Alles komt samen, of toch niet?

Bijna direct na mijn herstelde kuitblessure, in het begin van 2018, ontwikkel ik last van mijn hiel. Het is de aanhechting van het hielbeen met de achillespees en de last is het gevolg van overbelasting. Maar het is ook prima managable en ik loop er gestaag mee verder. Sterker nog, ik doe er Zürich (uitgestapt) en Almere mee en hobbel zelfs in het naseizoen lekker door.

Maar tegen het einde 2018 voelt de last wel steeds zeurender. Het houdt langer aan, wordt heviger en ik herstel minder goed van loopjes. Na een echo bij de fysio blijkt dat er echt wel wat onrust zit, in/op die hiel. Er gaat niks kapot, dus geen bloedspoed. Maar het wordt zo ook niet beter. Hoe wel? Drie maanden totale looprust. In die drie maanden vernieuwd het weefsel zich volledig en is er een goede kans dat je er vanaf bent.

Ik denk in eerste instantie die drie maanden lekker na seizoen 2019 te pakken, maar daar kom ik op terug. Alle groei is eruit en dat is toch de belangrijkste motivatie. Dus ik loop met vriend Kreule op 31 december mijn laatste rondje en begin aan mijn looprust.

Die looprust uit zich in eerste instantie niet in minder pijntjes. Normaliter knap je altijd erg op van blessures en rust. In dit geval niet. Ik blijf stijf en voel me 'gewoon' elke dag alsnog ik gisteren een pittige baantraining heb afgewerkt. Niks is minder waar. Ik doe steeds iets minder, want de stijfheid vreet energie, ik heb geen zin de hele tijd eerst uitvoerig te moeten opwarmen en elke ochtend word ik gemotiveerd het die dag vooral rustig aan te doen. Ik strompel als een 80-jarige mijn bed uit.

De pijn zit overal. Mijn beide schouders zijn best hevig. Ik mis zomaar zo'n 50% van mijn mobiliteit. Dat wijt ik aan het zwemmen met paddels, waar ik in november mee ben begonnen. Experimenterend, spelend en steeds wat meer. Maar dat is een pittige krachtoefening, dus kan de oorzaak zijn.

Maar ook mijn beide knieën zijn stijf. Buigen lukt, maar moeizaam en met veel pijn. Het gevoel herken ik, want in mijn rechterknie heb ik al een jaar of 10 forse artrose. Als dat opspeelt, gaat ontsteken, dan uit zich dat op deze manier. Helaas doet links nu ook mee, wat wel raar is, want met die knie heb ik geen historie.

Tot slot heb ik erg veel last van mijn hamstrings. Ze zijn stijf en hard en kunnen niks meer. Nu ben ik al geen model van souplesse en lenigheid, maar de mate waarin ik nu word beperkt slaat alles. Ik kan nauwelijks bukken, door mijn knieën en ben herhaaldelijk gewoon niet in staat om mijn eigen sokken aan te trekken.

Het is, kortom, tijd voor actie. Het alles zelf maar proberen te verklaren is klaar, tijd voor professionals. Ik begin bij de huisarts. Na het aanhoren van mijn verhaal, klachten en gemopper, besluit ze bloed te prikken. Onderzocht wordt o.a. of bezinksel zichtbaar is (wijzend op reumatische aandoeningen). Dat blijkt niet het geval. Ook werd me aangeraden vooral te beginnen met het slikken van ontstekingsremmers. Nerofen, in mijn geval. Daar reageerde ik, katertechnisch, al geweldig op in mijn studententijd. Het blijkt ook nu weer een goeden middeltje. Driemaal daags een stukje geluk het keeltje in. Ik reageer weer erg goed en kan in ieder geval weer normaal lopen, een beetje sporten (fietsen, zwemmen) en mijzelf aankleden.

Twee weken later mag ik weer terugkomen bij de huisarts. Geen verandering in de klachten en nog niet alle bloedonderzoeken gedaan, dus weer prikken, weer met negatief resultaat. Op dat punt wordt doorverwijzen naar een reumatoloog de enige overgebleven optie. Via teamgenoot Willem kom ik aan een naam in het Diakonessenhuis en ik maak een afspraak. Over zeven weken ben ik de eerste. Ik bel de huisarts en vraag om nog een verwijzing, ditmaal naar het UMC, waar ze wel over een week een plaatsje hebben. Als ik drie dagen later mijn tweede verwijzing binnen heb, is deze echter vergeven. Ook daar kan ik over een maand of twee een keer langskomen.

