Klaar voor Zürich, nu nog een baan!
"Klaar voor?" is de laatste weken wel zo'n beetje de meest gestelde vraag aan mij, en in mijn omgeving. Al die mensen met grootse plannen, staan voor de cruciale weken en maanden. "Klaar voor?" is een samenvoeging van de volgende vijf vragen:
Dan zijn er een hoop antwoorden mogelijk, wat handig is als je wellicht een of twee punten wilt omzeilen. Maar dat is in mijn geval niet nodig. Het gaat redelijk, maar sportief helemaal fantastisch. Ik heb maar één aandachtspuntje: mijn hiel/achillespees. Die aanhechting is wat geïrriteerd door het vele trainen, met name lopen. Het nadeel van een goede periode blessurevrij zijn, is: overbelasting. Op je 46ste nog ietsje meer dan daarvoor. Maar ik kan 'm redelijk 'managen'. Door hier en daar een intensieve training over te slaan (of halveren), dagelijks een trits aan rituele oefeningen te doen en goed (actief) te rusten voor mijn wedstrijdjes. Het is en blijft een mooi spel, dat optimaal profiteren van je lichaam, zonder er minder van te worden.
Zo heb ik dit seizoen al meer wedstrijden gedaan dan ooit tevoren. Door mijn deelname aan de 4e Divisie met #teamvleck en de triathlon Stein heb ik ook voor het eerst wat kortere wedstrijden gedaan. Erg leuk, maar ook erg anders. Meer stress, meer pijn, meer hartslag, maar ook eerder thuis...;).
Enschede was vooral superleuk en heel gezellig. Met al die teams uit verschillende divisies, waaronder vier Hellas-teams, was het vooral een groot groepsuitje. En dat in zalig en zonnig weer. Stein was afgelopen zondag, in warm, droog en bewolkt weer. 1 Kilometer zwemmen, 60 fietsen en 11 lopen. Een perfecte voorbereiding op de halve die ik komend weekend ga doen in Indelande, Duitsland. En een historisch wedstrijdje in het Nederlandse triatlonlandschap, die ik altijd al graag wilde doen. Check, gevinkt.
En het was een leuke dag ook nog! Het zwemmen ging heel goed. Ik bleef rustig en relaxt in de drukte van de start (de 'wasmachine', waarin iedereen vooral over iedereen heen zwemt) en vond snel een ritme. In het tweede rondje dwaalde ik wel weer wat af, maar ik ging met tevreden gevoel het water uit. Het bleek als 103e (van de 200). Grauwe middenmoot dus, maar voor mijn doen is dat echt prima.
Fietsen kon ik behoorlijk volgens plan doen. Een beetje mikken op 250 watt constant. Niet helemaal gelukt. Het werd wat minder en ik had nog wat over. Ik denk dat ik komende zondag, als ik er 90 moet fietsen, maar gewoon hetzelfde inga. Mikken op die 250 watt. Met de 49e fietstijd (netjes!) lag ik inmiddels 60ste.
Bij het lopen begon de wedstrijd pas echt. Tenminste, dat vind ik dan altijd. Lopen is altijd het zwaarste deel. Het laatste en meest slopende. Vooral in Stein, waar we vanuit de haven het dorp inliepen en vanaf daar vier keer de klim naar de finish moesten maken. {ittig. Ik durfde niet te vroeg voluit te gaan, maar wilde natuurlijk wel een lekker tempo blijven lopen. Uiteindelijk deed ik 50 minuten over de ruim 11 kilometer, goed voor een 29ste looptijd en een 43ste plaats in het totaalklassement.
Daarnaast blijk ik in mijn leeftijdscategorie zelfs 5e te zijn geworden! Bam. Maar een half uurtje achter clubgenoot, voorbeeld, meervoudig Nederlands- en Europees kampioen en triathlongod Dirk Wijnalda, hahahahaha.
En na afloop weren Jarno, Jelmer en ik nog even bijvoederend vastgelegd. Prettige finish, met cola, water, isotone dorstelesser, vlaai, koek, chips, kortom: je kon alles er gewoon weer aanvreten!
Overall conclusie: goed dat ik weer een wedstrijdje in de benen heb. En de fysiek is geweldig. Ik ben fit, sterk en straks ook goed uitgerust. Komend weekend kan ik dat lekker bevestigen in het prachtige Duitse. Daarna volgen nog een paar goeie trainingsweken en een weekje of twee taperen in de aanloop naar Zürich. Tegen die tijd zal ik er enorm klaar voor zijn, maar ga ik ook weer de echte wedtsrijdstress voelen. De allesomvattende 'why the fuck doe ik dit?' blijft favoriet, gevolgd door 'wat kan ik eten én ook nog binnenhouden?' op de ochtend van de start. #zinin.
