Het waren twee fantastische jaren!
Voor iemand die graag van omgeving, baan en inhoud wisselt, ben ik buitengewoon trouw en loyaal aan mijn opdrachtgevers. Voor iemand die toch ook graag ritme, vastigheid, geborgenheid en die vooral moeilijk afscheid neemt, wissel ik wel erg vaak van baan.
Per 1 april zit mijn tijd bij ABN AMRO er op. In eerste instantie prima en volgens verwachting, natuurlijk. Aan de andere kant toch altijd met een ietwat zwaar gemoed. Afscheid nemen is zeg maar niet echt mijn ding. De neiging bestaat nogal om de laatste dag onaangekondigd vrij te nemen en de spullen stiekem een dagje eerder in te leveren.
Het is het ritme dat ik zeker zal missen. Vroeg opstaan, fietsje naar het station, treintje naar de Bijlmer, aanschuiven, werken, veel drukte en hectiek en einde middag weer naar huis. Ik, en mijn collega's met mij, heb hier de mogelijkheid om vrij zelfstandig en flexibel met dagen en werktijden om te gaan. Dat betekent dat als Senna moet dansen, ik daar rekening mee kan houden. Heerlijk werken en volmaakt leven.
Het ritme dus. Maar het meest natuurlijk een aantal collega's. Weer heb ik contacten voor het leven opgedaan. Ik haal er zelden op nooit echt concreet werk uit, maar wel heel veel geluk en plezier. Zoveel verschillende soorten mensen, die mij in een of ander opzicht altijd enorm aanvullen. Dat lijkt de rode draad te zijn in mijn waardering voor anderen. Op mezelf val ik niet zo, om het eufemistisch te stellen. Ik vind mijn eigen type nogal onuitstaanbaar.
Maar ook hier bij de bank waren er hier en daar toch ook een paar collega's met wie het dan net wat minder klikt. Mensen met, in mijn ogen, gedrag dat overeenkomt met minder zichtbare doelen of plannen. Verborgen agenda's. Tomeloze ambities. Ik heb er minder mee. Waar ik ook niet heel veel geduld mee heb zijn managers. Soms in het algemeen (..;)), maar specifiek diegene die mijn functioneren in de weg staan door een gebrek aan inhoudelijke kennis. Heel lastig. Dan wordt van jou verwacht dat je deze mensen 'meeneemt', overtuigt van (nut, resultaat van) jouw plannen. Dat kost veel tijd en energie, vooral omdat het tegenwoordige senior management (toch snel zo'n 45 a 50 jaar oud) nu niet echt bekend staat om haar 'social savvyness'.
Afijn. Met enthousiasme, een bord voor je kop en onuitputtelijke energievoorraden kom je een heel eind. Twee jaar ver zelfs. Op 1 mei 2014 wandelde ik hier binnen, op 31 maart 2016 loop ik hier weer weg. Erg veel geleerd, erg veel mooie dingen gedaan, een paar keer hard gevallen en toch ook af en toe tegen de grenzen van mijn karakter opgelopen. Twee jaar met mooi werk en geweldig leuke collega's. De hoogtepunten? Door de hardlopende collega's begon in tegen de zomer van 2014 weer met hardlopen. Eerst in het geniep (om waarschuwende woorden te voorkomen), maar het ging al snel zo lekker dat ik weer voluit ging rennen. Dankzij deze twee mannen en het vage plan om een keer naar huis te gaan rennen (nooit meer gedaan/gelukt), doe ik in juli een hele triatlon.
Inhoudelijk hoogtepunt is de nieuwe strategie die we hier hebben mogen uitrollen. Geweldig om hier en daar het gevecht aan te gaan met de gevestigde orde, maar vooral om langzaam te wennen aan een nieuw plan en hier vervolgens de resultaten mee te behalen die eerder buiten bereik bleven.
En de mindere kanten van het verhaal? Zeker ook wel, ja. Allereerst de manier waarop het social team het afgelopen jaar is meegenomen in de besluitvorming en reorganisatie. Namelijk 'helemaal niet'. Heel slordig, dom, duur en demotiverend voor alle betrokkenen. Andere mindere kant is de langzaam steeds bureaucratischer wordende omgeving binnen de bank. Zelfs de digitale club en mensen, je wildste en meest creatieve en flexibele stukje organisatie, wordt vastgelegd aan procesketens, vaste richtlijnen, beleid en 'kaders' die zijn bedoeld om de blinden om ons heen de indruk van overzicht te geven. Killing voor de verrassing, geweldig voor de voorspelbaarheid.
Zo krijgt elk bedrijf, management en proces het resultaat dat het verdiend...;). En ik ook, namelijk eindigheid van de opdracht. Ik heb een paar keer nadrukkelijk nagedacht over een vast dienstverband bij de ABN AMRO, maar ondanks een aantal mooie voordelen gaat het er niet van komen. Op naar nieuwe weidse vergezichten, nieuwe collega's en nieuwe hoogtepunten. En alles wat het herinneren waard is, zal worden herinnerd...;)!!
