Adieu mon ami!
Weemoed. Dat ervaar ik sowieso na vakanties. Na zomers. Dus in deze periode, zo half oktober, als het echt koud begint te worden, de straten niet meer schoon te vegen zijn en het buitensporten meer en meer karakter vereist, dan denk ik graag terug.
Aan de zomer. Of zonnige voor- en najaarsdagen. En al deze dagen hebben wij de afgelopen jaren gesleten op een camping aan het Henschotermeer. Daar hadden wij namelijk een caravan staan, op een seizoensplaats. De luxe, het genot. Je eigen simpele 'buiten', perfect voor de stadsmens met een hang naar buiten. Zoals wij.
Met name De Vrouw en Senna waren volledig op hun plaats op de camping. Los van het feit dat we allemaal makkelijk voldeden aan de geldende kledingvoorschriften, kwam De Vrouw er zeldzaam tot rust en was Sen er de hele dag druk met vriendinnen, spelen, rennen, weg en weer terug. Helemaal geweldig. Finn en ik zaten er wat anders in. Finn miste namelijk zijn wifi. Er was wel wat wifi, maar de verbinding was waardeloos en dat maakte internetten vooral irritant. Voetballen doet de man ook al niet vaak en graag en dat is toch waar de meeste potentiële speelkameraden een beetje blijven hangen. Hij heeft het overleefd, maar richting het einde van het tweede seizoen was de koek wel op. Hij had er niet meer zoveel zin in.
En ik was vooral het plannen wel zat. De logistiek. Mijn weekends op en rond de camping bestonden namelijk uit sporten en hangen. Maar met sporten komt in mijn geval altijd een goed stuk planning kijken. Wat doe je, wanneer, eventueel met wie? Vanaf april stonden wij daar te staan, hing mijn wetsuit default in de voortent, maar moest ik mijn fiets uiteraard elke keer mee op en neer rijden. Geen punt, wel plannen. Zo dook ik vaak na wakker worden gelijk het water in. Half uurtje of uurtje zwemmen, even terug naar de caravan, omkleden en dan stukje fietsen of meestal hardlopen. De dag erna reed ik meestal 's ochtends weg om dan met een forse boog gelijk door te rijden naar huis. De Vrouw en kinderen daar treffend. Al met al een heerlijk weekend.
Maar dat gaan we zo niet meer doen. De caravan staat te koop. Eerlijk is eerlijk, het is wel degelijk iets voor ons. Want laten we wel wezen, je moet een bepaald soort mens zijn, om te kunnen gedijen op een camping of zelfs een seizoensplaats. Het soort dat kan overleven op 10*10 meter, met vier buren op fluisterafstand. Het soort dat zich goed kan afsluiten van de wereld, maar ook makkelijk kan schakelen en op standje 'onzin' kan deelnemen en de verwachtingen van al deze buren kan inlossen. Want ze willen allemaal een woordje, elke keer dat je langsloopt. En als je samen toiletvoorzieningen deelt, is dat best vaak...;).
Te koop dus. We wonen inmiddels niet meer in Utrecht, maar in het veel groenere De Bilt. Los daarvan is vooral onze eigen tuin tien keer zo groot, met daadwerkelijk natuur erin verwerkt. De Vrouw tuiniert er lustig op los en ik merk dat ik de camping wel een beetje mis. Dit seizoen hadden we de caravan gestald. Geen last van. Ook komende winter hadden we alles geregeld. Maar afgelopen zomer was het ons wel duidelijk. We gaan niet meer terugkomen. We gaan er ook niet mee rijden, daar hebben we weinig mee. Te vaak op- en afbouwen en vooral, wat mij betreft, de snelheid van transport. Dan moet ik veertien uur lang maximaal 100 á 110 kmpu gaan rijden. Dat trek ik niet, dan ga ik dood door verveling.
Komende week haal ik 'm op. Uitruimen, schoonmaken, spullen die eventueel mee mogen naar de nieuwe eigenaar selecteren. Orde creëren. En dat is het beurt. Ik ga je missen vriend. Je rust, je drukte, de gezelligheid. De barbecues en de feestjes, de stralende en vermoeide kindergezichtjes aan het einde van een lange dag buiten. Het gevoel dat je gaf en al het sporten dat ik van je mocht doen. Bedankt!
