Updaten of wegdoen...

Sjonge... Sorry. Als eerste. Voor het verwaarlozen van alle (3) trouwe lezers van dit blog. Niks geschreven, in een maand of zes. Je stopt met je blog of je schrijft een nieuwe update. Het is namelijk niet dat er niks is gebeurd. Nogal veel zelfs. Uiteraard. De wereld werd ziek en wordt maar moeizaam beter. En bij de Heukeltjes kregen we de gevolgen hard gepresenteerd.

Utah, Corona, school

First things first. 'Met kwispelende kids naar Utah', riep ik in het laatste blog. Mooie plannen. Nog steeds. Waar ik op 11 februari nog dacht dat we binnenkort gingen, konden we na half maart onze reis verzetten. Corona kwam, zag en overwon en wij verplaatsten onze plannen naar september. Want na de zomer is de wereld wel weer beter en vrijelijk toegankelijk. Dachten we. De klap voor De Vrouw was echter fors. Ondanks het voorgenomen gebrek aan hoop, barst je toch van de verwachtingen over hoe je terugkomt uit Utah, over de effecten van de behandeling. Effecten waarvan je nu zeker weet dat je ze nog zes maanden niet gaat voelen en ervaren. Een bijzonder bittere pil en veel verdriet.

Daarna hebben we eigenlijk een heerlijke lockdown gehad, om het maar zo en gelijk eerlijk te zeggen. Alles viel weg. Alle vaste afspraken, maar ook alle verwachtingen van mensen en partijen buiten dit gezin. En dan hoef je dus ineens niks meer. En met name ik zelf ben daar enorm van opgeknapt. En ik gedij nog steeds prima bij alle beperkingen en restricties. Ik ben zeldzaam in balans en heb een net zo zeldzaam idee dat ik de juiste tijd in de juiste zaken en mensen steek.

De kinderen pakten in de tussentijd hun nieuwe leven vlot op. De school van Finn had de zaken snel onder controle en begon al in de tweede week met digitale lessen. Maar met wat ochtendbelasting en alle middagen vrij, zag zijn leven er stukken overzichtelijker uit dan pre-Corona. Sterker nog, hij ging steeds beter presteren en heeft, een echte Heukels, in het laatste blok inderdaad zijn derde Havojaar veilig gesteld. Met minimale input, maximaal resultaat. Hulde.

Senna rolde door zoals ze al deed. Haar planning was stukken rommeliger (slechter gewoon dus), maar het kon haar niet bar veel interesseren. Het ene hoge cijfer na het andere en verder heel veel buitenspelen. Deze lijn leverde haar aan het einde van het schooljaar het advies op om 'kader' in te ruilen voor 'TL'. Een advies om in te lijsten. Haar vriendinnengroep doet voor het merendeel hetzelfde, dus alle plezier, vriendschap, energie en plezier gaat volgend jaar naar Mavo 2 (want zo heet TL-niveau daar nog...).

Rowdy, tenslotte, deed wat ie deed en kreeg wat ie kreeg: hij haalde gewoon zijn gehele tweede jaar binnen. Het eerste van twee tentamens uit zijn P-jaar had ie ook al voldoende, het tweede volgde aan het einde van het schooljaar. In twee instanties haalde hij ook dat vak, en dus rondde hij in een sweep twee jaren af en zit hij op de helft van zijn studie Communiocatie en Multimediadesign. Dik vet respect voor deze baas, die duidelijk goed in de smiezen heeft wat er van hem gevraagd wordt en hoe hij resultaten kan behalen. Een knappe omslag, voor de jongens die tot aan zijn eerste jaar als HBO-er alles kreeg aangereikt en minder dan weinig moeite hoefde te doen voor overgangen.

Campinglife

Onze mazzel met dit jaar, zonder buitenlandse reizen en met een waanzinnig mooi voorjaar, was onze caravan. Op dezelfde plek als twee jaar geleden hebben wij het hele spul weer opgebouwd. Aan het Henschotermeer, tussen vooral oude bekenden, volledig teruggrijpend op dat fijne gevoel van een aantal jaar terug. De eerste maanden was het vooral 's nachts nog best fris, maar dan is de geringe afstand tussen huis en caravan een enorm voordeel. We reden gewoon aan het einde van de dag terug naar huis, en indien mooi weer de daaropvolgende dag weer terug naar Woudenberg. In mei werd het ook na invallen van de duisternis wat warmer en konden we echt gaan overnachten. Voor de kids is het een fijne plek om een paar keer per jaar te barbecueën (Rowdy), een compleet nieuw netwerken aan vrienden aan te leggen (Senna) of een prima excuus om af en toe lekker alleen thuis achter te blijven (Finn). Voor De Vrouw is het een bijna noodzakelijke ontsnapping aan de druk en regelmaat van het Utrechtse gezinsleven. Een beetje rommelend in en rond de caravan, vindt ze de rust om lekker buiten te leven. Iets wat thuis maar moeilijk lukt, ook door de zeer warme en windvrije tuin op het zuiden. Op de camping is het leven op mooie dagen makkelijker, lomer, minder georganiseerd en kost het veel minder energie. Netto-bijkomtijd dus.

