Het einde van mijn training is nabij

Nog een maandje. En in dat maandje gebeurt niet zo veel. Een beetje trainen en onderhouden, maar vooral heel blijven. Geen overspannen loopjes, niet vallen met de fiets, maar wel bezig blijven en zorgen dat je in vorm raakt door toch ook uit te rusten.

Het zijn de laatste loodjes in wat een fantastisch half jaar trainen is (geweest). Ondanks het Hollandse schijtweer, in wat ook wel de 'HORRORHERFST DES DOODS' wordt genoemd. In dat weer heb ik heel veel series afgekeken op Netflix. Dat staat bij mij synoniem voor trainen op de Tacx. Binnen, in de garage, uren en kilometers makend met de laptop voor je snufferd. Vikings, Marco Polo, The Unit, en natuurlijk heel veel films. Zalig. Maar liever ga ik toch naar buiten, waar het landschap de dag beter maakt dan ie al was. Waar je makkelijker hard fietst en meer moeite moet doen voor dezelfde snelheid.

Op de Tacx is hartslagzone 2 al bijna suïcidaal. Wel haalbaar, maar na 20 minuten ben ik dan uitgefietst. En -gesport. Buiten zit je makkelijker goed in je zones. Los van het grotere natuurlijke genot. Binnen is alleen maar lekker omdat je dan nog een beetje deel uit maakt van het gezin, je niet elke keer na hoeft te denken over je rondje en je kunt je favoriete series en films afkijken.

Maar goed, die herfst die al vanaf september duurt. Moeder natuur krijgt er maar geen genoeg van. Voorlopig uit global warming zich vooral heel nat en is het dus een teleurstellend stukje verwachtingsmanagement, wat mij betreft. Ik heb het liever droog. Desondanks denk ik wel dat ik zo langzamerhand klaar ben voor Frankfurt. Zo niet, dan heb ik wel pech, want ik ga in de laatste vijf weken natuurlijk geen groot verschil meer maken. Niet in kwaliteit, niet in duur. Dit is het, doe het er maar mee.

Zwemstart in Frankfurt, gezellig druk....

Feitelijk zijn we, Jasper en ik, natuurlijk al sinds de beslissing (of het voornemen) bezig met trainen. Maar serieus en gestructureerd werd het pas toen 'Herr Dr' Vocking zich er half januari mee ging bemoeien. Toen is de intensiteit geordend, het volume omhoog geschroefd en werd er, gelukkig door iemand anders, nagedacht over het doel: een hele triatlon. Het is me buitengewoon goed bevallen. Alles. De schema's en begeleiding op de achtergrond door Peter, de hoeveelheid trainingen, de afwisseling, de vrijheid die er ook binnen zo'n planning is om te schuiven. Ik vind het heerlijk. Ooit, als ik weer fulltime werk, zal ik weer stapjes terug moeten doen. Of er minstens meer moeite voor moeten doen. Maar dit halve jaar was heerlijk, geweldig en een droom.

Ruim 4000 kilometer fietsen, meer dan 700 uur hardlopen en in totaal bijna 235 uur training. Dat zijn, tot vandaag, de totalen over 2016. Er zijn mensen die het met minder moeten doen... Daar komen nog een laatste paar weken bij en dan is het gáán!

Een fietslint, ook Frankfurt

En ja, ik zie er wel degelijk onwijs tegenop. Tegen drie dingen eigenlijk. De laatste paar weken, de taperfase. Ik vind het verschrikkelijk. Dan mag je alleen nog maar korte, langzame traininkjes doen. Geen duurwerk meer, rustig aan. Veel eten, slapen, uitrusten, voorbereiden op die dag dat je alles moet kunnen geven. Ik vind het maar niks. Ik ben inmiddels zo gewend om lekker mijn uren te kunnen maken en ik heb er de tijd en energie voor. En dan mag je niet. Gewoon, niet. Niks doen. Ik kan maar beter werk vinden voor die tijd.

De wedstrijd zelf is natuurlijk ook niet iets waar ik lichtvoetig heen dribbel. Ik kijk er enorm naar uit, omdat ik een hele dag sporten wel echt een uitdaging vind. Omdat ik er zo graag aan wil beginnen en omdat ik het ook gewoon achter de rug wil hebben.

Want dan volgt de beloning. Toch? Weten dat je een Ironman bent en hebt gedaan. Dat zal wel even moeten indalen. Lekker een paar weken niks doen. Weer. Ik heb me net drie weken moeten inhouden en dan mag ik nu weer uitrusten? Schijnbaar heb je ook gewoon geen zin meer om te sporten, na zo'n inspanning. In dat geval: prima. Dan is het natuurlijk en zeker ook geen straf. Ik neem in ieder geval geen fiets mee op vakantie. Als ik weer wat zin en energie krijg, ga ik lekker hardlopen met Pierre-Marie en/of Toine. Maar ook die weken erna, ik zie er best wel tegenop. Eigenlijk zie ik op tegen alles wat me minder laat sporten dan wat ik nu doe.

De finish, 3 juli 2016, rond een uur of zeven 's avonds (gok ik)

Dus, tijd voor die loterijklapper. Ik ben bang dat ik de capaciteiten mis om zelfstandig financieel onafhankelijk te worden. Dat is niet erg, want ik heb wel altijd heel veel geluk. Dan moet dat mijn route maar zijn. Is toch ook een kwaliteit? Hahahaha.

Maar eerst komende zondag de halve triatlon in Nieuwkoop. Het water is koud en smerig, het weer waarschijnlijk warm en nat, ik heb er ook totaal geen zin in. Eigenlijk heb ik sinds Jasper 'm ooit deed al niks met dit evenement, met name door het baggerwater en de winderige polders waarin we moeten fietsen. Maar deze paste het beste in de aanloop naar 3 juli, dus ja, je moet wat. In verband met het koude water heb ik nog een poging gedaan een wetsuit met lange mouwen te huren, maar dat is nergens te vinden. Dan maar kort. Dan ben ik extra gemotiveerd het zwemmen vooral snel achter me te laten. Verder wordt het wat mij betreft een mooie, lange trainingsdag. Ik wil uitproberen hoe goed ik mij kan inhouden met het fietsen en wat dat dan betekent voor het lopen. Een beetje de snelheden van 3 juli aanhouden en voelen hoe het aanvoelt. En daarna maar snel die wedstrijd vergeten en door naar de allerlaatste weekjes voor de grote dag. Ja, overall heb ik er toch vooral heel veel zin in...;)!!