Op 1 januari gewoon al je plannen omgooien
"Plannen en planningen zijn er om te wijzigen". Gevleugelde uitspraak. En volledig terecht natuurlijk, want de gewenste voorspelbaarheid en meetbaarheid ligt akelig dicht aan tegen starheid en autistisch vasthouden aan iets dat niet (meer) werkt.
Dus als je een jaar geen lange afstandswedstrijden gaat doen, om de focus te kunnen leggen op het winnen van snelheid, dan kan dat ook anders lopen. Ook als dat jaar nog geen halve dag oud is.
Vanaf het voorjaar van 2018 loop ik al rond met een zeurende pijn en stijfheid in/aan de hiel. Vol op het hielbot, aan de achterkant van mijn linkervoet. Rechts is niks aan de hand, links is het een en al gevoeligheid. Want zo uit het zich. Stijfheid en gevoeligheid. Ik heb echt een paar kilometer lopen nodig, om warm te worden en er minder last van te hebben. En ik moet er niet aankomen. Of druk op uitoefenen. Als ik mijn hiel stoot, springen de tranen me in de ogen.
Bij de fysio kwam ik niet veel verder dan een paar oefeningen om de bloedsomloop in die regio te stimuleren en het losmaken van pees en kuit erboven. Het werd er niet slechter van, maar zeker ook niet beter. En zo emmerde ik door tot medio december, toen ik het vernuftige idee kreeg eens bij een fysio met echo-apparaat langs te gaan. Hij keek, een paar seconden, en was er wel uit. Een ontstoken aanhechting van de achillespees. Voor herstel staat zo'n 3 tot 6 maanden. Het weefsel heeft zo'n 12 weken nodig om zichzelf volledig te vernieuwen. Dat is dus je rusttijd. Met nieuw weefsel ga je dan weer opbouwen, etc., etc.
In eerste instantie dacht ik: 'dat doe ik lekker na komend seizoen'. In september de laatste wedstrijdjes, in het winterseizoen lekker herstellen, na de jaarwisseling weer opbouwen. Maar ik begon ook te denken aan de variant waar ik na mijn eerste reeks wedstrijden, ergens half juli, al zou stoppen. Als ik genoegen neem met een half seizoen, ben ik in september alweer twee maanden bezig met herstel. Pure winst. Tot ik deze week achtereenvolgens de coach, De Vrouw en een vriend sprak, en in mijn hoofd steeds duidelijker zag: het wordt op deze manier een seizoen van niks. Geen nadruk op meer snelheid (extra intensieve trainingen met zo'n mank lichaam, schieten niet op), slechts één Vleck-wedstrijdje (want de tweede opgeofferd voor herstel) en vooral, een klein seizoen lang doormodderen met pijnlijke hiel.
Nee, dat ging 'm toch maar niet worden. Op oudjaarsdag liep ik een rondje met Kreule en eigenlijk vond ik dat wel een mooi laatste rondje. Het deed, ondanks voldoende rust in de weken ervoor, gewoon veel pijn. Nieuw plan. De coach geappt, en die was het gelijk eens. Per direct stoppen met hardlopen en starten met herstel. Op die manier kan ik in het voorjaar weer gaan optrainen en daarna wellicht alsnog mijn focus op die extra loopsnelheid leggen. En in de tussentijd rest mij niks anders dan eindeloos fietsen en zwemmen.
En het rare? Ik ben niet gefrustreerd of boos of teleurgesteld. Ik vind het wel best. Het haalt alle (sportieve) ambitie uit de eerste helft van 2019 en ik kan me lekker focussen op de trainerscursus en alle daarbij horende begeleiding en coaching en, als gezegd, voluit fietsen en zwemmen. Kijken of ik met 3 á 4 keer per week misschien eindelijk weer wat vooruitgang kan regelen. We'll see. Toch weer mooie tijden en een seizoen in twee delen.
Dus als je een jaar geen lange afstandswedstrijden gaat doen, om de focus te kunnen leggen op het winnen van snelheid, dan kan dat ook anders lopen. Ook als dat jaar nog geen halve dag oud is.
Vanaf het voorjaar van 2018 loop ik al rond met een zeurende pijn en stijfheid in/aan de hiel. Vol op het hielbot, aan de achterkant van mijn linkervoet. Rechts is niks aan de hand, links is het een en al gevoeligheid. Want zo uit het zich. Stijfheid en gevoeligheid. Ik heb echt een paar kilometer lopen nodig, om warm te worden en er minder last van te hebben. En ik moet er niet aankomen. Of druk op uitoefenen. Als ik mijn hiel stoot, springen de tranen me in de ogen.
Bij de fysio kwam ik niet veel verder dan een paar oefeningen om de bloedsomloop in die regio te stimuleren en het losmaken van pees en kuit erboven. Het werd er niet slechter van, maar zeker ook niet beter. En zo emmerde ik door tot medio december, toen ik het vernuftige idee kreeg eens bij een fysio met echo-apparaat langs te gaan. Hij keek, een paar seconden, en was er wel uit. Een ontstoken aanhechting van de achillespees. Voor herstel staat zo'n 3 tot 6 maanden. Het weefsel heeft zo'n 12 weken nodig om zichzelf volledig te vernieuwen. Dat is dus je rusttijd. Met nieuw weefsel ga je dan weer opbouwen, etc., etc.
In eerste instantie dacht ik: 'dat doe ik lekker na komend seizoen'. In september de laatste wedstrijdjes, in het winterseizoen lekker herstellen, na de jaarwisseling weer opbouwen. Maar ik begon ook te denken aan de variant waar ik na mijn eerste reeks wedstrijden, ergens half juli, al zou stoppen. Als ik genoegen neem met een half seizoen, ben ik in september alweer twee maanden bezig met herstel. Pure winst. Tot ik deze week achtereenvolgens de coach, De Vrouw en een vriend sprak, en in mijn hoofd steeds duidelijker zag: het wordt op deze manier een seizoen van niks. Geen nadruk op meer snelheid (extra intensieve trainingen met zo'n mank lichaam, schieten niet op), slechts één Vleck-wedstrijdje (want de tweede opgeofferd voor herstel) en vooral, een klein seizoen lang doormodderen met pijnlijke hiel.
Nee, dat ging 'm toch maar niet worden. Op oudjaarsdag liep ik een rondje met Kreule en eigenlijk vond ik dat wel een mooi laatste rondje. Het deed, ondanks voldoende rust in de weken ervoor, gewoon veel pijn. Nieuw plan. De coach geappt, en die was het gelijk eens. Per direct stoppen met hardlopen en starten met herstel. Op die manier kan ik in het voorjaar weer gaan optrainen en daarna wellicht alsnog mijn focus op die extra loopsnelheid leggen. En in de tussentijd rest mij niks anders dan eindeloos fietsen en zwemmen.
En het rare? Ik ben niet gefrustreerd of boos of teleurgesteld. Ik vind het wel best. Het haalt alle (sportieve) ambitie uit de eerste helft van 2019 en ik kan me lekker focussen op de trainerscursus en alle daarbij horende begeleiding en coaching en, als gezegd, voluit fietsen en zwemmen. Kijken of ik met 3 á 4 keer per week misschien eindelijk weer wat vooruitgang kan regelen. We'll see. Toch weer mooie tijden en een seizoen in twee delen.
Reacties