrukt, verrekt of scheurt het bandje waar ie inhangt en je bent een 'pianotoets' rijker. En pijn. Vooral 's nachts. Dus einde zwemmen (mocht toen nog) en lopen en hallo Tacx! Ik heb wekenlang alleen maar op de fietstrainer gezeten. Lekker veilig, daar kun je niet vanaf vallen. Vlak voor de zwembaden dicht gingen in november, probeerde ik weer te zwemmen, maar dat was niks. Na de twee weken sluiting ging ik weer heerlijk. Het waren precies de weken die ik nog even nodig had.

Inmiddels is de schouder, naast lelijk vervormd, verder weer prima in orde. Wel heb ik nog last van mijn hand. Dat leek in eerste instantie een simpele kneuzing, maar na een paar weken voelde ik (helaas erg bekende) ontstekingsverschijnselen in mijn knokkels. En weer een week later trok dat ook door naar mijn vingers. Dus weer een dingetje. Deze week heb ik oefeningen gekregen van een in handen gespecialiseerde fysio/ergotherapeut en het gaat gelijk al wat beter. Hopelijk is dat einde ook in zicht. Verder ben ik kneiterfit, als gewoonlijk. Uit mijn inspanningstest kwam weer een prima FTP en mijn conditie en herstelvermogen zijn geweldig. Prima basis dus, voor een mooi seizoen. Als ik heel blijf!

2021

Een seizoen dat om onze reis naar de VS wordt gepland. Want het begint er zowaar op te lijken dat het wel eens zou kunnen doorgaan. Zolang er quarantainemaatregelen in plaats zijn in de VS, is het voor ons niet te doen. Maar toevallig werd deze week de termijn voor quarantaine, door de kliniek, al teruggebracht van 21 naar 10 dagen.

De Vrouw blijft ondertussen ook doortrainen en dus fit. We lopen af en toe samen en dat is leuk en gezellig, al kijkt zij daar iets anders tegenaan. Soms gaan zelfs de kinderen mee, een heus uitje in deze uitje-loze tijden.

Maar eerst de camping opbouwen, hopelijk ergens tegen een vaccin aanlopen en dan Utah en door naar een zomer zoals we die nog nooit gezien hebben. Wat een jaar! Wat een geluk!


Reacties

Populaire posts van deze blog

Toch best indrukwekkend

Zoveel trots, wat een prestatie!!

Waar ga je op vakantie als je traint voor een triathlon?