Wat een knallers....
Man man man, wat heb ik mijn blog verwaarloosd. Wat had ik weinig zin om ook maar iets bij te dragen via dit medium en wat had ik eigenlijk ook weinig zin om stellig een punt te pakken en maken. Over wat dan ook. Je hebt van die tijden. Te druk, met andere dingen. In mijn geval werk zoeken, sporten, gezin, het slechte weer, het was een van die momenten dat je eerlijk opbiecht gewoon geen zin te hebben.
Dat laatste doe ik inmiddels vaker. Gewoon, geen zin hebben en dan geen lulsmoes bedenken. Er zijn namelijk genoeg dingen waar ik wel zin in heb. Maar weer een wedstrijd van een behoorlijk saai spelend FC Utrecht, in de kou, nee, geen zin. En verdomd, elke gemiste wedstrijd levert een overwinning op. Prima deal. Maar de warmere lucht stroomt het land weer in en zo ook langzaam de zin weer uren op een tribune te gaan zitten. Maar goed ook, want over een paar wedstrijden is het alweer tijd voor de play-offs, in mijn geval: einde seizoen.
En einde seizoen is het zo ongeveer ook voor Anouar Kali. Bizar, want hij was de grootste sensatie in de eerste helft van de competitie. En toen volgde er een dipje. En toen gebrek aan vertrouwen bij de technische staf. En vandeweek een domme rode kaart. En het bericht dat hij toch wellicht wel wil luisteren naar een aanbieding van FC Utrecht. En de reactie van de FC: 'geen interesse'. Erg bijzonder en vast verre van het hele verhaal, want puur voetballend moet je die man tegen het maximale salaris vast willen leggen. Klaar.
Ook klaar was ik met het werk zoeken. Met een mooie klus in mijn eigen Utrecht word ik weer enorm uitgedaagd. Helemaal prima. Het kost wel veel tijd, dat werken. En het vroege opstaan is minstens even wennen. De bevrediging weer elke dag druk te zijn en ergens heen te moeten maakt echter veel goed en dan ben ik nog niet uitbetaald...;). Een mooie start in de laatste maanden, gelijk opgaand met de start van het buitenfietsseizoen, al is dat natuurlijk een beetje geforceerd. Als je met temperaturen rond het vriespunt gewoon buiten gaat fietsen, is dat opening seizoen, maar verder dus niet normaal ofzo.
Maar wel lekker. En verdomd als het niet waar is, binnen twee weken scheen de zon. In de tussentijd heb ik de hele winter gezwommen, in de hoop dat daar enige handigheid in ging ontstaan. Vergeefs. Tot gisteravond. Als jongste leden van de Utrechtse triatlonvereniging Hellas meldden Jasper en ik ons in ons vaste zwembad en hebben we een eerste uur zwemles mogen ondergaan. Met name op het droge. Maar bedrieglijk genoeg bleek aan het einde van de les dat de natte meters ineens geweldig gingen en, in mijn geval, onthutsend vlak*. Dat biedt hoop... Hoop op een middelmatige tijd bij het zwemmen van de Olympische triatlon in Utrecht, 14 juli aanstaande.
Want ik heb het al helemaal uitgedacht. Als ik 'acceptabel langzaam' zwem, kom ik redelijk achteraan binnen. Vervolgens ga ik fietsen en maak ik veel goed, met lopen nog weer wat meer. Klaar. Resultaat is dan toch echt een nette tijd, en met mijn eerste poging. Na de zomer wil ik door.... Of een halve triatlon, of misschien een hele marathon. En tussendoor nog even de Alpe Dhuzes met Seline....!!!! Ondanks het feit dat de sponsorbijdrage zeer moeizaam oploopt, gaan wij daar vol overgave heen en gaan we er onvergetelijke dagen en beklimmingen van maken.
Dus er wordt wat dood hout weggekapt en er ontstaat weer van alles dat nieuw is, lekker voelt en fris ruikt. Zo blijkt het gelukkig elke keer weer te werken.
