Parijs, op elke straathoek een monument
Maandag is Rowdy voor vijf maanden vertrokken naar Calella, Spanje. Op zoek naar werkervaring, Spaanse cultuur, toeristen en zon, zee en strand. Vijf maanden om je uit te leven. Afscheid te nemen van je tienerjaren en je huidige opleiding en je, soort van, voorbereiden op het leven dat hierna komt. Of maak ik het nu te groot? Of gaat ie nog een HBO-opleiding doen? Je ne sais pas....
Wat ik wel weet is dat er een groot gat is geslagen in ons gezin. We zijn er allemaal behoorlijk kapot van. Iedereen mist hem enorm. We hebben ook al een paar keer rustig bijgekletst. De man is al bijna gessettled daar, maakt vrienden, vindt zijn draai. En wij verwerken zijn vertrek en nieuw gevonden geluk en de vrijheid van De Vrouw, die eindelijk van haar baan is verlost, met een midweekje Parijs.
Finn had in april zijn spreekbeurt over de Eiffeltoren gehouden. Dat was dus prioriteit nummer één. Maar eerst: de trein! We hadden op aanraden van een ABN-collega de Thalys geboekt (dank Laris!). Het schijnt veel goedkoper te kunnen, maar met vier man 1e klas op en neer voor ruim vierhonderd euro vind ik een nette prijs. Het comfort is groot en een uurtje slaap is zo meegepakt. Heerlijk uitgerust aankomen dus. Je moet wel zelf je eten meenemen, want de vrieskistmaaltijd die je krijgt is niet te eten. Hadden we voorzien, dus met lekkere verse broodjes zaten wij klaar om te passen.
De reis verliep verder helemaal prima en rond vijf uur 's middags liepen wij in Parijs het perron op en de metro in. Lijn 4 ging ons naar Les Halles brengen en deed dat ook in tien minuten. Les Halles, zo bleek, was een overdekt winkelcentrum, middenin een erg leuke winkel- en terrasjeswijk. Ook in die wijk, ons hotel. Een verder niet bijster charmant, peperduur en heel saai Novotel. We hebben ingecheckt en zijn gelijk de deur weer uitgewandeld. Op zoek naar de Seine, een paar drankjes en eten.
Dat vonden we, en meer. We vonden de Seine in een paar minuten en keken ook ineens tegen de Notre Dame aan! Verrassing. Eerste hoogtepuntje al in de pocket. Daarna zijn we wat gaan wandelen, want nog steeds dorstig en hongerig. Nu is een restaurant zoeken met ons gezin niet eenvoudig. Ons eetspectrum is niet heel wijds, dus al die Franse hoogvliegers konden gelijk inpakken. Wij zochten gewoon een stukje vlees en wat makkelijks voor de kids. Een wereldberoemd monument tref je makkelijker in Parijs.
Na de kathedraal en het verder wandelen langs de Seine, liepen we zo tegen het Louvre aan. Allemaal mooi, maar wat me altijd zal bijblijven is de omvang. Het Louvre is wat in Nederland een klein dorp of een stadswijk is. Immens. En dat dan blijkbaar vol met kunst. Ik ben daar persoonlijk met geen stok in te slaan. Te druk en, als ik eerlijk ben, interesseert het me ook niet. Maar het obligate (Japans/Amerikaans) toeristenfotootje hebben we natuurlijk wel even genomen.
Uiteindelijk zijn we wel gestopt hoor, met wandelen. Het was rond achten toen we neerstreken op het terras van Donato, aan de rand van de Jardin de Nelson Mandela. Die tuin lag plat en was omgetoverd tot een geweldig grote bouwput. In 2010 al, trouwens. Volgens jaar ronden ze de renovatie af. In 2018 is het complete project afgerond. Indrukwekkend verbouwinkje. Maar het eten was lekker en de ober was Finn's beste vriend. Die glunderde bij elke 'mon ami' en mocht aan het einde afrekenen en fooi geven. Je moet het spel wel meespelen natuurlijk...;)
De volgende dag was het nog mooier en lieten we de jacks en truien al gelijk thuis. Het plan was om even naar hetzelfde punt aan de Seine als de avond ervoor te wandelen en dan een bus te pakken naar de Eiffeltoren. Metro-technisch lagen hotel en toren niet echt lekker, dus vandaar. Zo gezegd, zo gedaan. Ware het niet dat we geen fatsoenlijke (als zodanig herkenbare) bushalte tegenkwamen en maar gewoon die kant op zijn gaan lopen. Na een half uurtje ben je er dan ook. Maar eerst moesten we nog even opgelicht worden door een bende (Roemeense/zigeuner) meisjes met mannelijke chaperonne, die zich voordeden als doofstom en met een tekenlijst geld aftroggelde. We trapten er tegelijkertijd in. Ach, hoort er ook bij. De kinderen ook weer wat geleerd, hahaha. Maar het torentje was fantastisch!
