Voetbal en beleid, een zeldzame combinatie
Sir Alex Ferguson heeft afgelopen week zijn afscheid aangekondigd. Een bizarre man, met een bizar dienstverband bij Manchester United en een, vooral, bizarre prijzenkast. En, terugkijkend op die carrière, een aantal zeer prominente beslismomenten in en rondom zijn functioneren die verstandig en/of gelukkig zijn gepasseerd.
Want de toen nog Sirloze Alex Ferguson nam in 1986 een bijna failliete club en een volledig failliete selectie over in Noord-Engeland. Het was daarom een kwestie van tijd voor ook de ambiteise Schot onder vuur kwam te liggen, maar dankzij ingrijpen van niemand minder dan Sir Matt Busby mocht Ferguson in 1989 aanblijven. Met reden. Er was, volgens Busby, een stijgende lijn zichtbaar en dat bleek, want in 1990 volgden de eerste prijzen (FA Cup, Community Shield) en daarna gingen club en manager volledig los en werden een van de meest succesrijke koppels ooit in de geschiedenis van het voetbal.
De crux lijkt te zijn: tijd. Maar er is meer, want Ferguson zelf was vanaf het begin stellig. Aankopen mochten, maar waren aanvullend. De spil van zijn selectie en die van de club was de jeugd(opleiding). En zo heeft hij, ook in de tijden van grote rijkdom die volgden, altijd vastgehouden aan die filosofie. Dus hij kreeg de tijd en had een visie op hoe je succes kan en moet bereiken. Zoals Arsene Wenger na hem kwam, maar het inmiddels ook al jaren volhoudt bij Arsenal. En zoals Barcelona, dat het vanaf de jaren '90 zo ging invullen. En Ajax.
Een paar van deze clubs horen bij de meest succesrijke ooit. Vooral dankzij dit beleid, durf ik wel te stellen. Natuurlijk komt er meer bij kijken en zijn er nuances. Zo had United de mazzel tegen een lichting jeugdspelers aan te lopen die allen de wereldtop haalden en heeft Barcelona in haar huidige succesperiode een niet geheel zelfopgeleide, maar toch spotgoedkoop binnengehengelde Argentijn tot haar beschikking. En Ajax had naast alle successen vooral ook te lijden onder tijden dat de heilige visie iets minder heilig bleek.
Is deze opzet, dit beleid, dan zaligmakend? Nee, zeker niet. Bij Arsenal staat Wenger gewoon onder druk, omdat hij toch te weinig wint. Ajax dwaalde, als gezegd, af. Ook omdat succes uitbleef, dan wel omdat de verwachtingen te hoog waren. Daarnaast kunnen ook de slechts aanvullend bedoelde aankopen duur en minder succesvol zijn, denk aan Zlatan Ibrahimovic bij Barcelona of Anderson bij Man United.
Ook relevant is dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Je kunt van Olympique Lyon zeggen wat je wilt, maar niet dat het de behaalde successen dankte aan haar eigen jeugd. Die verdwaalde uitzondering (Benzema) mocht meedoen, maar stond volledig in de schaduw van de gehaalde sterren als Juninho, Cris en Fred. Dus bekers kopen werkt wel degelijk, alleen kun je stellen dat de weg van Lyon een moeilijker was, aangezien een miskoop doen schadelijker is voor een club dan constateren dat een jeugdspeler uiteindelijk toch niet goed genoeg is.
En het huidige Bayern München dan? En Borussia Dortmund? Beiden hebben visie, strategie en operatie volledig op elkaar afgstemd. In Zuid-Duitsland betekent dat jong en op karakter aankopen, zelf 'afmonteren' en oogsten. In het ruhrgebied betekent dit de lijn Arsenal. Trainer Jurgen Klopp en zijn bestuur accepteren zonder morren dat Bayern dit jaar superieur is. Hun beurt komt wel weer. En dat is een uiting van beleid. Misschien zelfs van gezond verstand. Maar zeker van Bayern wil ik dit nog jaren langer zien voor ik ze in het rijtje met United en Barca schaar. Wat dat betreft is Dortmund in mijn ogen al veel verder...
En de absolute waarheid en niks anders dan de waarheid? Die is er natuurlijk niet. Teveel variabelen. Teveel afhankelijkheden. Stervoetballers, TV-gelden, kruisbandblessures en ballen op de paal. Maar als ik een kansloze en verveelde sjeik ben en ik koop mijzelf een club, dan weet ik 100% zeker dat ik mensen aanstel en die mensen bij United en Ferguson, Arsenal en Wenger, Ajax en Cruijff, Dortmund en Klopp langs stuur. Daar ligt de gouden ervaring van het met geduld en resultaat opbouwen van een topclub.
En nee, je hebt de namen Manchester City, Chelsea, PSV, Paris Saint Germain en Real Madrid niet voor niets niet gelezen. Daar wordt geen beleid gevoerd, maar incidenteel succes gekocht. En altijd, na welk succes dan ook, valt zo'n club weer terug. En Real kon zelfs de afgelopen jaren simpelweg niet op tegen Barcelona. Kopen helpt, als aanvulling. En Lyon, wat gebeurde daarmee na de succesjaren? Daar ging de portemonnee op slot. De altijd verstandige eigenaar koos voor een nieuw model. Hoofd jeugdopleiding Remi Garde werd tot trainer benoemd, de duurdere spelers vertrokken en nieuwe jeugd brak door. Dan word je 'slechts' vierde in je eerste seizoen, maar win je wel perspectief. En toch nog een Franse beker!