Aan de zomer. Of zonnige voor- en najaarsdagen. En al deze dagen hebben wij de afgelopen jaren gesleten op een camping aan het Henschotermeer. Daar hadden wij namelijk een caravan staan, op een seizoensplaats. De luxe, het genot. Je eigen simpele 'buiten', perfect voor de stadsmens met een hang naar buiten. Zoals wij.
Met name De Vrouw en Senna waren volledig op hun plaats op de camping. Los van het feit dat we allemaal makkelijk voldeden aan de geldende kledingvoorschriften, kwam De Vrouw er zeldzaam tot rust en was Sen er de hele dag druk met vriendinnen, spelen, rennen, weg en weer terug. Helemaal geweldig. Finn en ik zaten er wat anders in. Finn miste namelijk zijn wifi. Er was wel wat wifi, maar de verbinding was waardeloos en dat maakte internetten vooral irritant. Voetballen doet de man ook al niet vaak en graag en dat is toch waar de meeste potentiële speelkameraden een beetje blijven hangen. Hij heeft het overleefd, maar richting het einde van het tweede seizoen was de koek wel op. Hij had er niet meer zoveel zin in.
En ik was vooral het plannen wel zat. De logistiek. Mijn weekends op en rond de camping bestonden namelijk uit sporten en hangen. Maar met sporten komt in mijn geval altijd een goed stuk planning kijken. Wat doe je, wanneer, eventueel met wie? Vanaf april stonden wij daar te staan, hing mijn wetsuit default in de voortent, maar moest ik mijn fiets uiteraard elke keer mee op en neer rijden. Geen punt, wel plannen. Zo dook ik vaak na wakker worden gelijk het water in. Half uurtje of uurtje zwemmen, even terug naar de caravan, omkleden en dan stukje fietsen of meestal hardlopen. De dag erna reed ik meestal 's ochtends weg om dan met een forse boog gelijk door te rijden naar huis. De Vrouw en kinderen daar treffend. Al met al een heerlijk weekend.
Maar dat gaan we zo niet meer doen. De caravan staat te koop. Eerlijk is eerlijk, het is wel degelijk iets voor ons. Want laten we wel wezen, je moet een bepaald soort mens zijn, om te kunnen gedijen op een camping of zelfs een seizoensplaats. Het soort dat kan overleven op 10*10 meter, met vier buren op fluisterafstand. Het soort dat zich goed kan afsluiten van de wereld, maar ook makkelijk kan schakelen en op standje 'onzin' kan deelnemen en de verwachtingen van al deze buren kan inlossen. Want ze willen allemaal een woordje, elke keer dat je langsloopt. En als je samen toiletvoorzieningen deelt, is dat best vaak...;).
Te koop dus. We wonen inmiddels niet meer in Utrecht, maar in het veel groenere De Bilt. Los daarvan is vooral onze eigen tuin tien keer zo groot, met daadwerkelijk natuur erin verwerkt. De Vrouw tuiniert er lustig op los en ik merk dat ik de camping wel een beetje mis. Dit seizoen hadden we de caravan gestald. Geen last van. Ook komende winter hadden we alles geregeld. Maar afgelopen zomer was het ons wel duidelijk. We gaan niet meer terugkomen. We gaan er ook niet mee rijden, daar hebben we weinig mee. Te vaak op- en afbouwen en vooral, wat mij betreft, de snelheid van transport. Dan moet ik veertien uur lang maximaal 100 á 110 kmpu gaan rijden. Dat trek ik niet, dan ga ik dood door verveling.
Komende week haal ik 'm op. Uitruimen, schoonmaken, spullen die eventueel mee mogen naar de nieuwe eigenaar selecteren. Orde creëren. En dat is het beurt. Ik ga je missen vriend. Je rust, je drukte, de gezelligheid. De barbecues en de feestjes, de stralende en vermoeide kindergezichtjes aan het einde van een lange dag buiten. Het gevoel dat je gaf en al het sporten dat ik van je mocht doen. Bedankt!
Reacties