Vanaf de Eiffeltoren moesten we wel even bijkomen. Eerst een snel broodje, toen zo'n 'open dak-toeristenbus'. In de zon, heerlijk in twee uur tijd rondgereden. Wel eerst terug naar de Notre Dame en het Louvre. Maar daarna ook naar de Opera, Place de la Concorde en natuurlijk Arc de Triomph en de Champs Elysees. Daar zijn we uitgestapt en via de Disney Store terug gewandeld. Want dat is dan eigenlijk niet zo ver meer. Voor je het weet ben je bij het Louvre (alweer) en loop je de wijk in. Daar was ook een grote LEGO brandstore, die dus ook even 'gedaan' moest worden. Met nog een paar winkeltjes erbij, en wat t-shirts (Finn), een korte broek (Frank) en een compleet nieuw setje en coole gympen (Senna) waren we wel klaar met de dag. Mijn horloge gaf ruim 20.000 stappen aan. Hardlopend is dat bijna 1-op-1 gelijk aan 20 kilometer, wandelend zal die verhouding misschien wat anders liggen. Maar wij, en met name de kinderen, hebben gewoon zo'n 15 a 20 kilometer gewandeld. En dat nadat we de avond ervoor ook al zeker op 7 á 8 uitkwamen. Diep respect voor mijn stadskinderen.
Nadat we de dagwinst in het hotel hadden gedumpt en Senna haar nieuwe kleren aan had getrokken, zijn we op een pleintje om de hoek gaan eten. Daar maakten we een bizarre kaartwending mee. We gingen namelijk zitten, naast een groot bord met het menu, en besloten daar maar gelijk te blijven voor voedsel. We hadden al besloten wat we wilden, dus bestelden we dat en hopla. Halverwege onze maaltijd echter, werd het bord naast ons wat verplaatst. Wij zitten er niet echt op te letten, maar je mist zoiets natuurlijk ook niet helemaal. Een paar minuten later kijkt De Vrouw nog eens goed en warempel: er hangt een nieuwe kaart! Inhoudelijk exact de kaart van net, maar nu met een opslag van soms 50%! Dat is nog eens een lunch- en avondkaart...;). De drankjes waren 1 á 2 euro duurder, mijn zalmtartaar zelfs € 5,-. Zeg het maar. Persoonlijk vond ik het geweldig en ik heb dan ook met een grote grijns afgerekend. Onder het motto: 'als je genaaid wordt, moet je ook pijn voelen' was dit prima naaien.
Nu is alles in Parijs echt schreeuwend duur. Over het hotel zal ik verder niet uitweiden, dat is een complete wereld in een wereld. Maar met vier man lunchen voor minder dan € 50,- is echt niet haalbaar. Avondeten: het dubbele. Finn drinkt Ice Tea, zes euro per glas. Niet alleen in het hotel, waar je dat soort prijzen wellicht wel verwacht, maar ook in een bruin cafeetje of een pizzaria achteraf. Ik kan me uit mijn jeugd nog herinneren dat mijn ouders zes gulden afrekenden voor een kop koffie op de Champs Elysees. Dat betaal je inmiddels in heel Parijs, en dan nog een beetje.
Maar goed, het levert wel wat op. Een onvergetelijke pijn in je portemonnee en een geweldige midweek met je gezin.
