Tegenvallers en lichtpuntjes in 2017

En dan is het seizoen voorbij. Pfoef. Een laatste rondje De Bilt, voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Tevens de eerste die ik wellicht zou kunnen finishen. Nope. De Kuit stond weer strak van spanning en ellende en ik deed direct met hem mee.

Dat was begin september, en vlak voor de halve van Almere. Het heeft me een paar weken gekost om me daar overheen te zetten en nog een paar weken om er een zinvol en uitgebalanceerd stukje over te kunnen schrijven. En dan is het dus alweer bijna november.

Seizoen 2017
Na Frankfurt in 2016, was ik vrij snel zeker dat ik weer een hele wilde doen in 2017. Dan ga je lekker door met trainen en verheug je je op de winter, met alle narigheid die daarbij hoort. Veel boslopen, aandacht voor de zwemtechniek, wat minder fietsen. Tot ik half december ineens moest worden opgenomen met een klaplong. Dan ben je in eerste instantie blij dat je met kerst weer thuis bent, maar uiteindelijk was ik een week of zes verder voor ik weer langzaam kon gaan hardlopen. Mijn off-season was in ieder geval rustig genoeg.


Medio mei ging ik weer als de brandweer. Ik had met hardlopen een echte sprong gemaakt, was fit en liep op zondag de Pyramidetrail (Austerlitz, 20km). Retezwaar, maar prachtig. En in een niet misselijke 1.34.

De Kuit
Tijdens de pyramidetrail had ik, al in het begin, wat stijfheid in mijn kuit gevoeld. Maar deze liep ik er een paar kilometer verder ook weer uit. Drie dagen later ging het op het naastgelegen Henschotermeer alsnog mis. Mijn rechterkuitspier verkrampte en (naar later bleek) was een klein beetje gescheurd. Dat kostte me in eerste instantie alleen de halve van Amsterdam, maar uiteindelijk ben ik er dus tot een week of zes geleden (fingers crossed) mee rondgelopen. Dus Amsterdam niet gehaald, uiteindelijk bleek ook mijn hoofddoel, de hele in Maastricht, een brug te ver.

Maastricht
Achteraf gezien is het een klein mirakel dat ik in Maastricht heb kunnen doen wat ik heb gedaan. Drie weken ervoor gaf de kuit weer eens niet thuis, waardoor ik met nauwelijks loopvoorbereiding aan mijn tweede Ironman begon. Wat ik wel had gedaan, was zwemmen en fietsen. En veel en goed ook.

Trainer Peter Vockingfast ging bij elke tegenslag los op extra fietsuren. Tel daarbij op het mooie voorjaar en ik was fietsend aardig geprepareerd. Zwemmen doe ik sinds de zomer van '16 bij Tri-Experience. Daar heb ik twee cursussen achter elkaar gevolgd in de aanloop naar Maastricht, waarbij ik hoopte op zeker een minuut of 15 winst ten opzichte van Frankfurt.

Dat werden er 'slechts' 6, waarbij ik wel stukken sneller heb gezwommen, maar wederom veel extra meters heb afgelegd. Met mijn 1.19 was ik dus sneller, maar verre van tevreden. Het is wel prachtig zwemmen in de maas. Een opkomend zonnetje, veel publiek (ook al rond die onmenselijke tijd!!) en kabbelend water waarin je eigenlijk niet fout kunt zwemmen. Behalve ik dan.

Het lekkerste deel van de triatlon: het water uitkomen

Op naar de fiets. Ik had de ronde goed verkend, een maand eerder, met Peter V. Het Nederlandse deel was het meest heuvelachtig en mooi, het Belgische deel lekker snel, maar ook een beetje verneukeratief. Je verkijkt je er makkelijk op. Ik ben volle bak gaan fietsen, geen rekening houdend met de nog te lopen marathon. Deels omdat ik er gewoon een beetje schijt aan had, deels omdat ik al weken aan voelde komen dat de hele marathon uitlopen misschien niet reëel ging zijn. Het alternatief: volle bak fietsen.

Dat resulteerde in 5.41. Ongeveer dezelfde tijd als een jaar ervoor in Frankfurt, maar op een veel zwaarder parcours. Ter vergelijk: in Maastricht was mijn gemiddelde wattage 233, in Frankfurt was dat nog 188 watt. Wel een verschilletje.

Passerend op de Grote Markt

Bij het lopen was het gewoon op hoop van zegen. Een mooi en vol te houden tempo pakken en de warmte goed verwerken. Maar ondanks mijn eigen support en die van het massaal uitgelopen Maastrichtse volk, durfde ik bij de tweede passage niet verder. Ik begon de kuit af en toe te voelen en koos voor 'fit de vakantie in' in plaats van 'mijn tweede Ironman finishen'. Met ruim 11km p/u hobbelde ik gestaag door, en ik vermoed dat ik met dat tempo een heel eind was gekomen. Maar feit is, dat ik uitstapte voor het echt moeilijk werd, want dat is namelijk pas bij kilometer 30 en daarna.

Wat een support!

Toch overheerste naast de teleurstelling over mijn kuit (het uitstappen niet zo, daar was ik wel snel over uit. Prima) ook wel tevredenheid over mijn vooruitgang in dit ellendige seizoen. In Frankfurt deed ik totaal 11.26 over mijn dagje uit. In Maastricht lag ik op koers voor een tijd rond de 11 uur en dat was al een jaar lang mijn plan/voornemen/doel.

Goed, Almere, mijn gewenste afsluiting van het seizoen, viel dus ook in het water. Ik ben niet eens gaan kijken. Geen zin. Wat rest is terugkijken en opnieuw beginnen. Fit worden en me enorm verheugen op een nieuw seizoen. Het lijkt me bijzonder eenvoudig om verbetering in het gevoel te regelen. Zonder klaplong, herseninfarct, slepende kuitblessure, verhuizing en veel werk- en financiële stress hoef ik eigenlijk alleen maar op te komen dagen om beter te zijn dan dit jaar.

Eind vorig seizoen had ik ook wensen:
Maastricht vincken ✔
Zwemtijd op lange afstand onder 2min/100meter ✔
Lopen en fietsen aanzienlijk verbeteren ✔
Na de klaplong verder blessurevrij blijven ❎
Geweldige vakanties 'om Maastricht heen' bouwen ✔

Maastricht, niet gefinisht, wel gedaan. Zwemtijd was met een gemiddelde van 1.59/100meter. Lopen ging goed, tot... Fietsen zeker aanzienlijk verbeterd. Het blessurevrij blijven was een fiasco. De vakanties rond Maastricht waren top.

Komende maanden kom ik met mijn plannen voor 2018, inclusief voornemens en ambities...;). Ze zijn weer groots en strak, dat beloof ik. Inmiddels loop ik een uurtje hard en sluit ik weer aan bij de baantraining van Hellas. Fietsen is weer grotendeels naar binnen (achter Netflix) verplaatst en zwemmen is momenteel volledig op techniek geënt. Even een paar maanden alleen maar beter worden, en dan weer wat afstand en lengte erin brengen. Prima zo. Al kan ik niet wachten tot ik vooral met lopen weer wat langer buiten mag blijven. De sessies die 1,5 a 2,5 uur duren blijven toch de lekkerste.