Vorig jaar ben ik voor het eerst met zes Hellas-vrienden op trainingskamp gegaan. Eind mei zaten wij een weekje in Zuid-Frankrijk, ter voorbereiding op maar liefst zes hele triatlons in de rest van dat seizoen. Dit jaar is er wel wat veranderd. Er is er een niet bij (helaas!), we zijn wat eerder in het seizoen en er volgen 'slechts' drie hele triatlons op deze trainingsweek. De algehele fitheid lijkt dus wat lager te liggen. Lijkt.
Maar, first things first. De heenreis. Ook daar een aanpassing. In plaats van met twee personenauto's vol fietsen en bagage, hebben we deze reis een busje gehuurd. Dus een busje vol met fietsen en spullen en een personenauto met vier mannen erin. En dat koerst naar Macon, zo'n acht uur zuidelijker, waar we een hotelletje hebben geregeld voor de eerste nacht. Ik rijd met Kreule in de bus. Bij Horst in de auto zitten Lex, Mischa en Sijtsma. De eerste etappe leidt ons naar Luxemburg, voor tanken en koffie. Ondanks de enorme drukte op de Nederlandse wegen (vrijdagmiddag 14.00 uur, ramvol!?) verloopt het verder prima. Kreule is een prettige dj en de bus zit en rijdt prima. Mijn hamstrings zijn het wel zat, na die eerste vier uur, dus Luxemburg komt als geroepen.
De tweede ruk stap ik bij Horst in en neemt Lex het stuur van de bus over, om dat de rest van de week niet meer af te staan...;). Achterin de auto probeer ik wat te tukken, aar dat lukt niet echt. Verder is het natuurlijk dolle pret, want vakantie. Oh nee, sorry, trainingskamp.
Het hotelletje was helemaal prima, en na een perfect ontbijt rijden we de laatste etappe naar Nans-les-Pins. We doen boodschappen in het nabijgelegen St. Maxime en nemen het huis in bezit. Het is, in tegenstelling tot Nederland, zonnig, droog en binnen 10 minuten staan er zes mannen in de tuin, voorzien van korte broek.
Maar het is geen vakantie, verdomme! Dus na het kortstondige geluksmoment in de korte broek trokken wij de auto's weer in en werd er gezwommen in het openlucht 50 meterbad in Brignoles. Zalig! Na het zwemmen is de bende nog gaan fietsen, maar ik was er klaar mee en ben lekker in de tuin gaan zitten.
Zondag was ik, uiteraard, vroeger wakker dan de rest. Dus ik besloot een rondje 'nuchter' te lopen. Rond 8 uur liep ik de deur uit voor een rondje door de vallei. Dat kende ik nog van vorig jaar en is een kilometer of 9 lang. Perfect voor mijn volgende stap, aangezien ik tot dan toe maximaal zo'n 30 a 40 minuten had hardgelopen. Het ging heerlijk. Ik kreeg overal last van, maar liep dit er ook weer allemaal uit. Daarna lekker ontbeten en de rest hun ochtendprogramma zien afwerken. 'S middag's zijn we met vijf man, Sijts bleef thuis, nog een rondje wezen fietsen. Prachtig, maar bij mij ging alles fout.
 |
| Excuuspauze |
Het begon al bij het eerste moment van krachtzetten op de pedalen. Een enorm gekraak trok door de hele groep. En dat was mijn crankstel. Ongelofelijk. Ineens! Donderdag tijdens de Hellastraining nog nergens last van, maar toen misschien niet genoeg kracht hoeven zetten. Hier was het gelijk bal. Ontzettend irritant, vooral omdat het niet iets is dat je even snel zelf oplost. Dat crankstel moet uit elkaar, schoongemaakt en opnieuw ingevet. Ik heb geen idee, maar zit wel in de takkeherrie. En dat terwijl de fiets donderdag pas terugkwam van het Rijwielpaleis, waar ze mijn vermogensmeter van een crash hebben afgeholpen. En die vermogensmeter zit in.... mijn crankstel. Dus. Klinkt slordig en ik zit met de ellende.