En ik mocht weer rennen! Ik had me er al weken op verheugd, maar de twee overspannen kuiten dreigden roet in het eten te gooien. Maar de fysio en veel geskipte looptrainingen deden wonderen en ik nam toch maar mijn loopschoenen mee. Donderdagmorgen was ik rond zeven uur wakker en sloop de deur uit. Natuurlijk maakte ik wel De Vrouw wakker, zachtjes doen is niet mijn kernkwaliteit. In alle drukte vergat ik mijn telefoon mee te nemen, dat was ik wel van plan. Voor een paar foto's en de eventuele routeherziening. Ik had het grotendeels uitgedacht en in mijn hoofd, maar dat zegt bij mij niet alles. Het plan was: de Seine zo lang mogelijk volgen, door het Bois de Boulogne en via de Champs Elysees weer naar huis. Alle sights in één rondje hardlopen. Lekker efficiënt. Het eerste stuk ging volgens plan, maar na de bocht in de rivier had ik geen zicht op het einde, en ik was al zo'n 8 kilometer onderweg. Ik twijfelde dus of het niet toch iets te ver was. Mijn bedoeling was een rondje van 10 á 12, 13 kilometer. Je moet het ook niet te gek maken, na een paar weken minder gelopen te hebben. Helaas liep ik toen maar een wijk in en die wijk duurde heel erg lang. Zo lang en verwarrend, dat ik uiteindelijk bij de Arc de Triomphe aankwam en gewoon de volledig verkeerde kant uit rende. Heuvel af. Die kon ik dus ook weer omhoog. Toen ik op die monsterrotonde wél de goede afslag nam, was ik vrij vlot thuis en bleek ik ruim 20 kilometer te hebben gelopen. Prima. De kuiten hielden het goed en na een paar dagen wandelen vond ik het een topprestatie.
Na de belangrijkste wensen op dag 1 al te hebben gevinkt, bleef er voor dag 2 een vrij programma over. We wilden oorspronkelijk de riolen in, waar al honderden jaren complete gangenstelsels lopen. Maar daar liggen ook de oorspronkelijke bewoners nog. In oorspronkelijke staat. En dat leek ons voor Senna iets té. Finn had er ronduit zin in, maar helaas. Hij komt er maar een keer voor terug. Dus togen we naar Montmartre. In ons beider herinnering een superleuke, drukke, gevarieerde en wat artistieke wijk, waar echt wordt buiten geleefd, veel kunstenaars wonen en werken, veel schattige horeca en van die typische Franse pleintjes. Nou, de wijk is overgenomen door (misschien ook wel heel erg artistieke) 'nieuwe' Fransen. En de horeca is er maar mee gestopt. De Sacre Coeur stond er gelukkig nog wel, dus daar zijn we heen geklommen en vervolgens weer afgedaald. Prachtige plaatjes op een prachtige dag.
Uitzicht over de stad vanaf de kathedraal:
De afdaling, vol niveau's, mensen en zon:
In de tussentijd hebben we dus ook met Rowdy gebeld. Die begint een stamkroeg te ontwikkelen, heeft een paar leuke collega's, een sportschool. Hij slaapt nog in een tijdelijk hok, maar een appartement ligt in het verschiet. En het werk is nog heel rustig, maar dat is logisch. Het seizoen staat nog op standje 'oude lijken', dus hij staat elke morgen om 10.15 te ochtendgymnastieken met een stel bejaarden... Woahahaha.
Wel was het leuk om zijn Snaps mee te krijgen. Senna was ook gelijk fan, die wil er ook op en heeft zich vast mooi gemaakt....
Ondertussen was ons midweekje wel haar einde aan het aantikken. En wij met haar. We hebben nog een heerlijke avondmaaltijd genoten bij een leuk tentje op de Rue de Rivoli. Ook om de hoek dus. Het was wel prima. Op een gegeven moment word je gewoon 'monumentmoe', dan ben je de schoonheid zat en verlang je naar het bittere De Bilt. Een avondje chill en alvast inpakken voor vandaag, en de treinreis terug naar huis. Heerlijk! Hadden we toch ook allemaal wel weer veel zin in. De katten weer zien, de eigen bedden, lekker dus. We hadden weer wat verse broodjes gescoord en ook deze reis was comfortabel en snel.
