Heeft Bayern plotseling de gunfactor?
Het Duitse voetbal geldt als voorbeeld voor de rest van de wereld. Dat is niet zo ineens ontstaan en kent in de Champions League-finale van zaterdag aanstaande ook geen reden. Nee, die finale kun je een gevolg noemen. Een gevolg van consequent doorgevoerd beleid. Een gevolg van een aantal gemaakte keuzes. Een ander gevolg is het feit dat de in heel Europa normaliter weig tierende anti-Duitse gevoelens lijken te zijn getemperd. We zien het Duitse voetbal momenteel aan en genieten er zelfs van en dat mag uniek genoemd worden.
Want het Duitse voetbal stond eigenlijk permanent garant voor lelijkheid. Voor afbraakvoetbal. Voor stilstand, afwachten, laf en vervelend voetbal. Met als grootste voorbeelden natuurlijk de in Nederland gehate nationale ploeg uit de jaren zeventig en het in Amsterdam zo gehate Bayern-elftal dat het afscheid van Johan Cruijff zo grandioos versjterde.
Maar de tijden veranderen, zong Dylan al, maar dan in het Engels. FC Bayern München is het lichtend voorbeeld in een voetballende duisternis. Daar waar failliete clubs dagelijks het nieuws halen, gevolgd door enorme reddingsoperaties door gemeenten en andere overheden die de club niet durven laten vallen en de collectieve golven van protest die daar weer op volgen, daar is het bij 'die FC Bayern' gewoon rustig, worden verstandige beslissingen genomen en staat er zelfs geld op de bank. En veel ook. Bijna 100 miljoen naar verluid.
Het vervelende Bayern is niet meer. Ja, in Arjen Robben hebben ze de meest vervelende (en Duitse) Nederlander die we te bieden hebben onder contract staan. En Franz Beckenbauer is ook niet ineens iemand bij wie ik mijn kinderen vrijwillig achterlaat. Maar ze irriteren niet meer. In de halve finale tegen FC Barcelona was een groot deel van voetbalminnend Europa voor de Duitsers, al had dat zeker ook te maken met de heersende Barca- en tikkietakkamoeheid.
Ook ik was voor Bayern. Voor de al twee keer verliezend finalist. Voor de vertrekkende en zeer sympathiek overkomende trainer Jupp Heynckes. Voor spelers als Bastian Schweinsteiger en Dante. Want deze mensen en recente geschiedenis maken de cub aanmerkelijk meer geliefd, heb ik bij mijzelf geconstateerd.
Maar gun ik Bayern nu ineens ook de eindoverwinning? Gun ik Bayern überhaupt succes? Dat ligt er zeker ook aan wie de tegenstander is, maar in zijn algemeenheid durf ik wel te stellen dat Bayern nog altijd die magische gunfactor niet bezit. Nee, daarvoor blijft het teveel proletengedrag. Teveel allures. Teveel Ajax. En, in het licht van mijn vorige blog over beleid en de waardering die ik in die zin heb voor de Zuid-Duitsers, moet ik de kanttekening maken dat er dan wel beleid wordt gevoerd, het is en blijft aankoopbeleid in tegenstelling tot opleidbeleid. Het is nog altijd geen Arsenal. Geen Feyenoord. Geen Borussia Dortmund.
En dan zijn we bij de reden dat ik het Bayern niet alleen gewoon niet gun. Nee, ik ben ronduit fan van Borussia, van trainer Jurgen Klopp, van de totale cultuuromslag die club en alle betrokkenen de afgelopen tien jaar hebben gemaakt en wat juist de reden is dat de club weer terug is aan de Europese (sub)top. Het Duitse voetbal, ook met het ook op de structuur van de nationale ploegen, de opleidingsstructuur bij bond en clubs, de fair play-waarden die in alle geledingen worden gehanteerd en eerbiedigt, geldt inderdaad als voorbeeld. Maar het is Borussia Dortmund dat de eer van het spotlight verdient. Daar maken ze het onmogelijke waar. Daar ligt mijn gunning en dat is nu eens een voorbeeld van een club met een, ook voor de neutrale kijkers, enorme gunfactor.