Daarnaast schoof mijn nieuwe helm constant naar beneden, waardoor mijn bril van mijn neus werd gedrukt. Man man man. Maar het ergste was: afdalen. Er stond stevige wind (5?) en die komt dan bovenop zo'n berg ineens de hoek omzeilen, terwijl jij, met je 9cm hoge wielen, dacht even in te sturen. Brrrr. Ik ben al geen afdaler, vind alles al snel te hard gaan. Maar met deze wind erbij was ik snel klaar. Daarnaast is het hier ook slechts voorjaar, dus uit de zon is het fris en in die afdaling ronduit koud. Ik zat vreselijk te balen en was (en ben) er totaal klaar mee. Met de dag erop een lange rit in de planning heb ik 's avond's dan ook even zitten zeiken, maar ik wilde niet weer vaak afdalen.
 |
| Het allermooiste stukje route: langs de oever van Lac de Sainte Croix |
 |
| Effe cola en koffie scoren |
Dat hoefde gelukkig niet. Daarnaast was de ergste wind gaan liggen. Dus na het bijkomen van de zondagrit, en het plannen van een heuvelachtige en lange maandagrit, was het tijd voor deze Koninginnerit. Het was wederom stralend weer, dus rond 9-enen zaten wij op de fiets. En het was alles wat ritkapitein Lex had beloofd: prachtig, lang, gevarieerd, pittoreske, gezellig en vooral heel erg lekker. We deden, denk ik, een dwarsdoorsnede van de Provence, wat zonder discussie een van de mooiste stukjes Frankrijk is. Fenomenaal. Met een lunch in Cotignac, een beeldschoon dorpje waar je naartoe afdaalt, zodat je het al een beetje kan verkennen in de vlucht ernaartoe.
 |
| Marktpleintje Cotingnac |
 |
| In de afdaling naar Cotignac |
De maandag maakte mijn zondag meer dan goed. Sterker, het maakte alles wat misging in 2019 meer dan goed. Het zijn van die dagen waar je er maar een paar van per jaar nodig hebt. Helaas heb je er ook meestal maar een paar per jaar... Na afloop heb ik met Horst de fietsen gepoetst. Ook een volledig uitgebalanceerd slot van een dag als deze. Ik gedoucht, fiets schoon, eten, kletsen en slapen. En dromen over de Provence.
 |
| Stukje uitzicht voor de mensen thuis |
De dinsdag werd de dag van alles en niks. Veel plannen, geen structuur, toch ook weinig zin en 'goesting', zoals Nederbelg Lex zou zeggen, en dus gebeurde er weinig. Er sloeg een paar man aan het werk. Mischa en Sijts hebben gelopen. Lex en Kreule doen wasjes. Er werden plannen gemaakt om een avondje door Aix-en-Provence te slenteren en daar een hapje te eten. Maar dat zegt niks. Elk plan is een proefballonetje en moet ook als zodanig worden behandeld. Uitendelijk ben ik, samen met Mischa, naar Gémenoz gereden, hebben we daar de klim gepakt en zijn we weer teruggereden. Ruim twee uur en dikke prima.
De woensdag en donderdag waren rommelig. Er moest gewerkt worden, er vielen er twee uit met totale en allesomvattende ziekte (manflu!) en de animo om per sé samen te sporten verdween een beetje. Ook plannen om een hike richting een hooggelegen klooster te gaan doen, of een dagje/avondje Nice (of een ander gezellig stadje) verdwenen in een wolk van niet afgemaakte gesprekken. Proefballonnetjes dus weer. Zelf ben ik woensdag voor de tweede keer het rondje vallei gaan lopen en heb ik donderdag nog een kort rondje gefietst. Met het hardlopen was ik blij, want tweede keer een klein uurtje gemaakt. Daarna wel een wat overspannen kuit, maar met al die hoogtemeters daar mag dat ook wel. Het fietsen op donderdag was weer lastig, want veel wind. De afdalingen waren weer hel en mijn voorwiel klapperde als een heus windscherm. Doodeng dus. Hoge wielen, teveel angst en wellicht ook een positie op de fiets waarvan het zwaartepunt iets meer naar voren kan. Het kan van alles zijn (en is van alles), maar het was knap lastig en vervelend om mee om te moeten gaan.
Wat rest is de herinnering aan een hele mooie week, met een aantal zeer opmerkelijke karakters. Mannen die niet per sé alles opruimen nadat ze het hebben gebruikt en ook niet altijd even duidelijk communiceren over wat ze wel en niet willen. Maar wel altijd veel plezier hebben in het sporten met elkaar en in het samen een weekje weg zijn, genietend van Zuid-Frankrijk, veel trainingen, vrienden en niet te vergeten ook veel lekker eten.
En zo keren we terug in het echte leven. Terug naar huis, naar vrouw en kinderen, die ik enorm had gemist. En terug naar een nieuwe opdracht bij het Ministerie van LNV. Erg veel om naar uit te kijken!
Reacties