Een dilemma van de eerste categorie

Heugelijk nieuws: aanstaande 5 juni mag ik meedoen aan de 2013 editie van Alpe D'Huzes. Hier ben ik al weken, of zelfs maanden druk mee. In gedachten. Trainend. Denkend aan Kostijn, aan mijn schoonmoeder, en sinds kort ook aan een hele lieve vriendin die 2013 niet meer gaat halen. Er is echter een groot probleem. 5 Juni valt op woensdag, en op woensdag is de Alp korter open. Dat betekent zeker geen zes beklimmingen voor Frank.

Een beklimming duurt, in mijn geval, zo'n 1.15 uur. Daar komt een afdaling bij en een korte pauze om even een kop soep of wat anders tot je te nemen en met de achterban bij te kletsen. Dat maakt minstens 1.30 uur. Zes keer 1.30 is negen uur. Minstens. Geen punt, dat is trainbaar. Maar niet als je maar acht uur de tijd hebt op die dag. Daarna gaat de weg gewoon dicht. Want op donderdag wordt de hoofdakte gespeeld. Dat is de dag die telt. De dag van de mensen die vaker dan drie keer naar boven (denken te) gaan. De dag waarop het allemaal begon. En natuurlijk de dag waarvan ik onderdeel uit wil maken.

Maar op donderdag fietsen was geen doel, meer een gevoel. De echte doelen zijn natuurlijk:

1) (Zoveel mogelijk) Geld ophalen voor KWF
2) Een onvergetelijke herinnering maken met Seline
3) Als debutant genieten van de sfeer, om er vervolgens deel van uit te mogen gaan maken
4) Een prachtige sportieve uitdaging hebben om voor te trainen
5) Onsterfelijkheid middels het Kanjerregister

Mijn grote probleem met deelnemen op de woensdag is dus simpel: ik kan slechts een van mijn doelstellingen behalen, namelijk een onvergetelijk mooie paar dagen beleven met Seline. Denkend aan, enzovoort. Een van de vijf. Als ik op die woensdag boven kom, de vierde, misschien wel net de vijfde keer die beklimming achter de rug, en ik kijk op de klok en zie dat ik klaar ben, denk ik maar een ding: godverdomme. Sterker nog, dan word ik boos, verdrietig en teleurgesteld. Omdat er meer inzat, omdat ik nog kan, omdat ik zelf wil bepalen wanneer ik stop.

Ik kan niet hel geld ophalen dat ik denk te kunnen, maar zeker wil, gaan ophalen. Ik mis de persoonlijke uitdaging en ambitie, op de dag dat ik kennis wil maken met en wil genieten van dit fenomenale evenement, fiets ik zelf en dat Kanjerregister kan ik schudden. Kut dus.

Of ben ik een ondankbare hond, een verwend kind, dat zijn zin niet krijgt en nu stampvoetend staat te brullen? Tsja, wellicht. Ik heb er een bloedhekel aan als anderen ook maar iets voor mij bepalen, en als er moet worden geloot en je een dag krijgt toegewezen, geef je natuurlijk alles uit handen. Vreselijk. Maar het doel heiligt de middelen. Tenzij het doel al bij voorbaat kansloos is.

Wat moet ik doen? Mezelf hier snel overheen zetten en gewoon voor die vier beklimmingen gaan? Afmelden en volgend jaar opnieuw proberen (maar dan niet als die bescheiden debutant 'vier keer' zeggen als men wil weten hoe vaak je wilt gaan...)? Of dit te drukke en daardoor niet te regisseren fenomeen helemaal vergeten?

Wat jullie?