Per 1 april zit mijn tijd bij ABN AMRO er op. In eerste instantie prima en volgens verwachting, natuurlijk. Aan de andere kant toch altijd met een ietwat zwaar gemoed. Afscheid nemen is zeg maar niet echt mijn ding. De neiging bestaat nogal om de laatste dag onaangekondigd vrij te nemen en de spullen stiekem een dagje eerder in te leveren.
Het is het ritme dat ik zeker zal missen. Vroeg opstaan, fietsje naar het station, treintje naar de Bijlmer, aanschuiven, werken, veel drukte en hectiek en einde middag weer naar huis. Ik, en mijn collega's met mij, heb hier de mogelijkheid om vrij zelfstandig en flexibel met dagen en werktijden om te gaan. Dat betekent dat als Senna moet dansen, ik daar rekening mee kan houden. Heerlijk werken en volmaakt leven.
Het ritme dus. Maar het meest natuurlijk een aantal collega's. Weer heb ik contacten voor het leven opgedaan. Ik haal er zelden op nooit echt concreet werk uit, maar wel heel veel geluk en plezier. Zoveel verschillende soorten mensen, die mij in een of ander opzicht altijd enorm aanvullen. Dat lijkt de rode draad te zijn in mijn waardering voor anderen. Op mezelf val ik niet zo, om het eufemistisch te stellen. Ik vind mijn eigen type nogal onuitstaanbaar.
Maar ook hier bij de bank waren er hier en daar toch ook een paar collega's met wie het dan net wat minder klikt. Mensen met, in mijn ogen, gedrag dat overeenkomt met minder zichtbare doelen of plannen. Verborgen agenda's. Tomeloze ambities. Ik heb er minder mee. Waar ik ook niet heel veel geduld mee heb zijn managers. Soms in het algemeen (..;)), maar specifiek diegene die mijn functioneren in de weg staan door een gebrek aan inhoudelijke kennis. Heel lastig. Dan wordt van jou verwacht dat je deze mensen 'meeneemt', overtuigt van (nut, resultaat van) jouw plannen. Dat kost veel tijd en energie, vooral omdat het tegenwoordige senior management (toch snel zo'n 45 a 50 jaar oud) nu niet echt bekend staat om haar 'social savvyness'.
Afijn. Met enthousiasme, een bord voor je kop en onuitputtelijke energievoorraden kom je een heel eind. Twee jaar ver zelfs. Op 1 mei 2014 wandelde ik hier binnen, op 31 maart 2016 loop ik hier weer weg. Erg veel geleerd, erg veel mooie dingen gedaan, een paar keer hard gevallen en toch ook af en toe tegen de grenzen van mijn karakter opgelopen. Twee jaar met mooi werk en geweldig leuke collega's. De hoogtepunten? Door de hardlopende collega's begon in tegen de zomer van 2014 weer met hardlopen. Eerst in het geniep (om waarschuwende woorden te voorkomen), maar het ging al snel zo lekker dat ik weer voluit ging rennen. Dankzij deze twee mannen en het vage plan om een keer naar huis te gaan rennen (nooit meer gedaan/gelukt), doe ik in juli een hele triatlon.
Inhoudelijk hoogtepunt is de nieuwe strategie die we hier hebben mogen uitrollen. Geweldig om hier en daar het gevecht aan te gaan met de gevestigde orde, maar vooral om langzaam te wennen aan een nieuw plan en hier vervolgens de resultaten mee te behalen die eerder buiten bereik bleven.
En de mindere kanten van het verhaal? Zeker ook wel, ja. Allereerst de manier waarop het social team het afgelopen jaar is meegenomen in de besluitvorming en reorganisatie. Namelijk 'helemaal niet'. Heel slordig, dom, duur en demotiverend voor alle betrokkenen. Andere mindere kant is de langzaam steeds bureaucratischer wordende omgeving binnen de bank. Zelfs de digitale club en mensen, je wildste en meest creatieve en flexibele stukje organisatie, wordt vastgelegd aan procesketens, vaste richtlijnen, beleid en 'kaders' die zijn bedoeld om de blinden om ons heen de indruk van overzicht te geven. Killing voor de verrassing, geweldig voor de voorspelbaarheid.
Zo krijgt elk bedrijf, management en proces het resultaat dat het verdiend...;). En ik ook, namelijk eindigheid van de opdracht. Ik heb een paar keer nadrukkelijk nagedacht over een vast dienstverband bij de ABN AMRO, maar ondanks een aantal mooie voordelen gaat het er niet van komen. Op naar nieuwe weidse vergezichten, nieuwe collega's en nieuwe hoogtepunten. En alles wat het herinneren waard is, zal worden herinnerd...;)!!
Reacties