Trainingskamp deel III: helden, zon en terug naar die andere droom

Living the dream... Alleen maar bezig zijn met sporten, eten, slapen en rust, herstellen, wat ga ik morgen sporten, fit zijn en nog fitter worden. Het is inderdaad net zo heerlijk als dat het saai is. Maar voor een weekje (of een paar weekjes in een jaar) is het ronduit fantastisch. Zeker in goed gezelschap.

We zijn aan het einde gekomen van een wereldweek. Voor alle zeven mannen. Ontdaan van alle poespas, beslommeringen, remmingen hebben we ons een week lang kunnen uitleven op sporten, elkaar, het toilet en gewoon op het leven in het algemeen. Wat het meeste indruk maakte?

- De snijdende humor van Mischa

- Twee keer Ventoux door (de minder getrainde) Thomas

- Het dalen van Kreule

- De darmen van ondergetekende

- Anne Leskens, het gehele oeuvre

- De verhalen van Horst

- Het kommetje van Lex (op onze vaste eerste beklimming)

Maar even terug. Donderdag stond de hoofdact van deze week op het programma: de beklimming van de Mont Ventoux. Waar de trainer enthousiast reageerde op onze wens om er drie keer op te mogen, werden de slachtoffers zelf naarmate de week vorderde minder enthousiast en zeker van hun zaak. Puntje bij paaltje waren alleen Leskens en Kreule overtuigend van plan de drie beklimmingen, op elke kant een keer omhoog, te gaan doen. Toen de mannen donderdag die kant op gingen, waren ze nog maar met vijf. Lex en ik waren afgehaakt, voornamelijk vanwege het weer. Het zou niet fraai worden daar, en dat werd later die dag bevestigd. Ruim nadat onze helden hun eerste beklimming hadden afgerond. Het werd, voor hun, een dag met hagel, spekglad wegdek, regen, kou, schuilen, een uitgebreide lunch en, uiteindelijk, een tweede klim. Meer zat er die dag niet in. De omstandigheden hadden gewonnen. Desalniettemin, allemaal twee keer de Ventoux op: diepe buiging.

De mooiweerfietsers van de groep verzamelden zich pas rond tien uur, voor wat een beeldschone, glooiende en lange rit zou gaan worden. Een beetje op de bonnefooi gingen we een hele andere kant uit en kwamen we, o wonder, in een heel ander landschap terecht. Heuvels, bloemenvelden, ruime wegen, en het belangrijkste, bloedmooi weer.

Rond een uur of negen waren de boys thuis en konden we sterke verhalen gaan uitwisselen.  Dat duurde weer tot zeker een uur of twaalf, waardoor ik hier werkelijk geen nacht mijn gewenste en broodnodige (maar deze week blijkbaar iets minder broodnodige) 8 á 9 uur slaap heb gehaald. Enfin, mooie verhalen, lekkere biertjes, op naar morgen.

Want morgen is inmiddels vandaag. Donderdag. De laatste dag van het trainingskamp. Horst vliegt vanavond al naar huis om nog even rustig zijn bruiloft te kunnen voorbereiden, maar niet nadat er een forse ronde was hardgelopen en een paar uurtjes was gefietst. Hardlopen deden we vroeg, gelijk na het ontbijt. Anderhalf uur, met blokjes in je beoogde marathontempo. Met aan het einde van het tweede rondje door de vallei een pitstop bij bakker (chocolade- en appelbroodjes) en terras (koffie en cola).

Daarna werd er even gepauzeerd. Het lekkere weer noopte ons tot een uurtje zwembad, ligstoel en weer wat extra eten en drinken. Nadat we allemaal wat waren bijgekomen en verbrand, sprongen we rond half een op de fiets voor ons laatste rondje van de week.

Via onze vaste eerste beklimming reden we naar het hoger gelegen plateau, om via een paar dorpjes en een korte klim naar een afdaling van 11 kilometer lang, eindigend in het plaatsje Gémenos. Klinkt bekend? klopt. Daar hebben we vandeweek geluncht, vlak voor we de mooiste klim van de week deden. Die wilden we nog een keer doen.

Dus dan rijd je er naartoe en maak je onderweg een foto van de klim die je zo meteen gaat doen. Ik wilde graag een snellere tijd dan vorige keer en dat is keurig gelukt. Ik merkte gisteren ook al dat ik eigenlijk alleen maar beter word, in zo'n week. Goeie benen, veel lucht, nog genoeg kracht. Verder ben ik natuurlijk ook doodmoe, maar dat is wat anders. Daar kun je prima mee sporten.

Voor Mischa, die ('je moet je blog rectificeren') samen met Leskens bovenkwam op de Ventoux, was het allemaal niet zo spannend. Vandaag kwam ie overigens ook als eerste boven, er staat geen maat op de man. En toen moesten we nog petanque gaan spelen... Mijn ongeslagen status is in ieder geval slechts een vage herinnering.