Sporten blijft geluk

Corona gooide al het sporten eruit. De georganiseerde trainingen en bijeenkomsten dus. Voor de kids betekende dat gewoon een enorm lange pauze. Nooit slecht, maar je wordt er natuurlijk ook niet beter van. Maar aangezien ze daar totaal (Finn) en nog nauwelijks (Senna) mee bezig zijn: prima. Voor mij vielen vooral alle gezamenlijke trainingen weg, ook die ik zelf moest geven. Dat waren ineens een heleboel vrije avonden en daar heb ik zeer van genoten.

Wat ondertussen steeds beter ging, was mijn fysiek. Mijn gewrichtsklachten gingen al een tijdje steeds iets beter en ik had eerder dit jaar al wel het idee dat ik er helemaal vanaf was. Maar pas richting april en mei begon ik echt te voelen dat ik weer wat sterker en beter werd. Dat ik écht vrij in bewegen aan het worden ben. Dat had zeker deels te maken met het feit dat ik door de verschillende Corona-maatregelen zelf weer toekwam aan de baantrainingen van Hellas. In een paar groepjes lager dan vroeguh ben ik lekker gaan draven en met de week werd ik sterker en beter. Heerlijk. Zwemmen gaat al een jaar erg goed, voor mijn doen. Met fietsen heb ik de grootste achterstand opgedaan. Veel krachtverlies, wat ik bijvoorbeeld heel goed voelde toen we met een groep vrienden een rondje Limburg deden, in mei. Ik kwam op alle fronten tekort, naast dat mijn gewicht ook niet echt op wedstrijdniveau is (om eens een understatement te gebruiken..;)). Maar dat ga ik komende winter aanpakken. Ik ga mijzelf onderwerpen aan een paar heuse FTP-blokken, waarin ik vol ga focussen op sterker worden. Ik denk dat ik een deel ga doen bij WattCycling, hier in Utrecht. En deels maak ik mijn eigen training, voor thuis op de Tacx. Plannen, plannen.

Hardlopend heb ik de weg naar de wat langere afstand weer ingeslagen. Deels een 'moetje', omdat ik met twee mooie mannen had afgesproken om het Kromme Rijnpad te gaan lopen, van Wijk bij Duurstede naar Utrecht, helemaal langs de Kromme Rijn. Prachtige en historische route, maar ook gewoon 28 kilometer lang, dus wel iets om naartoe te werken en trainen.

Met Gijs en Robbert, in de velden rond Cothen

En zo zijn we zomaar een half jaar verder. Is het ineens bijna september. Volgende week gaat het spul weer naar school. Echt, life, in persoon, zeg maar. Spannend, en vooral leuk voor ze. Wij blijven voorlopig nog voornamelijk thuis werken. De camping nadert haar laatste maandje. Dat wordt eind september afgebroken. En dan is het alweer herfst, en snel daarna winter.

September wordt dus ook niet de maand dat we alsnog naar Utah gaan. We zijn het momenteel weer allemaal aan het omgooien. Nieuwe datum (gok): april 2021. De meivakantie een jaar nadat we de eerste reis hadden gepland. Komt beter uit met vrij vragen voor de kinderen en weer nieuwe hoop dat er tegen die tijd weer internationaal verkeer zonder quarantainemaatregelen mogelijk is. Zolang dat opgaat, kost deze reis ons bijna een maand en die tijd en vakantiedagen hebben we niet. Klote, maar feit.

Op de boot naar Texel

Om dan toch af te sluiten met het treurigste nieuws van deze zes maanden. Na een ziekbed van een maand of zes is Marian, de vriendin van de vader van De Vrouw, overleden. Super verdrietig. Het waren de eerste weken van de lockdown, wat een hele bijzondere uitvaart opleverde, waar veel mensen niet durfden komen. Via livestreams werden deze mensen in de gelegenheid gesteld de dienst toch bij te wonen. Dat was goed geregeld. Het maakt het gemis niet minder.

Ook onze kater Job heeft het voorjaar niet overleefd. Hij is aangereden op de drukke weg naast ons huis, op weg, of op weg terug van, het grote park dat daar ligt. Terwijl een nieuwe kitten onderweg was, om hem gezelschap te houden. Het heeft niet mogen zijn. Job is de vierde poes/kat die wij verliezen in twee jaar tijd, wat maakte dat we er echt helemaal klaar mee waren. Maar Gijs was al 'besteld' en werd drie deuren verderop grootgebracht. Hij moet het helaas met alleen ons doen, maar we genieten wel weer enorm van deze nieuwe man. Ondeugend en prachtig. En een koppie om een blog mee af te sluiten.

Met Gijs en Coronacoupe


Reacties

Populaire posts van deze blog

Toch best indrukwekkend

Zoveel trots, wat een prestatie!!

Waar ga je op vakantie als je traint voor een triathlon?