Lichtend voorbeeld
De Wikipolitics sage gaat zeker door, maar even niet nu. Er is belangrijker nieuws en mening te verkondigen.
Wat dan? Nou, Winston Bogarde en Edgar Davids geven op dezelfde dag, vandaag, blijk van de ambitie om (eventueel) het trainersvak op te pakken. Verrassend, op zijn bloody minst!
Waren dat niet de twee onzichtbare profvoetballers? Die gasten met zoveel schijt aan hun publiek dat ze niet eens de moeite namen de pers te woord te staan? Ja, die twee.
Toegegeven, landelijke bekendheid genieten en twee á drie keer per week een wachtende massa mensen, glimlachend, maar venijnig, moeten bedienen met iets waar zij hun werk mee kunnen gaan doen. Is lastig. En vergt geduld. En creativiteit. Elke keer hetzelfde vertellen, zeggen, vragen, zonder in herhaling te vallen, dat is alleen voor de groten weggelegd.
Maar dan nog. Je hebt er in ieder geval je best voor te doen. De pose die deze gasten aannamen en aannemen staat gelijk aan Lionel Messi die roept zich niet meer verdedigend in te spannen tijdens de wedstrijd, omdat hij zich wil focussen om waar het bij hem echt om draait: aanvallen en acties maken. Tuurlijk, over die focus liegt de man niet, maar door er op deze manier (mis)(ge)bruik van te maken, dwaalt hij af van de toegevoegde waarde die die andere tien figuren in hetzelfde shirt wel degelijk hebben op zijn aanvallen en acties.
Bogarde en Davids worden trainer. Terwijl zij dus duidelijk in staat zijn om de voorwaarden voor hun succes te negeren, of zelfs ontkennen (het publiek), teneinde aan hun focus toe te komen (voetballen). Dat wordt wat. Trainen kunnen ze vast wel. Zeker als ze ervaring opdoen, etc. Maar dan heb je een trainer die zich toelegt op zijn vak, het trainen, zonder daarbij oog of tijd of ruimte te hebben voor de voorwaarden. Het publiek en de spelers.
Gelukkig lopen wij bij FC Utrecht niet heel veel risico op betrokkenheid van deze ras-Amsterdammers. En wat mij betreft is dat maar goed ook!
Wat dan? Nou, Winston Bogarde en Edgar Davids geven op dezelfde dag, vandaag, blijk van de ambitie om (eventueel) het trainersvak op te pakken. Verrassend, op zijn bloody minst!
Waren dat niet de twee onzichtbare profvoetballers? Die gasten met zoveel schijt aan hun publiek dat ze niet eens de moeite namen de pers te woord te staan? Ja, die twee.
Toegegeven, landelijke bekendheid genieten en twee á drie keer per week een wachtende massa mensen, glimlachend, maar venijnig, moeten bedienen met iets waar zij hun werk mee kunnen gaan doen. Is lastig. En vergt geduld. En creativiteit. Elke keer hetzelfde vertellen, zeggen, vragen, zonder in herhaling te vallen, dat is alleen voor de groten weggelegd.
Maar dan nog. Je hebt er in ieder geval je best voor te doen. De pose die deze gasten aannamen en aannemen staat gelijk aan Lionel Messi die roept zich niet meer verdedigend in te spannen tijdens de wedstrijd, omdat hij zich wil focussen om waar het bij hem echt om draait: aanvallen en acties maken. Tuurlijk, over die focus liegt de man niet, maar door er op deze manier (mis)(ge)bruik van te maken, dwaalt hij af van de toegevoegde waarde die die andere tien figuren in hetzelfde shirt wel degelijk hebben op zijn aanvallen en acties.
Bogarde en Davids worden trainer. Terwijl zij dus duidelijk in staat zijn om de voorwaarden voor hun succes te negeren, of zelfs ontkennen (het publiek), teneinde aan hun focus toe te komen (voetballen). Dat wordt wat. Trainen kunnen ze vast wel. Zeker als ze ervaring opdoen, etc. Maar dan heb je een trainer die zich toelegt op zijn vak, het trainen, zonder daarbij oog of tijd of ruimte te hebben voor de voorwaarden. Het publiek en de spelers.
Gelukkig lopen wij bij FC Utrecht niet heel veel risico op betrokkenheid van deze ras-Amsterdammers. En wat mij betreft is dat maar goed ook!
Reacties