Maastricht. Al sinds mijn vroegste jeugd wordt het met respect uitgesproken. Met name door mijn vader en zijn deel van de familie. Ze komen er vandaan, dan doe je dat. Woonachtig in het midden van het land, togen wij toch wel twee keer per jaar naar Limburg. Niet naar Maastricht, want opa en oma woonden in een klein prutdorpje verderop (Wijnandsrade). Maastricht, de stad, bewaarden mijn ouders voor zichzelf. Een weekendje hier, een weekje daar.
 |
| Tekenen voor een schone sport |
In de jaren die volgden gingen zus Kirsten en ik samen op tienertoer. Die was er toen nog (al geloof ik dat dit fenomeen weer terug is of komt. Goede zet NS!). Samen verkenden we Nederland, te beginnen met Amsterdam (want grote stad en ook aldaar), Schiphol (want vliegtuigen en dromen van ver) en Maastricht (want mooie en fijne stad). Weer iets later trok ik er met Menno op uit, tijdens carnaval (1994? 1995?), om de vriend die we nooit meer zagen en spraken (Pan) te zoeken. Ik kan me niet eens meer herinneren of we hem nou gevonden hebben of niet...;).
 |
| Hellassers aan de start! (Jacques en Linda, wij startten in hetzelfde vak) |
Daarna ontstaat er een gat. Tot ik De Vrouw tegenkom en haar zo gek krijg met mij te trouwen. Ik heb haar gevraagd in de trein op weg naar Maastricht. Om deze, van haar kant gruwelijke misstap, te vieren trokken wij wederom naar Maastricht. Deels praktisch, want mijn inmiddels gescheiden ouders waren niet echt in staat samen aan één festiviteit deel te nemen. Daarnaast waren mijn opa en oma, inmiddels terug in de grote stad, niet meer heel goed ter been. Dus, Mohammed en berg, etcetera. Wij naar Maastricht, voor de tweede helft van ons feest en het begin van de huwelijksreis.
Maastricht dus.
 |
| Uit het water, op naar de fiets |
Zo'n zelfde gevoelig/gepassioneerd/lang lulverhaal (streep door wat niet van toepassing is) kan ik ophangen over mijn late liefde voor de triatlonsport. Maar de (drie) trouwe lezers van dit blog weten dat wel. Wat ooit begon als een klein hoekje waar boze Frankie van zich af kon schreeuwen en schelden, komen de laatste jaren alleen maar sportieve gebeurtenissen en ervaringen terug. Soms aangevuld met een stukje echt leven. Dus toen er een heuse Ironman in Maastricht georganiseerd ging worden, moest dat de mijne worden.
 |
| Zo. De eerste aanmoedigingen zitten erop |
Helaas kwam 'Maastricht' op een overvolle Ironmankalender begin augustus terecht. En als je dan terugtelt, betekent dat concreet dat je in de eerste drie weken van juli je zwaarste trainingsweken hebt. En laten dat nu net de weken zijn dat wij vakantie hebben en ook graag gelijk gaan. Onoverkomelijk. Totdat de al eerder genoemde zus en Vrouw in Frankfurt, na afloop van mijn eerste volledige triatlon, werden uitgenodigd het toch vooral wel te komen doen. En ik mocht mee, met toegang en al. Ze moesten toch iemand supporteren.
 |
| Fietsend over de Markt |
Dan bouw je alles om dat ene weekend heen. We schoven de vakantie op tot na de Ironman, zodat ik lekker door kon pakken in juli. Alles geregeld, tot ik half mei last krijg van mijn kuit en uiteindelijk blijkt dat ik nauwelijks fit aan de start sta op 5 augustus. Ongelofelijk jammer, maar blij dat ik alweer drie weken geen last had. Koester wat je wél hebt: een start, een paar geweldige supporters, mooi weer, zwemmen en fietsen volgens plan en lopen tot zover je kan.
Het was een feest. Ik ben halverwege het lopen uitgestapt. Durfde niet meer verder. In de aanloop had ik me al een aantal zaken bedacht, namelijk:
- Niet finishen betekent wel degelijk 'gedaan', m.a.w. vinkje en door naar de volgende
- Fit de avond in is belangrijker dan per sé finishen
- Als ik over tien jaar een stuk of twaalf hele triatlons heb gedaan, en iemand vraagt hoeveel ik er heb gedaan, dan tel ik Maastricht gewoon mee. En elke niet gefinishte hele triatlon. Het zal vast vaker gaan gebeuren. So be it. In het grote plaatje is het een vink, niks minder
 |
| Eindelijk: lopen |
Als je er zo in gaat en staat, is opgeven inderdaad makkelijk(er). Dat is het nadeel. Ik had me er al bij voorbaat bij neergelegd. Maar soit. Ik wilde fitheid, die heb ik gekregen. En weten dat je 3,8 kilometer kan zwemmen, daarna 180 kilometer volle bak kan fietsen en dan een halve marathon kan lopen, geeft ook een heel erg lekker gevoel van fitheid. De verdere analyse zal ik bewaren voor een separate post, waarin ik ook lekker door kan gaan op volgend jaar (jaja, plannen is leuk...;)!).
Het resultaat was dus toch fantastisch. Ja, uitgestapt. Maar ook: een geweldig evenement, een fantastische dag in water/op fiets/rennend door een mooie stad, een feest met supporters, maar specifiek met gezin en zus en zwager. Kortom: de overweldigende dankbaarheid die ik vorig jaar ook ervoer: dat ik deze mensen de mijne mag noemen. Om mijn sokken te citeren: "Fuck yeah".
 |
| Klaar |
 |
| Met Senna, op weg naar nieuwe hoogtepunten |
Reacties