Thuis was het opruimen en luchten. Drie dagen katten doet rare dingen met je lucht. Maar we zijn er weer. Morgen ga ik een stukje fietsen en rennen, zondag rennen en, ik denk, FC Utrecht - AZ. Als ik er nog fut voor heb. Want als ik moe ben en de zon schijnt, kan ik me ook indenken dat ik hier op het terras even de afgelopen week ga contempleren...;).
A bientôt.
Wat ik wel weet is dat er een groot gat is geslagen in ons gezin. We zijn er allemaal behoorlijk kapot van. Iedereen mist hem enorm. We hebben ook al een paar keer rustig bijgekletst. De man is al bijna gessettled daar, maakt vrienden, vindt zijn draai. En wij verwerken zijn vertrek en nieuw gevonden geluk en de vrijheid van De Vrouw, die eindelijk van haar baan is verlost, met een midweekje Parijs.
Finn had in april zijn spreekbeurt over de Eiffeltoren gehouden. Dat was dus prioriteit nummer één. Maar eerst: de trein! We hadden op aanraden van een ABN-collega de Thalys geboekt (dank Laris!). Het schijnt veel goedkoper te kunnen, maar met vier man 1e klas op en neer voor ruim vierhonderd euro vind ik een nette prijs. Het comfort is groot en een uurtje slaap is zo meegepakt. Heerlijk uitgerust aankomen dus. Je moet wel zelf je eten meenemen, want de vrieskistmaaltijd die je krijgt is niet te eten. Hadden we voorzien, dus met lekkere verse broodjes zaten wij klaar om te passen.
De reis verliep verder helemaal prima en rond vijf uur 's middags liepen wij in Parijs het perron op en de metro in. Lijn 4 ging ons naar Les Halles brengen en deed dat ook in tien minuten. Les Halles, zo bleek, was een overdekt winkelcentrum, middenin een erg leuke winkel- en terrasjeswijk. Ook in die wijk, ons hotel. Een verder niet bijster charmant, peperduur en heel saai Novotel. We hebben ingecheckt en zijn gelijk de deur weer uitgewandeld. Op zoek naar de Seine, een paar drankjes en eten.
Dat vonden we, en meer. We vonden de Seine in een paar minuten en keken ook ineens tegen de Notre Dame aan! Verrassing. Eerste hoogtepuntje al in de pocket. Daarna zijn we wat gaan wandelen, want nog steeds dorstig en hongerig. Nu is een restaurant zoeken met ons gezin niet eenvoudig. Ons eetspectrum is niet heel wijds, dus al die Franse hoogvliegers konden gelijk inpakken. Wij zochten gewoon een stukje vlees en wat makkelijks voor de kids. Een wereldberoemd monument tref je makkelijker in Parijs.
Na de kathedraal en het verder wandelen langs de Seine, liepen we zo tegen het Louvre aan. Allemaal mooi, maar wat me altijd zal bijblijven is de omvang. Het Louvre is wat in Nederland een klein dorp of een stadswijk is. Immens. En dat dan blijkbaar vol met kunst. Ik ben daar persoonlijk met geen stok in te slaan. Te druk en, als ik eerlijk ben, interesseert het me ook niet. Maar het obligate (Japans/Amerikaans) toeristenfotootje hebben we natuurlijk wel even genomen.
Uiteindelijk zijn we wel gestopt hoor, met wandelen. Het was rond achten toen we neerstreken op het terras van Donato, aan de rand van de Jardin de Nelson Mandela. Die tuin lag plat en was omgetoverd tot een geweldig grote bouwput. In 2010 al, trouwens. Volgens jaar ronden ze de renovatie af. In 2018 is het complete project afgerond. Indrukwekkend verbouwinkje. Maar het eten was lekker en de ober was Finn's beste vriend. Die glunderde bij elke 'mon ami' en mocht aan het einde afrekenen en fooi geven. Je moet het spel wel meespelen natuurlijk...;)
De volgende dag was het nog mooier en lieten we de jacks en truien al gelijk thuis. Het plan was om even naar hetzelfde punt aan de Seine als de avond ervoor te wandelen en dan een bus te pakken naar de Eiffeltoren. Metro-technisch lagen hotel en toren niet echt lekker, dus vandaar. Zo gezegd, zo gedaan. Ware het niet dat we geen fatsoenlijke (als zodanig herkenbare) bushalte tegenkwamen en maar gewoon die kant op zijn gaan lopen. Na een half uurtje ben je er dan ook. Maar eerst moesten we nog even opgelicht worden door een bende (Roemeense/zigeuner) meisjes met mannelijke chaperonne, die zich voordeden als doofstom en met een tekenlijst geld aftroggelde. We trapten er tegelijkertijd in. Ach, hoort er ook bij. De kinderen ook weer wat geleerd, hahaha. Maar het torentje was fantastisch!