Want de toen nog Sirloze Alex Ferguson nam in 1986 een bijna failliete club en een volledig failliete selectie over in Noord-Engeland. Het was daarom een kwestie van tijd voor ook de ambiteise Schot onder vuur kwam te liggen, maar dankzij ingrijpen van niemand minder dan Sir Matt Busby mocht Ferguson in 1989 aanblijven. Met reden. Er was, volgens Busby, een stijgende lijn zichtbaar en dat bleek, want in 1990 volgden de eerste prijzen (FA Cup, Community Shield) en daarna gingen club en manager volledig los en werden een van de meest succesrijke koppels ooit in de geschiedenis van het voetbal.
De crux lijkt te zijn: tijd. Maar er is meer, want Ferguson zelf was vanaf het begin stellig. Aankopen mochten, maar waren aanvullend. De spil van zijn selectie en die van de club was de jeugd(opleiding). En zo heeft hij, ook in de tijden van grote rijkdom die volgden, altijd vastgehouden aan die filosofie. Dus hij kreeg de tijd en had een visie op hoe je succes kan en moet bereiken. Zoals Arsene Wenger na hem kwam, maar het inmiddels ook al jaren volhoudt bij Arsenal. En zoals Barcelona, dat het vanaf de jaren '90 zo ging invullen. En Ajax.
Een paar van deze clubs horen bij de meest succesrijke ooit. Vooral dankzij dit beleid, durf ik wel te stellen. Natuurlijk komt er meer bij kijken en zijn er nuances. Zo had United de mazzel tegen een lichting jeugdspelers aan te lopen die allen de wereldtop haalden en heeft Barcelona in haar huidige succesperiode een niet geheel zelfopgeleide, maar toch spotgoedkoop binnengehengelde Argentijn tot haar beschikking. En Ajax had naast alle successen vooral ook te lijden onder tijden dat de heilige visie iets minder heilig bleek.
Is deze opzet, dit beleid, dan zaligmakend? Nee, zeker niet. Bij Arsenal staat Wenger gewoon onder druk, omdat hij toch te weinig wint. Ajax dwaalde, als gezegd, af. Ook omdat succes uitbleef, dan wel omdat de verwachtingen te hoog waren. Daarnaast kunnen ook de slechts aanvullend bedoelde aankopen duur en minder succesvol zijn, denk aan Zlatan Ibrahimovic bij Barcelona of Anderson bij Man United.
Ook relevant is dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Je kunt van Olympique Lyon zeggen wat je wilt, maar niet dat het de behaalde successen dankte aan haar eigen jeugd. Die verdwaalde uitzondering (Benzema) mocht meedoen, maar stond volledig in de schaduw van de gehaalde sterren als Juninho, Cris en Fred. Dus bekers kopen werkt wel degelijk, alleen kun je stellen dat de weg van Lyon een moeilijker was, aangezien een miskoop doen schadelijker is voor een club dan constateren dat een jeugdspeler uiteindelijk toch niet goed genoeg is.
En het huidige Bayern München dan? En Borussia Dortmund? Beiden hebben visie, strategie en operatie volledig op elkaar afgstemd. In Zuid-Duitsland betekent dat jong en op karakter aankopen, zelf 'afmonteren' en oogsten. In het ruhrgebied betekent dit de lijn Arsenal. Trainer Jurgen Klopp en zijn bestuur accepteren zonder morren dat Bayern dit jaar superieur is. Hun beurt komt wel weer. En dat is een uiting van beleid. Misschien zelfs van gezond verstand. Maar zeker van Bayern wil ik dit nog jaren langer zien voor ik ze in het rijtje met United en Barca schaar. Wat dat betreft is Dortmund in mijn ogen al veel verder...
En de absolute waarheid en niks anders dan de waarheid? Die is er natuurlijk niet. Teveel variabelen. Teveel afhankelijkheden. Stervoetballers, TV-gelden, kruisbandblessures en ballen op de paal. Maar als ik een kansloze en verveelde sjeik ben en ik koop mijzelf een club, dan weet ik 100% zeker dat ik mensen aanstel en die mensen bij United en Ferguson, Arsenal en Wenger, Ajax en Cruijff, Dortmund en Klopp langs stuur. Daar ligt de gouden ervaring van het met geduld en resultaat opbouwen van een topclub.
En nee, je hebt de namen Manchester City, Chelsea, PSV, Paris Saint Germain en Real Madrid niet voor niets niet gelezen. Daar wordt geen beleid gevoerd, maar incidenteel succes gekocht. En altijd, na welk succes dan ook, valt zo'n club weer terug. En Real kon zelfs de afgelopen jaren simpelweg niet op tegen Barcelona. Kopen helpt, als aanvulling. En Lyon, wat gebeurde daarmee na de succesjaren? Daar ging de portemonnee op slot. De altijd verstandige eigenaar koos voor een nieuw model. Hoofd jeugdopleiding Remi Garde werd tot trainer benoemd, de duurdere spelers vertrokken en nieuwe jeugd brak door. Dan word je 'slechts' vierde in je eerste seizoen, maar win je wel perspectief. En toch nog een Franse beker!
Reacties