Stoppen met roken is een makkie

Dat blijkt. Al moet ik, na slechts een weekje, nog niet al te hard schreeuwen van succes en een prestatie. Maar dat is nu juist het punt, het is eigenlijk nauwelijks een prestatie te noemen. En zo voelt het ook helemaal niet.

Op een paar momenten na ben ik er deze week eigenlijk totaal niet druk mee geweest. Dat komt vooral omdat ik momenteel druk(ker) ben met andere dingen en mensen. Maar een paar keer flitste er wel degelijk door mijn hoofd dat ik zin (of zelfs behoefte) had aan een sigaret, maar terugkijkend komen die momenten voornamelijk voort uit de behoefte even te ontsnappen aan de drukte in huis. Dat deed ik namelijk altijd door een sigaret te gaan roken, in de tuin, met de deur dicht, zonder schreeuwende en behoeftige kinderen

Ook blijkt dat ik toch echt een andere stressbeleving heb dan veel anderen, in ieder geval dan mijn vrouw. Want ik voel me momenteel niet bovenmatig gestrest, terwijl ik absoluut retedruk ben met werk, privé en een aantal omstandigheden die het logistiek allemaal best spannend maken.....;). Maar daar kan ik niet veel invloed op uitoefenen, wat maakt dat het me geen of weinig moeite kost ermee om te gaan. Het te accepteren. Het dus te erkennen en direct maar weer los te laten. Ik ga Kostijn niet beter maken. En mijn vader ook niet.

Mezelf wel, minstens op termijn. Vooruitlopend op alles wat komen gaat, voelde ik mij een week of drie geleden ineens wel gemotiveerd om te stoppen. Daar was het gevoel dat ik dit echt wilde, dat het zin had. Gezondheid gecombineerd met het idee dat mijn kinderen op hun 18e waarschijnlijk geen echte herinneringen meer hebben aan een (5 en 7 jaar) rokende vader, maken dit wel relevant voor mij. En dat idee had ik nooit. De adviezen van anderen, de prijsstijgingen, de lucht, de gewoonte, de kosten, het maakte me werkelijk niks uit.


De kinderen zijn er zeker blij mee. Rowdy als eerste, maar die was ook onze grootste tegenstander. En als 15-jarige beseft hij dat wij hier echt moeite voor moeten doen (ook al valt dat dus mee...;)). De kleintjes slaan het op, zien het, en gaan door met hun leven. Mooi. Lang genoeg niet roken maakt mij in hun beleving een niet rokende vader. Net als mijn longen zijn op termijn ook hun herinneringen gezuiverd van mijn gewoonte.


Dan hoop ik er op korte termijn nog wel wat van te gaan merken. Want naast een lange termijn doel, sta ik ook open voor meer lucht tijdens het sporten (nog niks van gemerkt), de besparingen (ook nog niet voelbaar) en de tijd die het je scheelt (ongelofelijk!). En ben ik natuurlijk druk met niet teveel snoepen, want een kilootje of zes aankomen is het me zeker ook niet waard. Maar ook dit schijn je over meer maanden te moeten zien. Je lichaam gaat er nu eenmaal op reageren, jouw eetgewoonten bepalen in welke mate. Gelukkig sport ik veel, maar dan nog. Ik wil geen zwembandje. Maar mocht er een paar kilo bijkomen, dan moeten die er zo na de zomer ook weer vanaf zijn. In november weer gewoon 80 kilo wegen lijkt me prima.


Ondanks dat ik de besparing nog niet heb gevoeld, heb ik mijzelf al wel vast beloond.... Met een prachtige racefiets. Die ga ik ook nodig hebben, om die verrekte kilo's voor te zijn, haha. Ik zal volgende keer even een mooi fietsstukje schrijven. Over het inwijden van een fiets en het opstarten van een gewoonte.


En tot die tijd stop ik gewoon nog even door. Met hopelijk net zo weinig moeite. En steun ik mijn vrouw, die er aanzienlijk meer last van heeft. Die heeft de knop in haar hoofd nog niet gevonden. Misschien is dat wel de tip van het jaar.... Zorg dat je je 'rookknop' hebt gevonden voor je stopt. Deze uitzetten scheelt namelijk nogal...;)