Rest ons het niet sportieve deel des levens. Dat blijft een kwakkelend geheel. De afkeuringsprocedure van De Vrouw loopt nog altijd door en blijft derhalve energieslurpend, vervelend, en vooral niet afgerond. Mijn eigen stress zit 'm in het wederom lang uitblijven van een nieuwe klus. Ik dacht het half mei lekker op de rails te hebben met een aantal hele concrete leads bij de overheid, maar allen vielen net zo hard weer weg. Gisteren bleek ook Mammoet voor een andere manier van invullen te kiezen, wat erg jammer is. Inmiddels 'lig ik wel weer op een aantal bureaus', maar heb ik geen gesprekken gepland of achter de rug. Soft leads dus, voor nu. Klote, want ik wil echt heel graag nog wat uren draaien voor de vakantie. En zo, vlak voor je vakantie, instappen is ook niet sexy. Het zal dus een vakantie worden, waarin ik een aantal dagen per week vanaf het Zuid-Franse beschikbaar en bereikbaar ben. Het is wat het is, c'ect la vie.
- Hoe gaat het met je?
- Hoe gaat de training?
- Wanneer is je wedstrijd ook alweer?
- Ben je fit en gezond? Blessures?
- Heb je al stress?
Dan zijn er een hoop antwoorden mogelijk, wat handig is als je wellicht een of twee punten wilt omzeilen. Maar dat is in mijn geval niet nodig. Het gaat redelijk, maar sportief helemaal fantastisch. Ik heb maar één aandachtspuntje: mijn hiel/achillespees. Die aanhechting is wat geïrriteerd door het vele trainen, met name lopen. Het nadeel van een goede periode blessurevrij zijn, is: overbelasting. Op je 46ste nog ietsje meer dan daarvoor. Maar ik kan 'm redelijk 'managen'. Door hier en daar een intensieve training over te slaan (of halveren), dagelijks een trits aan rituele oefeningen te doen en goed (actief) te rusten voor mijn wedstrijdjes. Het is en blijft een mooi spel, dat optimaal profiteren van je lichaam, zonder er minder van te worden.
Zo heb ik dit seizoen al meer wedstrijden gedaan dan ooit tevoren. Door mijn deelname aan de 4e Divisie met #teamvleck en de triathlon Stein heb ik ook voor het eerst wat kortere wedstrijden gedaan. Erg leuk, maar ook erg anders. Meer stress, meer pijn, meer hartslag, maar ook eerder thuis...;).
Enschede was vooral superleuk en heel gezellig. Met al die teams uit verschillende divisies, waaronder vier Hellas-teams, was het vooral een groot groepsuitje. En dat in zalig en zonnig weer. Stein was afgelopen zondag, in warm, droog en bewolkt weer. 1 Kilometer zwemmen, 60 fietsen en 11 lopen. Een perfecte voorbereiding op de halve die ik komend weekend ga doen in Indelande, Duitsland. En een historisch wedstrijdje in het Nederlandse triatlonlandschap, die ik altijd al graag wilde doen. Check, gevinkt.
En het was een leuke dag ook nog! Het zwemmen ging heel goed. Ik bleef rustig en relaxt in de drukte van de start (de 'wasmachine', waarin iedereen vooral over iedereen heen zwemt) en vond snel een ritme. In het tweede rondje dwaalde ik wel weer wat af, maar ik ging met tevreden gevoel het water uit. Het bleek als 103e (van de 200). Grauwe middenmoot dus, maar voor mijn doen is dat echt prima.
Fietsen kon ik behoorlijk volgens plan doen. Een beetje mikken op 250 watt constant. Niet helemaal gelukt. Het werd wat minder en ik had nog wat over. Ik denk dat ik komende zondag, als ik er 90 moet fietsen, maar gewoon hetzelfde inga. Mikken op die 250 watt. Met de 49e fietstijd (netjes!) lag ik inmiddels 60ste.
Bij het lopen begon de wedstrijd pas echt. Tenminste, dat vind ik dan altijd. Lopen is altijd het zwaarste deel. Het laatste en meest slopende. Vooral in Stein, waar we vanuit de haven het dorp inliepen en vanaf daar vier keer de klim naar de finish moesten maken. {ittig. Ik durfde niet te vroeg voluit te gaan, maar wilde natuurlijk wel een lekker tempo blijven lopen. Uiteindelijk deed ik 50 minuten over de ruim 11 kilometer, goed voor een 29ste looptijd en een 43ste plaats in het totaalklassement.
Rest ons het niet sportieve deel des levens. Dat blijft een kwakkelend geheel. De afkeuringsprocedure van De Vrouw loopt nog altijd door en blijft derhalve energieslurpend, vervelend, en vooral niet afgerond. Mijn eigen stress zit 'm in het wederom lang uitblijven van een nieuwe klus. Ik dacht het half mei lekker op de rails te hebben met een aantal hele concrete leads bij de overheid, maar allen vielen net zo hard weer weg. Gisteren bleek ook Mammoet voor een andere manier van invullen te kiezen, wat erg jammer is. Inmiddels 'lig ik wel weer op een aantal bureaus', maar heb ik geen gesprekken gepland of achter de rug. Soft leads dus, voor nu. Klote, want ik wil echt heel graag nog wat uren draaien voor de vakantie. En zo, vlak voor je vakantie, instappen is ook niet sexy. Het zal dus een vakantie worden, waarin ik een aantal dagen per week vanaf het Zuid-Franse beschikbaar en bereikbaar ben. Het is wat het is, c'ect la vie.
Reacties