Ondertussen emmer ik door. Geen vooruitgang en veel ontstekingsremmers. Het schiet totaal niet op, waardoor ik nu toch echt ga polsen bij Willem of er niks snellers te regelen is in het Diak. Dat lukt gelukkig. Als hij zich ermee bemoeit, kan ik een dag later terecht in een opengevallen gaatje. De reumatoloog werkt een enorme vragenlijst af, over reisgedrag (dus exotische ziektes), lifestyle, (familie)geschiedenis, van alles. En we maken foto's. Twee van elke knie, een van elke schouder. Ondanks het gebrek aan bezinksel in mijn bloed, lijkt alles toch echt te wijzen op spierreuma. Een onoverkomelijke aandoening, waar je in vlagen last van kunt krijgen en waar je bijvoorbeeld Prednisol voor kan/moet slikken. Hel dus.

"Uit de foto's blijkt artrose" is de reumatoloog duidelijk. Maar als ze gaat uitleggen, wordt die stelligheid wel genuanceerd. Ja, de rechterknie is ervan vergeven, maar links is niet zoveel te zien. In mijn linker schouder is een krasje in mijn kom zichtbaar, rechts eigenlijk ook niks. Ik leg het later aan de fysio uit als 'ik heb drie gewrichten die 47 jaar oud zijn en waar al ruim 40 jaar mee wordt gesport. En een gewricht wat gewoon is opgegeven. Dat is wat mij betreft geen (totale) artrose'. En ondanks alle aandacht voor mijn gewrichten, gebeurde er met mijn hamstrings natuurlijk ook niks. Die stonden nog steeds zo strak als een snaar.

Tegen deze tijd was ik ook met mijn vaste fysio aan de slag gegaan. Niet per sé om het op te lossen, maar wellicht konden we hier en daar iets verlichten. Bijvoorbeeld die hamstrings. En dat lukte ook wel, een beetje. Hij maakte ze, zeer pijnlijk, een beetje los en daar knapte ik wel van op. Een dag of drie. Daarna kwam de stijfheid weer terug. Dat was dus niet echt vol te houden. Mijn hielblessure liep ondertussen heel behoorlijk. Ik was helemaal pijnvrij en mocht eigenlijk wel weer wat gaan opbouwen met hardlopen. Maar ja, zonder werkende knieën en schouders, is hardlopen een hobby teveel.

Via via werd mij een natuurgenezeres aangeraden. Ze had mijn referentie van al jaren durende slaapproblemen afgeholpen, ik krap twee weken. Dat waren wel termijnen waar ik wat mee kon...;)! Ik belde, maar ook hier was ik niet de enige. Over vier weken.... Ok. Het bleek een vriendelijke dame die mij (mijn zenuwbanen dus vooral) helemaal doormat en concludeerde dat er wel wat blokkades waren. Mijn lever kon haar zuiverende taken niet meer aan en dit kon resulteren in vollopende gewrichten. Maar ook mijn darmen lagen overhoop, er leek sprake te zijn van een oude infectie en ik kwam hier en daar wat voedingsstoffen tekort. Met een arsenaal aan (natuurlijke) voedingssupplementen keerde ik terug naar mijn zoektocht. Over zes weken had ik een vervolgafspraak.

De reumatoloog bleek dus een dood spoor. De orthopeed leek mij de volgende stap. Ik ging weer langs bij de huisarts en legde mijn gedachtegang uit. En mijn wens. Maar ook mijn vermoeden dat het misschien toch niet allemaal met elkaar te maken had, maar afzonderlijke blessuregevallen waren. Ze stond niet te trappelen, want "orthopeden willen toch vooral opereren en daarvoor was het nog veel te vroeg". Ze begreep me duidelijk verkeerd, want dat vind ik ook. Maar een spuit halen voor knie(en) en/of schouder(s) leek me wel een optie. Tegenstribbelend ging ze akkoord en ik maakte een afspraak bij een particuliere kliniek in Amsterdam. Alles volledig vergoed, maar dan binnen twee dagen aan de beurt.