* Dat is vakterminologie voor ervaren zwemmers! Er zijn, zo heb ik inmiddels geleerd, twee soorten mensen: zij die gaan zwemmen en zich daarbij evenwijdig aan het water voortbewegen. En zij die wel in het water gaan, maar zich een meer verticale zwemhouding hebben aangemeten. Tot die volstrekt kansloze tweede groep behoor ik. Vol jaloezie sta ik naast het bad, kijkend, de een na de ander soepel door het water snijdend voor mijn bewonderende blik. En dan ga ik zelf, mijn tenen slepen bijna over de bodem, terwijl er van mijn getrainde duurvermogen helemaal niks overblijft, omdat ik mijn ademhaling niet onder controle krijg. Onder water lucht vinden blijft lastig.
Dat laatste doe ik inmiddels vaker. Gewoon, geen zin hebben en dan geen lulsmoes bedenken. Er zijn namelijk genoeg dingen waar ik wel zin in heb. Maar weer een wedstrijd van een behoorlijk saai spelend FC Utrecht, in de kou, nee, geen zin. En verdomd, elke gemiste wedstrijd levert een overwinning op. Prima deal. Maar de warmere lucht stroomt het land weer in en zo ook langzaam de zin weer uren op een tribune te gaan zitten. Maar goed ook, want over een paar wedstrijden is het alweer tijd voor de play-offs, in mijn geval: einde seizoen.
En einde seizoen is het zo ongeveer ook voor Anouar Kali. Bizar, want hij was de grootste sensatie in de eerste helft van de competitie. En toen volgde er een dipje. En toen gebrek aan vertrouwen bij de technische staf. En vandeweek een domme rode kaart. En het bericht dat hij toch wellicht wel wil luisteren naar een aanbieding van FC Utrecht. En de reactie van de FC: 'geen interesse'. Erg bijzonder en vast verre van het hele verhaal, want puur voetballend moet je die man tegen het maximale salaris vast willen leggen. Klaar.
Ook klaar was ik met het werk zoeken. Met een mooie klus in mijn eigen Utrecht word ik weer enorm uitgedaagd. Helemaal prima. Het kost wel veel tijd, dat werken. En het vroege opstaan is minstens even wennen. De bevrediging weer elke dag druk te zijn en ergens heen te moeten maakt echter veel goed en dan ben ik nog niet uitbetaald...;). Een mooie start in de laatste maanden, gelijk opgaand met de start van het buitenfietsseizoen, al is dat natuurlijk een beetje geforceerd. Als je met temperaturen rond het vriespunt gewoon buiten gaat fietsen, is dat opening seizoen, maar verder dus niet normaal ofzo.
Maar wel lekker. En verdomd als het niet waar is, binnen twee weken scheen de zon. In de tussentijd heb ik de hele winter gezwommen, in de hoop dat daar enige handigheid in ging ontstaan. Vergeefs. Tot gisteravond. Als jongste leden van de Utrechtse triatlonvereniging Hellas meldden Jasper en ik ons in ons vaste zwembad en hebben we een eerste uur zwemles mogen ondergaan. Met name op het droge. Maar bedrieglijk genoeg bleek aan het einde van de les dat de natte meters ineens geweldig gingen en, in mijn geval, onthutsend vlak*. Dat biedt hoop... Hoop op een middelmatige tijd bij het zwemmen van de Olympische triatlon in Utrecht, 14 juli aanstaande.
Dus er wordt wat dood hout weggekapt en er ontstaat weer van alles dat nieuw is, lekker voelt en fris ruikt. Zo blijkt het gelukkig elke keer weer te werken.
* Dat is vakterminologie voor ervaren zwemmers! Er zijn, zo heb ik inmiddels geleerd, twee soorten mensen: zij die gaan zwemmen en zich daarbij evenwijdig aan het water voortbewegen. En zij die wel in het water gaan, maar zich een meer verticale zwemhouding hebben aangemeten. Tot die volstrekt kansloze tweede groep behoor ik. Vol jaloezie sta ik naast het bad, kijkend, de een na de ander soepel door het water snijdend voor mijn bewonderende blik. En dan ga ik zelf, mijn tenen slepen bijna over de bodem, terwijl er van mijn getrainde duurvermogen helemaal niks overblijft, omdat ik mijn ademhaling niet onder controle krijg. Onder water lucht vinden blijft lastig.
Reacties