Vanaf de Eiffeltoren moesten we wel even bijkomen. Eerst een snel broodje, toen zo'n 'open dak-toeristenbus'. In de zon, heerlijk in twee uur tijd rondgereden. Wel eerst terug naar de Notre Dame en het Louvre. Maar daarna ook naar de Opera, Place de la Concorde en natuurlijk Arc de Triomph en de Champs Elysees. Daar zijn we uitgestapt en via de Disney Store terug gewandeld. Want dat is dan eigenlijk niet zo ver meer. Voor je het weet ben je bij het Louvre (alweer) en loop je de wijk in. Daar was ook een grote LEGO brandstore, die dus ook even 'gedaan' moest worden. Met nog een paar winkeltjes erbij, en wat t-shirts (Finn), een korte broek (Frank) en een compleet nieuw setje en coole gympen (Senna) waren we wel klaar met de dag. Mijn horloge gaf ruim 20.000 stappen aan. Hardlopend is dat bijna 1-op-1 gelijk aan 20 kilometer, wandelend zal die verhouding misschien wat anders liggen. Maar wij, en met name de kinderen, hebben gewoon zo'n 15 a 20 kilometer gewandeld. En dat nadat we de avond ervoor ook al zeker op 7 á 8 uitkwamen. Diep respect voor mijn stadskinderen.
Nadat we de dagwinst in het hotel hadden gedumpt en Senna haar nieuwe kleren aan had getrokken, zijn we op een pleintje om de hoek gaan eten. Daar maakten we een bizarre kaartwending mee. We gingen namelijk zitten, naast een groot bord met het menu, en besloten daar maar gelijk te blijven voor voedsel. We hadden al besloten wat we wilden, dus bestelden we dat en hopla. Halverwege onze maaltijd echter, werd het bord naast ons wat verplaatst. Wij zitten er niet echt op te letten, maar je mist zoiets natuurlijk ook niet helemaal. Een paar minuten later kijkt De Vrouw nog eens goed en warempel: er hangt een nieuwe kaart! Inhoudelijk exact de kaart van net, maar nu met een opslag van soms 50%! Dat is nog eens een lunch- en avondkaart...;). De drankjes waren 1 á 2 euro duurder, mijn zalmtartaar zelfs € 5,-. Zeg het maar. Persoonlijk vond ik het geweldig en ik heb dan ook met een grote grijns afgerekend. Onder het motto: 'als je genaaid wordt, moet je ook pijn voelen' was dit prima naaien.
Nu is alles in Parijs echt schreeuwend duur. Over het hotel zal ik verder niet uitweiden, dat is een complete wereld in een wereld. Maar met vier man lunchen voor minder dan € 50,- is echt niet haalbaar. Avondeten: het dubbele. Finn drinkt Ice Tea, zes euro per glas. Niet alleen in het hotel, waar je dat soort prijzen wellicht wel verwacht, maar ook in een bruin cafeetje of een pizzaria achteraf. Ik kan me uit mijn jeugd nog herinneren dat mijn ouders zes gulden afrekenden voor een kop koffie op de Champs Elysees. Dat betaal je inmiddels in heel Parijs, en dan nog een beetje.
Maar goed, het levert wel wat op. Een onvergetelijke pijn in je portemonnee en een geweldige midweek met je gezin.