Bij Dr. Korte bleek ik alleen te zijn doorverwezen voor mijn linkerknie. Ook hadden ze de beloofde foto's van de reumatoloog in het Diak niet ontvangen. Na een kennismaking en wat gewiebel met mijn pijnlijke gewrichten kon ik dus weer naar huis. Ik stond ondertussen op punt om een week in Zuid-Frankrijk met vrienden af te zeggen, omdat ik toch niks kon. Niet fijn en goed genoeg, in ieder geval. Maar gelukkig boekte ik met de fysio wat winst. Door de schouders te behandelen als een peesontsteking, en daar wat oefeningen voor te doen, boekte ik in een paar dagen best wat winst en extra beweeglijkheid. Eindelijk, fucksake!

De week sporten in Zuid-Frankrijk ging best behoorlijk. Ik had vrij weinig last, slikte braaf al mijn supplementen en voerde langzaam mijn rondjes hardlopen op tot een klein uur. Langzaam, maar gestaag, gingen ook mijn knieën iets vooruit. Met name links. Rechts bleef ik behoorlijk vast zitten. Al in Frankrijk belde de Amsterdamse kliniek en de week erna mocht ik terugkomen voor mijn vervolgdate met Dr. Korte en vooral: een MRI, twee echo's en eventueel een spuit.

Schroeven en artrose

Frontaaltje

Uit de twee echo's bleek inderdaad nauwelijks schade, maar wel een peesontsteking. De inschatting van de fysio klopte dus, wat ik inmiddels ook wel zag aankomen, omdat de aanpak ook goed werkte. Uit de MRI van mijn linkerknie kwam een keurige en gezonde knie tevoorschijn. Niks aan de hand. Hier en daar een krasje, maar jezus, 30 jaar voetbal, 20 jaar hardlopen en 5 jaar triatlon. Mag het verdomme een keer? De arts wandelde me door het nieuws heen met de desinteresse van iemand die me niet verder kon helpen. Tot ik naar de prik voor mijn rechterknie vroeg. Toch maar even foto's maken en bepalen of dat wat was. Zo gezegd en zo gedaan. Ik wandelde naar beneden, werd gelijk geholpen en zat 5 minuten later weer bij de arts aan zijn bureau. Hij ging een spuit halen.

De volgende dag, op zaterdag, was ik in beide knieën volledig pijnvrij. Sterker nog, mijn schouders deden het ook aanmerkelijk beter. Volgens mij door de cortisonen-steroïden die er in de knie zijn gespoten, maar natuurlijk toch door het hele lijf verspreid worden. Het is heerlijk om eindelijk weer vooruit te kunnen kijken met het idee dat je binnenkort weer wat harder, verder of beter kan dan gisteren. Ik weet niet of dit proces ook echt haar einde nadert, maar ik ben enorm opgelucht dat er in ieder geval een opgaande lijn in zit en dat er maatregelen zijn die effect hebben. Die spuit in mijn rechterknie kan niet oneindig worden herhaald, maar zo kunnen we wel de uiteindelijk noodzakelijke vervanging zo lang mogelijk uitstellen. En die andere drie gewrichten moeten het gewoon weer gaan doen.

En het lijkt dus een ontzettend lullige samenloop van omstandigheden te zijn geweest. De schouders overbelast door het zwemmen, de knieën die vollopen door het stoppen met lopen, de hamstrings die reageren op het slechte lopen door de stijve knieën. Een kettingreactie van ellendige, maar afzonderlijk op te lossen, blessures. De knieën zijn dus accuut weggevaagd uit mijn hoofd, met de schouders ben ik aan het werk. Wat rest zijn de hamstrings, waarmee ik nog steeds slecht lang stil kan zitten bijvoorbeeld. Daar zit toch iets niet goed. Maar wat? We'll see. Maar zoeken terwijl je kan sporten is een stuk leuker dan zoeken terwijl je je eigen sokken niet kan aantrekken.