Oranje: veranderingsgezindheid, samenwerking en een plan, dat is alles
De staat van het Nederlands voetbal is te groot voor mij. Dat vind ik en dat is zo. En al die commentatoren die er een partje uit nemen, om daar vervolgens glorieus op los te gaan, zeggen met heel veel meer woorden hetzelfde: ik snap het niet, het is me teveel.
En dat is nooit erg, mits je het je realiseert. En de meeste mensen die zoveel woorden nodig hebben om iets simpels als dat te zeggen, komen heel veel zelfreflectie en -kennis tekort. Is ook niet erg, als je het maar weet....
Afijn, het Nederlands voetbal. Daar blijf ik dus even vanaf. Omdat het over zo verschrikkelijk veel schijven misgaat, dat er misschien eerst eens iemand moet komen die lijn aanbrengt in de issues en oplossingen. Die het rapport 'winnaars van morgen' definitief parkeert, die kunstgras in het betaalde voetbal tegengaat, die met jeugdopleidingen in gesprek gaat over tactische flexibiliteit en met clubs over de invloed van kracht, lengte en leeftijd op jeugdselecties, die onderzoekt of we wellicht nóg fijnmaziger kunnen scouten en (centraal?) opleiden, die de wereld overgaat om ideeën, indrukken en ervaringen op te doen en die dit alles tot een onderbouwd en technisch gedetailleerd plan kan verwerken en deze resultaten ook om kan zetten in plannen, beleid en afspraken. We zoeken dus iemand met de technische bagage van Pep Guardiola, de vernieuwingsdrift van Elon Musk, de autoriteit van Johan Cruijff, de energie van Jürgen Klopp, de diplomatische gaven van Henry Kissinger, de schrijfvaardigheid van Herman Koch en de doelgerichtheid van Ruud van Nistelrooy.
Een combinatie van personen lijkt dus reëler. Eentje die van Krypton komt, een die kan vliegen en een die treinen op kan tillen, zeg maar. Dan missen we nog één persoon, namelijk iemand die met de huidige voetballers weer wat schwung brengt in de naam en faam en dus ook de resultaten van Oranje.
In mijn beleving moet dat een 'man met een plan' zijn. Met Guus Hiddink en Dick Advocaat hadden we mannen zonder plan. Geen tactisch concept, geen strategie of hapklare oplossingen voor de heren internationals. Met Danny Blind hadden we zelfs iemand zonder sjoege voor de groep staan. Daarvoor was het Van Gaal, die perfect was, maar weer aantoonbaar weinig verstand heeft van opvolging.
Maar Van Gaal paste als een warme jas, omdat de groep niet zo heel erg zelfsturend of -initiërend was. Dat is een gebrek aan leeftijd, kwaliteit, intelligentie en ervaring. Of een combinatie van alle bovenstaande. In de tussentijd is die groep vooral zwakker geworden én is het zelfvertrouwen behoorlijk beschadigd. Zelfs in goede clubvorm blijft er voor Oranje weinig te smullen over. Dat is mentaal, maar vooral heel erg tactisch. Wat we dus nodig hebben, is een tactische trainer. Weer een coach is ten strengste verboden. Op het aanstellen van Ruud Gullit, Bert van Marwijk of Jürgen Klinsmann staat levenslange verbanning uit de vaderlandse stadions.
Een trainer willen we, een trainer hebben we nodig. Wie dan? Ik heb er vandeweek een klein Twitterdraadje aan gewijd. Er zijn zat geweldige kandidaten, maar de realiteit gebiedt ons te zeggen dat sommigen hun club (of land) of kansen op een club niet zullen willen inruilen voor het Nederlands Elftal en dat snap ik. Guardiola, Peter Bosz, Marcelo Bielsa, Jorge Sampaoli, Klopp, Nagelsmann... Geweldig, maar niet haalbaar.
Wel haalbaar en soms zelfs beschikbaar is een reeks namen waaraan toch in alle gevallen best wat twijfels kleven:
Thomas Tugel - Geweldig voetbal bij Borussia Dortmund en zelfs beschikbaar. Maar ook omgeven door verhalen over stress in de omgang met zowel spelers als bestuurders. En als je mensen iets wilt leren, zul je allereerst erg goed moeten kunnen communiceren.
Frank de Boer - Tsja, Ajax top, daarna tweemaal flop. In beide gevallen kwam hij met een plan, dat heeft ie dus wel. Of het goed is, is een tweede, want nergens kunnen tonen. En hij mist zeker de flexibiliteit om (tijdelijk) van plan te wisselen.
Giovanni van Bronckhorst - Eigenlijk nog maar net begonnen en ondanks de titel met Feyenoord is niet duidelijk in hoeverre van Bronckhorst hier een bijdrage aan heeft geleverd. Tuurlijk, hij was de man die alles verbond, maar is hij ook tactisch sterk? Heeft ie het inzicht en de gave om dit over te brengen? Geen idee.
Philip Cocu - Eigenlijk identiek aan van Bronckhorst.