Rest mij een voorspelling, volledig subjectief en gevuld met hoop en nog meer verwachting. Borussia wint. Omdat de aanstaande transfer van Gotze zijn teamgenoten en de gehele club zo intens heeft gekwetst en geraakt. Omdat iedereen in het geel/zwart alleen maar denkt: "ik zal je bewijzen dat je beter had kunnen blijven Mario". En omdat de hele wereld het ze zo gunt.
Want het Duitse voetbal stond eigenlijk permanent garant voor lelijkheid. Voor afbraakvoetbal. Voor stilstand, afwachten, laf en vervelend voetbal. Met als grootste voorbeelden natuurlijk de in Nederland gehate nationale ploeg uit de jaren zeventig en het in Amsterdam zo gehate Bayern-elftal dat het afscheid van Johan Cruijff zo grandioos versjterde.
Maar de tijden veranderen, zong Dylan al, maar dan in het Engels. FC Bayern München is het lichtend voorbeeld in een voetballende duisternis. Daar waar failliete clubs dagelijks het nieuws halen, gevolgd door enorme reddingsoperaties door gemeenten en andere overheden die de club niet durven laten vallen en de collectieve golven van protest die daar weer op volgen, daar is het bij 'die FC Bayern' gewoon rustig, worden verstandige beslissingen genomen en staat er zelfs geld op de bank. En veel ook. Bijna 100 miljoen naar verluid.
Het vervelende Bayern is niet meer. Ja, in Arjen Robben hebben ze de meest vervelende (en Duitse) Nederlander die we te bieden hebben onder contract staan. En Franz Beckenbauer is ook niet ineens iemand bij wie ik mijn kinderen vrijwillig achterlaat. Maar ze irriteren niet meer. In de halve finale tegen FC Barcelona was een groot deel van voetbalminnend Europa voor de Duitsers, al had dat zeker ook te maken met de heersende Barca- en tikkietakkamoeheid.
Maar gun ik Bayern nu ineens ook de eindoverwinning? Gun ik Bayern überhaupt succes? Dat ligt er zeker ook aan wie de tegenstander is, maar in zijn algemeenheid durf ik wel te stellen dat Bayern nog altijd die magische gunfactor niet bezit. Nee, daarvoor blijft het teveel proletengedrag. Teveel allures. Teveel Ajax. En, in het licht van mijn vorige blog over beleid en de waardering die ik in die zin heb voor de Zuid-Duitsers, moet ik de kanttekening maken dat er dan wel beleid wordt gevoerd, het is en blijft aankoopbeleid in tegenstelling tot opleidbeleid. Het is nog altijd geen Arsenal. Geen Feyenoord. Geen Borussia Dortmund.
En dan zijn we bij de reden dat ik het Bayern niet alleen gewoon niet gun. Nee, ik ben ronduit fan van Borussia, van trainer Jurgen Klopp, van de totale cultuuromslag die club en alle betrokkenen de afgelopen tien jaar hebben gemaakt en wat juist de reden is dat de club weer terug is aan de Europese (sub)top. Het Duitse voetbal, ook met het ook op de structuur van de nationale ploegen, de opleidingsstructuur bij bond en clubs, de fair play-waarden die in alle geledingen worden gehanteerd en eerbiedigt, geldt inderdaad als voorbeeld. Maar het is Borussia Dortmund dat de eer van het spotlight verdient. Daar maken ze het onmogelijke waar. Daar ligt mijn gunning en dat is nu eens een voorbeeld van een club met een, ook voor de neutrale kijkers, enorme gunfactor.
Rest mij een voorspelling, volledig subjectief en gevuld met hoop en nog meer verwachting. Borussia wint. Omdat de aanstaande transfer van Gotze zijn teamgenoten en de gehele club zo intens heeft gekwetst en geraakt. Omdat iedereen in het geel/zwart alleen maar denkt: "ik zal je bewijzen dat je beter had kunnen blijven Mario". En omdat de hele wereld het ze zo gunt.
Reacties