Wat een leven, wat een feest

Een trainingskamp. Altijd een wat abstract begrip, voor iemand met een gezin, een fulltime baan, geen onbegrensde financiële mogelijkheden en voor wie sport 'slechts' een hobby is. Maar het leek me best wel zin hebben, maar ook erg gezellig: met een groep vrienden een week lang in Zuid-Frankrijk, alleen maar sporten, eten, drinken, slapen en dat de volgende dag weer. En weer. En weer. En wat heb ik het onderschat....

Het sporten niet, maar daarover zo meer. De reis eerst. Met Lex en Horst reed ik als eerste weg. Op donderdagavond. Plan was: zo lang mogelijk doorrijden, hotelletje pakken en het de volgende dag afmaken. Aankomst dus vrijdagmiddag. Twee man (Kreule en Leskens) volgde diezelfde vrijdag en de laatste twee (werkbijen Thomas en Stolker) gingen vrijdagnacht weg en mikten op aankomst zaterdagmiddag.

Ons deel ging voorspoedig. Wel wat oponthoud (de werkzaamheden aan de Belgische en Franse wegen hebben een soort eindeloos karakter), maar Lex reed relaxt en gestaag door en bracht ons rond 01.00 uur tot Macon, waar wij een Ibis Budget hadden geregeld en hard crashten. De volgende morgen maakten we het af en reden we, na het doen van boodschappen, om een uur of een Nans-les Pins in.
 En dan kom je in een huisje terecht waar werkelijk niks aan mist. Op een luxe park, volledig ingericht, zwembad, drie ruime slaapkamers, ruime garage voor de fietsen, enorme tuin, echt fenomenaal. Het is een klein paradijsje. Omdat we nog maar met drie waren, waren de kamers snel verdeeld en de boodschappen daarna snel opgeruimd. Hopla. En dan ga je sporten. Ware het niet dat het echt pijpenstelen regende tegen de tijd dat wij in actie wilden komen. In deze streek voorlopig geen bosbranden, want het heeft hier elke dag 20mm geregend sinds we hier zijn. Maar gelukkig is dat altijd pas halverwege de middag en is de zon daarvoor baas. Maar goed, wij hebben de regen uitgezeten en zijn uiteindelijk een kort rondje gaan lopen. Even de beentjes losmaken. Daarna heerlijke pasta gegeten, zodat de andere twee nog even een kort rondje konden fietsen. Ik had geen zin meer. Klaar met de dag en even tijd om te zitten.

Op zaterdag waren we met vijf en stond er een groot rondje fietsen op het programma. Lex had een rondje uitgezet dat hier door de streek voerde. We reden pas na tienen weg, want op vijf man is er altijd wel iemand iets kwijt/in slaap gevallen/druk met wat anders. Maar toen we gingen, gingen we ook. Een prachtig rondje, over mooie heuvels en bergjes, landweggetjes, langs en door heerlijke Franse dorpjes met van die typische Franse pleintjes. (We hebben onderling overlegd en besproken, wat nu precies dat 'typisch Franse' dan is. We kwamen tot: kleur stuc aan buitenkant gebouwen, luiken voor de ramen, een tikkeltje vervallen, van die grote witte eeuwenoude bomen, minstens twee terrasjes, twee keer per week markt).



Hoogtepunt was, naast een heerlijke lunch, direct daarna de beklimming van de Col Espigoulier vanuit Gémenos. Een klimmetje van bijna 11 kilometer, met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,4%. Heel fijn, maar erg lang. Als je dan eenmaal boven bedenkt dat we vandeweek de Mont Ventoux willen doen, die twee keer zo lang en gemiddeld twee keer zo steil is, dan twijfel je wel even aan jezelf. Ook omdat we dat vervolgens drie keer willen doen. Ik heb geen idee waar ik dat vandaan moet halen.

Het rondje eindigde in de afdaling van deze col met een enorme hoosbui. We konden behoorlijk schuilen voor de ergste bui, maar het afdalen over nat wegdek was niks voor mij. Ik ben al niet zo'n daler, maar als de boel dan ook nog nat wordt.... Na het fietsen zijn er nog een paar gaan lopen, maar ook hier koos ik voor de douche en de bank. Ik heb besloten dat ik deze week genoeg ga doen, ook als ik hier en daar iets oversla. Daarnaast wil ik nog steeds niet twee dagen achter elkaar lopen. Dat heeft me tot nu toe fit gehouden, dus ik blijf daar lekker bij.

Vanmorgen scheen, zoals inmiddels gewoonlijk, de zon. De tafel in de tuin gezet en ontbeten met de mannen die terug kwamen van het lokale marktje. We hadden de tijd, want er stond zwemmen op het programma en het zwembad in Brignoles ging pas om tien uur open. Ontbijten dus, helemaal goed.
 En dan rijd je naar Brignoles. Een beetje misselijk van de rit (achterin zitten is me sinds mijn jeugd niet beter gaan bevallen....), maar dat was ik snel kwijt toen we aankwamen. Denk: 50 meterbad, stralend zonnetje, een bijna legen baan 'pour experts' (dat zijn die anderen, hahahaha) en zeven kwispelende mannetjes uit Nederland.
Na het zwemmen was het nog steeds lekker warm, dus de ligstoelen konden ook worden uitgetest. Ze bevielen goed...;).
Door de late start, het lange zwemmen, het zonnebaden en de voedzame edoch luie lunch en het vooruitzicht op de vaste namiddagbui moest ik in mijn hoofd afscheid nemen van het fietsen, dat als derde gepland stond vandaag. Want er moest dus ook nog even anderhalf uur gelopen worden. Prima, maar ik heb hier wel gemerkt dat ik aan het einde van de dag afstort, dus dan niet meer in de actie schiet. Geen zin, moe, behoefte aan wat rust en tijd voor mezelf.

Dus toen kon ik weer lekker genieten van de luie dag en de duurloop die er nog aan kwam. En na het korte rondje op vrijdag, waar ik de helft van de tijd bezig was met mijn behoefte aan een toilet, had ik onwijs veel zin om even lekker te rennen. We gingen met de hele groep, maar verspreidden ons snel op basis van snelheid/gewenste hartslag. Mijn duurloopje (in zone 1), werd in het tweede rondje een blokkenloopje (in zone 2 en 3), omdat Lex de geest kreeg. No worries, maar dat tempo regel ik in een andere hartslagzone...:). En, uiteraard, klokslag half drie begon het te hozen en donderen en werkelijk doorweekt kwamen we daarna een voor een binnen. Niets wat een douche, een warme maaltijd en een wasmachine niet aankunnen.
Net zo regelmatig als de namiddagse regen, is het verlangen van de mannen met wie ik hier zit om gewoon maar door te gaan met sporten. Dus na het eten en het droog worden van de hemel, trokken er hier weer zes op uit, om toch nog even een rondje te fietsen. Ik was er, ook niet verrassend, alweer klaar mee. Te laat. Mijn dag was voorbij. Ik heb hier lekker opgeruimd, voetballen aangezet, even naar huis gebeld en aan mijn blogje begonnen. Prima, chill, morgen weer een dag. En vandeweek wel weer een blogje...;). Kusjes!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Toch best indrukwekkend

Zoveel trots, wat een prestatie!!

Waar ga je op vakantie als je traint voor een triathlon?