Erik ten Hag - Dit is een trainer die een aantoonbare bijdrage levert aan de ploegen die hij traint. Deed het tot nu toe op alle niveaus, dus zal in de top ook renderen. Maar daar ligt ook het probleem, 'zal'. Dat mocht hij nog niet bewijzen. Misschien moet ie eerst paar jaartje Nederlandse top of buitenlandse subtopper doen en overleven.
Henk ten Cate - Schijnt tactisch geweldig te zijn, maar ik blijf het een schreeuwlelijk en bluffer vinden. En mijn haren gaan (en blijven) overeind staan als iemand op voorhand al een journalist laat meeluisteren met gesprekken met de bond. Ook al krijgt ie daar later gelijk in.
Fred Rutten - Wordt eigenlijk vooral genoemd als technisch directeur. De man voor de langere termijn en de supermanachtige opdracht die ik eerder beschreef. Daar lijkt ie me wel tekort voor te komen. Inhoudelijk zeer sterk, communicatief slecht en diplomatiek al helemaal niet.
Blijven twee mannen onbenoemd, Ronald Koeman en Louis van Gaal. Niet je meest logische combinatie, en daarom juist ook weer wel. Juist omdat ze elkaar zo geweldig aanvullen, al zullen ze dat allebei nog wel moeten inzien en leren accepteren, gok ik zo.
Van Gaal, de man met de visie, de autoriteit, het overzicht, het analytisch vermogen en de energie. Maar ook de man die kan en wil vernieuwen, schijt heeft aan heilige huisjes en de remmende krachten in de voetballerij. En daarin is hij uniek en dus noodzakelijk.
Koeman, de man die de ervaring heeft, in Engeland zeer veel tactische bagage en flexibiliteit heeft gewonnen. Maar ook de man (een van de weinigen) die inhoudelijk goed met van Gaal mee kan en de huidige groep (potentiële) internationals vastigheden kan bieden en daarmee kan ontlasten. Een plan dus.
Want het blijft onvoorstelbaar dat we niet naar het WK gaan. Er is ons een geweldige leuke paar weken in de zomer van 2018 door de neus geboord. En ja, tuurlijk is het WK zonder Nederland ook geweldig, maar het wielrennen is toch ook veel leuker sinds we weer meedoen om titels? En laat ik de Formule 1 maar helemaal niet noemen.
Met spelers als Vincent Janssen en Bas Dost word je inderdaad geen kampioen, maar mag je toch echt wel van Zweden, Zwitserland, Noord-Ierland, Griekenland en Slowakije winnen. Landen die komende maanden de play-offs gaan spelen. Sterker nog, met het huidige materiaal kom je, als je Frankrijk, Duitsland, Spanje en België niet treft, gewoon in aanmerking voor groepswinst en directe plaatsing.
Tenminste, met een plan. En een man. Of twee mannen.
En dat is nooit erg, mits je het je realiseert. En de meeste mensen die zoveel woorden nodig hebben om iets simpels als dat te zeggen, komen heel veel zelfreflectie en -kennis tekort. Is ook niet erg, als je het maar weet....
Afijn, het Nederlands voetbal. Daar blijf ik dus even vanaf. Omdat het over zo verschrikkelijk veel schijven misgaat, dat er misschien eerst eens iemand moet komen die lijn aanbrengt in de issues en oplossingen. Die het rapport 'winnaars van morgen' definitief parkeert, die kunstgras in het betaalde voetbal tegengaat, die met jeugdopleidingen in gesprek gaat over tactische flexibiliteit en met clubs over de invloed van kracht, lengte en leeftijd op jeugdselecties, die onderzoekt of we wellicht nóg fijnmaziger kunnen scouten en (centraal?) opleiden, die de wereld overgaat om ideeën, indrukken en ervaringen op te doen en die dit alles tot een onderbouwd en technisch gedetailleerd plan kan verwerken en deze resultaten ook om kan zetten in plannen, beleid en afspraken. We zoeken dus iemand met de technische bagage van Pep Guardiola, de vernieuwingsdrift van Elon Musk, de autoriteit van Johan Cruijff, de energie van Jürgen Klopp, de diplomatische gaven van Henry Kissinger, de schrijfvaardigheid van Herman Koch en de doelgerichtheid van Ruud van Nistelrooy.
In mijn beleving moet dat een 'man met een plan' zijn. Met Guus Hiddink en Dick Advocaat hadden we mannen zonder plan. Geen tactisch concept, geen strategie of hapklare oplossingen voor de heren internationals. Met Danny Blind hadden we zelfs iemand zonder sjoege voor de groep staan. Daarvoor was het Van Gaal, die perfect was, maar weer aantoonbaar weinig verstand heeft van opvolging.
