Ik ben trots op je liefje!!!
Vandaag was druk. Michael Jackson dood, werken, krantje lezen, werken, eten, internetten, kinderfeestje, in memoriam's kijken, rouwverwerking, jeugdherinneringen ophalen, oude liedjes herkennen en tot slot alles van je af schrijven in een blogje.
Maar tussen het kinderfeestje, van de 12-jarige die met 12 vrienden en vriendinnen naar American Pie zit te kijken (tieten!!), en het overlijden van de tot minstens excentrieke Michael Jackson vroeg ik mij wel af: zouden de ouders van Michael ook trots zijn op hun zoon? Uiteraard, luidt het makkelijke antwoord. Maar het lijkt me lastig en man die een tikkeltje verwilderd en vervreemd door het leven trekt te blijven zien als iemand op wie je trots bent. Trots op zijn prestaties, zijn verleden, zijn naam, zijn impact en betekenis, ja zeker. En dan dwaalt ie af. Heeft dat invloed op het beeld dat je van je kind hebt?
Dan draai ik het om. Ik heb altijd een grenzeloos respect gehad voor mijn vader. Zijn carrière, zijn behaalde resultaten, zijn status. Maar na mijn 25ste, ongeveer, ben ik dat allemaal in een iets genuanceerder licht gaan zien. Het respect voor de genoemde zaken nam niet af, maar de minder glamoureuze kanten van zijn karakter en de keerzijde van het behaalde respect toonden zich nadrukkelijker dan ooit. Daarop stoelde ik vervolgens een geheel andere kijk op mijn vader. Ik kan me voorstellen dat de ouders van Michael (leven ze überhaupt nog?) ook zo naar hun kind keken.
Vanavond volgt nog een rondje opruimen. De man en zijn beestachtig puberale vrienden maken er beneden een ongelofelijke takkenbende van. Daar heb ik alle vertrouwen in.... Ik hoop dat mijn trots op hem altijd fier overeind mag blijven staan. Dat er geen nuances in (kunnen) worden aangebracht, dat het groter wordt, groeit en blijft groeien en dat hetzelfde geldt voor het zijne voor zijn ouders en mijzelf. Als we dus maar geen popzanger hebben grootgebracht. Of ambitieuze bankdirecteur.
Maar tussen het kinderfeestje, van de 12-jarige die met 12 vrienden en vriendinnen naar American Pie zit te kijken (tieten!!), en het overlijden van de tot minstens excentrieke Michael Jackson vroeg ik mij wel af: zouden de ouders van Michael ook trots zijn op hun zoon? Uiteraard, luidt het makkelijke antwoord. Maar het lijkt me lastig en man die een tikkeltje verwilderd en vervreemd door het leven trekt te blijven zien als iemand op wie je trots bent. Trots op zijn prestaties, zijn verleden, zijn naam, zijn impact en betekenis, ja zeker. En dan dwaalt ie af. Heeft dat invloed op het beeld dat je van je kind hebt?
Dan draai ik het om. Ik heb altijd een grenzeloos respect gehad voor mijn vader. Zijn carrière, zijn behaalde resultaten, zijn status. Maar na mijn 25ste, ongeveer, ben ik dat allemaal in een iets genuanceerder licht gaan zien. Het respect voor de genoemde zaken nam niet af, maar de minder glamoureuze kanten van zijn karakter en de keerzijde van het behaalde respect toonden zich nadrukkelijker dan ooit. Daarop stoelde ik vervolgens een geheel andere kijk op mijn vader. Ik kan me voorstellen dat de ouders van Michael (leven ze überhaupt nog?) ook zo naar hun kind keken.
Vanavond volgt nog een rondje opruimen. De man en zijn beestachtig puberale vrienden maken er beneden een ongelofelijke takkenbende van. Daar heb ik alle vertrouwen in.... Ik hoop dat mijn trots op hem altijd fier overeind mag blijven staan. Dat er geen nuances in (kunnen) worden aangebracht, dat het groter wordt, groeit en blijft groeien en dat hetzelfde geldt voor het zijne voor zijn ouders en mijzelf. Als we dus maar geen popzanger hebben grootgebracht. Of ambitieuze bankdirecteur.
Reacties