In Gémenos dronken wij wat bij het Caf'é de Touristes. Want dat zijn wij, dus daar werden wij verwacht. Het is me overigens opgevallen dat de Fransen (in deze streek) tegenwoordig veel beter Engels spreken dan in mijn vooroordelen en aannames gegrift stond. Alleracceptabelst. Kut voor de oefening van ons Frans, maar beter voor de snelheid van het gesprek, hahaha.

Deze fraaie boxer hoorde bij een van de café's en was de hele tijd als een dolle aan het spelen met een plastic fles. Erg grappig en met erg veel kabaal. Dus hebben we even meegespeeld. 

 En daarna mochten we klimmen. Mischa dus, als gezegd, als eerste boven. Ik mijn eerdere tijd verbeterd, helemaal prima. Tijdens de afdaling had ik al even goed kunnen oefenen met het dalen 'in de beugels'. Doe ik eigenlijk nooit, want eng, ongemakkelijk, te diep zittend, onbekend mee. Maar Mischa had al eens een punt gemaakt van de betere balans, grip en veiligheid van deze houding ten opzichte van de handen óp het stuur, wat ik altijd doe. Die kunnen er makkelijk vanaf glijden bij een bobbel of kuil, nog los van het feit dat je dan veel meer rechtop zit en dus langzamer bent. Nu ben ik over de snelheid niet zo bezorgd, het gaat me namelijk allemaal al snel te hard. Maar veiliger en makkelijker dalen, dat klinkt (juist ook daarom) erg interessant. Op de terugweg naar huis daalden we ook weer onze dagelijkse klim af en ditmaal deed ik 'm in het geheel met handen in de beugels. Ik had al veel meer gevoel bij de bochten en merkte dat ik een beetje met de fiets kon gaan gooien, van links naar rechts. Helemaal prima. Uiteindelijk kwam ik veel sneller beneden dan eerdere afdalingen en had ik minder stress en meer gevoel. Weer een belangrijk lesje geleerd dus. Dank Mies.

Wat ik ook weer bevestigd heb gekregen, is dat ik echt heel graag klim. Ondanks dat gedaal, dat er dan ook bij komt kijken...;). Ik vind het echt geweldig om een ritme te zoeken, en daar lekker in te groeien. Maar ook het tussentijds versnellen, of even opschakelen op een iets vlakker stuk, vind ik zalig. Dan wil je even bijkomen, je geeft er minder of niet aan toe en begint daarna weer van voren af aan: ritme vinden en in die flow duiken.

In de namiddag was het nog steeds zalig en warm weer. Het was dus ook onze eerste dag zonder te zijn natgeregend. Tijd voor spielerij. Zwemmen, de barbecue prepareren, Horst zijn tas pakken, wij wat luieren en, inderdaad, petanque-en.

 Onze racemonsters hebben het deze week geweldig gedaan. Vandaag had Kreule wat mankementen aan de fiets, en heeft hij een rter rondje gemaakt, maar verder hebben we geen panne gehad. Geen valpartijen, geen lekke banden, helemaal niks. Ook zo frappant: op een groep van 7 man die al maanden met zo'n weekje bezig zijn, is iedereen fit en blessurevrij aangekomen en vertrekken we in dezelfde staat. Fenomenaal. Je kunt er best vanuit gaan dat er op 7 triatleten altijd wel een loopt te kwakkelen met het een of ander. Wij niet dus, BAM!

En dan is het tijd voor de overpeinzingen. Even bijkomen, hangen, chillen, in de telefoons duiken of een blogje schrijven...;)

Rest ons de totale en allesomvattende eindevaluatie. We hebben ons helemaal de tandjes gesport. Van aankomst tot vetrek komen we allemaal op 20 á 25 uur. Dat zijn onbestaanbare uren, maar we hebben er vreselijk van genoten. Als echte schema- en cijferautisten hebben we een en ander (inclusief waarderingscijfers per activiteit en dag) natuurlijk even in een rapportje gevat:

Het was dus onvergetelijk en geweldig en mooi en zalig. Maar ik ben ook enorm blij dat het erop zit. Meer sporten zou nog wel kunnen, maar ik mis mijn gezin enorm. De Vrouw heeft het hartstikke goed onder controle gehad deze week, maar ik kom graag weer terug om te helpen met die monsters. En de kinderen zelf... Tsja. Een dag zonder knuffel is een dag niet geleefd. Nu hoefde ik hier ook niet te leven, ik moest sporten, dus dat scheelt. Maar morgen kom ik er weer even een paar halen. Ik ben er klaar voor. Terug naar die andere droom die ik leef.