En ik mocht weer rennen! Ik had me er al weken op verheugd, maar de twee overspannen kuiten dreigden roet in het eten te gooien. Maar de fysio en veel geskipte looptrainingen deden wonderen en ik nam toch maar mijn loopschoenen mee. Donderdagmorgen was ik rond zeven uur wakker en sloop de deur uit. Natuurlijk maakte ik wel De Vrouw wakker, zachtjes doen is niet mijn kernkwaliteit. In alle drukte vergat ik mijn telefoon mee te nemen, dat was ik wel van plan. Voor een paar foto's en de eventuele routeherziening. Ik had het grotendeels uitgedacht en in mijn hoofd, maar dat zegt bij mij niet alles. Het plan was: de Seine zo lang mogelijk volgen, door het Bois de Boulogne en via de Champs Elysees weer naar huis. Alle sights in één rondje hardlopen. Lekker efficiënt. Het eerste stuk ging volgens plan, maar na de bocht in de rivier had ik geen zicht op het einde, en ik was al zo'n 8 kilometer onderweg. Ik twijfelde dus of het niet toch iets te ver was. Mijn bedoeling was een rondje van 10 á 12, 13 kilometer. Je moet het ook niet te gek maken, na een paar weken minder gelopen te hebben. Helaas liep ik toen maar een wijk in en die wijk duurde heel erg lang. Zo lang en verwarrend, dat ik uiteindelijk bij de Arc de Triomphe aankwam en gewoon de volledig verkeerde kant uit rende. Heuvel af. Die kon ik dus ook weer omhoog. Toen ik op die monsterrotonde wél de goede afslag nam, was ik vrij vlot thuis en bleek ik ruim 20 kilometer te hebben gelopen. Prima. De kuiten hielden het goed en na een paar dagen wandelen vond ik het een topprestatie.
Uitzicht over de stad vanaf de kathedraal:
De afdaling, vol niveau's, mensen en zon:
Nadat we snel uit Montmartre waren weggevlucht, zijn we met de metro naar Cité teruggereden. Dat is het eiland in de Seine, om de hoek bij het hotel, waar ook de Notre Dame ligt. Daar hebben we naast het Paleis van Justitie in de schaduw (steenkoud!) zitten lunchen. Daarna waren er toch een paar die gingen voor de grote crash in het hotel. Met name Finn had even behoefte aan 'niks' en alleen zichzelf. Dus hij is lekker even wat gaan YouTuben op de kamer, terwijl Senna, De Vrouw en ik nog even wat extra drankjes gingen doen.
Wat hier nog even opgemerkt moet worden is dat Finn bij elke proost uitriep 'op Rowdy'. Ik denk dat we dat, in zijn ogen, vijf maanden gaan doen. Op Rowdy proosten...:). Held.
In de tussentijd hebben we dus ook met Rowdy gebeld. Die begint een stamkroeg te ontwikkelen, heeft een paar leuke collega's, een sportschool. Hij slaapt nog in een tijdelijk hok, maar een appartement ligt in het verschiet. En het werk is nog heel rustig, maar dat is logisch. Het seizoen staat nog op standje 'oude lijken', dus hij staat elke morgen om 10.15 te ochtendgymnastieken met een stel bejaarden... Woahahaha.
Wel was het leuk om zijn Snaps mee te krijgen. Senna was ook gelijk fan, die wil er ook op en heeft zich vast mooi gemaakt....
Ondertussen was ons midweekje wel haar einde aan het aantikken. En wij met haar. We hebben nog een heerlijke avondmaaltijd genoten bij een leuk tentje op de Rue de Rivoli. Ook om de hoek dus. Het was wel prima. Op een gegeven moment word je gewoon 'monumentmoe', dan ben je de schoonheid zat en verlang je naar het bittere De Bilt. Een avondje chill en alvast inpakken voor vandaag, en de treinreis terug naar huis. Heerlijk! Hadden we toch ook allemaal wel weer veel zin in. De katten weer zien, de eigen bedden, lekker dus. We hadden weer wat verse broodjes gescoord en ook deze reis was comfortabel en snel.
Thuis was het opruimen en luchten. Drie dagen katten doet rare dingen met je lucht. Maar we zijn er weer. Morgen ga ik een stukje fietsen en rennen, zondag rennen en, ik denk, FC Utrecht - AZ. Als ik er nog fut voor heb. Want als ik moe ben en de zon schijnt, kan ik me ook indenken dat ik hier op het terras even de afgelopen week ga contempleren...;).
A bientôt.
Reacties