Maar Van Gaal paste als een warme jas, omdat de groep niet zo heel erg zelfsturend of -initiërend was. Dat is een gebrek aan leeftijd, kwaliteit, intelligentie en ervaring. Of een combinatie van alle bovenstaande. In de tussentijd is die groep vooral zwakker geworden én is het zelfvertrouwen behoorlijk beschadigd. Zelfs in goede clubvorm blijft er voor Oranje weinig te smullen over. Dat is mentaal, maar vooral heel erg tactisch. Wat we dus nodig hebben, is een tactische trainer. Weer een coach is ten strengste verboden. Op het aanstellen van Ruud Gullit, Bert van Marwijk of Jürgen Klinsmann staat levenslange verbanning uit de vaderlandse stadions.
Een trainer willen we, een trainer hebben we nodig. Wie dan? Ik heb er vandeweek een klein Twitterdraadje aan gewijd. Er zijn zat geweldige kandidaten, maar de realiteit gebiedt ons te zeggen dat sommigen hun club (of land) of kansen op een club niet zullen willen inruilen voor het Nederlands Elftal en dat snap ik. Guardiola, Peter Bosz, Marcelo Bielsa, Jorge Sampaoli, Klopp, Nagelsmann... Geweldig, maar niet haalbaar.
Wel haalbaar en soms zelfs beschikbaar is een reeks namen waaraan toch in alle gevallen best wat twijfels kleven:
Thomas Tugel - Geweldig voetbal bij Borussia Dortmund en zelfs beschikbaar. Maar ook omgeven door verhalen over stress in de omgang met zowel spelers als bestuurders. En als je mensen iets wilt leren, zul je allereerst erg goed moeten kunnen communiceren.
Frank de Boer - Tsja, Ajax top, daarna tweemaal flop. In beide gevallen kwam hij met een plan, dat heeft ie dus wel. Of het goed is, is een tweede, want nergens kunnen tonen. En hij mist zeker de flexibiliteit om (tijdelijk) van plan te wisselen.
Giovanni van Bronckhorst - Eigenlijk nog maar net begonnen en ondanks de titel met Feyenoord is niet duidelijk in hoeverre van Bronckhorst hier een bijdrage aan heeft geleverd. Tuurlijk, hij was de man die alles verbond, maar is hij ook tactisch sterk? Heeft ie het inzicht en de gave om dit over te brengen? Geen idee.
Philip Cocu - Eigenlijk identiek aan van Bronckhorst.
Erik ten Hag - Dit is een trainer die een aantoonbare bijdrage levert aan de ploegen die hij traint. Deed het tot nu toe op alle niveaus, dus zal in de top ook renderen. Maar daar ligt ook het probleem, 'zal'. Dat mocht hij nog niet bewijzen. Misschien moet ie eerst paar jaartje Nederlandse top of buitenlandse subtopper doen en overleven.
Henk ten Cate - Schijnt tactisch geweldig te zijn, maar ik blijf het een schreeuwlelijk en bluffer vinden. En mijn haren gaan (en blijven) overeind staan als iemand op voorhand al een journalist laat meeluisteren met gesprekken met de bond. Ook al krijgt ie daar later gelijk in.
Fred Rutten - Wordt eigenlijk vooral genoemd als technisch directeur. De man voor de langere termijn en de supermanachtige opdracht die ik eerder beschreef. Daar lijkt ie me wel tekort voor te komen. Inhoudelijk zeer sterk, communicatief slecht en diplomatiek al helemaal niet.
Blijven twee mannen onbenoemd, Ronald Koeman en Louis van Gaal. Niet je meest logische combinatie, en daarom juist ook weer wel. Juist omdat ze elkaar zo geweldig aanvullen, al zullen ze dat allebei nog wel moeten inzien en leren accepteren, gok ik zo.
Van Gaal, de man met de visie, de autoriteit, het overzicht, het analytisch vermogen en de energie. Maar ook de man die kan en wil vernieuwen, schijt heeft aan heilige huisjes en de remmende krachten in de voetballerij. En daarin is hij uniek en dus noodzakelijk.
Koeman, de man die de ervaring heeft, in Engeland zeer veel tactische bagage en flexibiliteit heeft gewonnen. Maar ook de man (een van de weinigen) die inhoudelijk goed met van Gaal mee kan en de huidige groep (potentiële) internationals vastigheden kan bieden en daarmee kan ontlasten. Een plan dus.
Want het blijft onvoorstelbaar dat we niet naar het WK gaan. Er is ons een geweldige leuke paar weken in de zomer van 2018 door de neus geboord. En ja, tuurlijk is het WK zonder Nederland ook geweldig, maar het wielrennen is toch ook veel leuker sinds we weer meedoen om titels? En laat ik de Formule 1 maar helemaal niet noemen.
Met spelers als Vincent Janssen en Bas Dost word je inderdaad geen kampioen, maar mag je toch echt wel van Zweden, Zwitserland, Noord-Ierland, Griekenland en Slowakije winnen. Landen die komende maanden de play-offs gaan spelen. Sterker nog, met het huidige materiaal kom je, als je Frankrijk, Duitsland, Spanje en België niet treft, gewoon in aanmerking voor groepswinst en directe plaatsing.
Tenminste, met een plan. En een man. Of twee mannen.
Reacties