De Schopper

Woensdag. Donderdag gaan we rijden. Effectief betekent een vakantie van drie weken meestal dat je de eerste week aan het tot rust komen bent. De tweede week ben je echt vrij en ontspannen. De derde week begin je alweer over de terugreis na te denken, boodschappen doen en laatste wensen vervullen. In ons geval gaat dat dit jaar gelukkig anders. Die eerste week hadden wij niet nodig, want allebei al twee maanden thuis en heerlijk ontspannen. En in deze laatste ben je dan wel druk met de donderdag en het naderende afscheid van Rowdy, maar we weten ook dat we nog een paar weken met de kids hebben. Geen stress. We gaan waarschijnlijk komende weken lekker nog iets doen. Iets dichter bij huis, als het een beetje lekker weer is. Nu hebben we de tijd. Maar eerst hier afronden. Afgelopen vrijdag deden we met het hele gezin mee aan de Color Run. Rowdy staat aan de basis van het idee hier, als onderdeel van het animatieprogramma, en wij laten geen kans lopen om en groupe even lekker smerig te wo...

Deze week las ik 'Oorlog en kermis' van (toenmalig) Rusland-correspondent Olaf Koens. Een prachtig boek, verhalend, over zijn meest recente paar jaar in en rond Rusland. Zijn titel slaat, volgens mij, op de in de voormalig Sovjet-Unie aanwezige tegenstrijdigheid. Altijd en overal. En dat gevoel had ik de laatste week ook hier op vakantie. Het optimale leven, met gezin, in de zon, alle rust en vrijheid, versus de gebeurtenissen in de wereld. De aanslag in Nice, de coupepoging in Turkije, de blinde Turken in Nederland, een Afghaan met een bijl in een Duitse trein. Het stopt niet meer, het is echt oorlog, terwijl ik hier op de kermis loop. Los van dat duale, maakte het boek ook een sluimerende liefde voor het (voormalig) Oostblok in mij los. Toen ik ooit twee jaar geschiedenis studeerde, was ik vast van plan mij te gaan specialiseren in Oost-Europese geschiedenis. Of Moderne geschiedenis. Of beide. Nooit gedaan natuurlijk, en de afgelopen dagen voelde ik die spijt weer. Want ...

Arrivé! En al een weekje hoor. Klein weekje. Na vertrek op donderdag zijn we doorgereden tot een allerschattigst en chique hotelletje in Langres. Zo'n hotel waar geen TV hangt, waar geen voetballen wordt gekeken, maar waar mensen van heinde en verre vandaan naartoe komen om lekker te eten. Niveau, een uitstekende keuken, gesitueerd in een oude abdij binnen de historische stadswallen van Langres. Afijn, perfect voor een aankomst rond 21.15 uur en een verlangen naar een ordinaire pot voetballen dus.... Maar gelukkig bood het dorpje zelf van alles. Twee straten verderop vonden wij een kroegje waar we Frankrijk - Duitsland konden afkijken na de gemiste eerste helft. TV's binnen, publiek buiten aan tafeltjes. Heel relaxt en de meest uitzinnige uitdossing betrof een Frans vlaggetje op de wang. Zo'n ding wat we in Nederland al op doen als de vuilnisman een keer op tijd komt. Praat mij nooit meer over hysterische en nationalistische Fransen. Dorpsstraat Langres ...

Drie dagen later. T plus 3, om de blogtitels aan te houden. Langzaam komen we allemaal bij van het indrukwekkende weekend en alle ervaring en beleving die we daar opdeden. Het is echt bizar en bijzonder wat er in zo'n weekend gebeurt met deelnemers, maar zeker ook met de betrokken supporters, familieleden en fans. Maar eerst: we hebben het allebei gehaald. En hoe! Jasper in 10.38:38 en ik in 11.32:02 . Hele vette tijden, in beide gevallen veel meer dan waar we op hadden gehoopt. Ze wilde ik zeker onder de 13 uur finishen, liefst ook in de buurt van de twaalf. En, onuitgesproken, had ik wel een sterk verlangen om onder die twaalf te duiken. Maar een half uur? Nee, dat had ik niet verwacht en zelfs niet gehoopt. Eerst terug naar de zaterdag. De dag van het laatste blog. We hebben de voorbereidingen allemaal keurig doorlopen en zijn 's avonds bij een Italiaan op een paar kilometer van het hotel gecrasht. Kirsten en Bas waren onderweg en schoven later ook aan. De laatste (ha...

Nee hoor, dat meen ik niet zo. Al schiet het af en toe wel door mijn hoofd. Ik heb hier tenslotte goed over nagedacht, hahahaha. Morgen is de grote dag en alles is er klaar voor. Jassie's benen zijn strak geschoren, alle spullen liggen in het juiste tasje (voor elke transitie een) te wachten op afgifte, de fiets is een laatste keer gepoetst en vanmorgen hebben we nog even een klein stukje de spiertjes losgelopen. Het losfietsen hebben we maar overgeslagen in verband met de regen. Na twee mooie en warme dagen is het vandaag iets onder de 20 graden gedoken en vooral nat. Die tasjes moeten we vanmiddag af gaan geven bij de zwemstart en transitie 1. Daar waar je én start en anderhalf uur later uit het water komt gestrompeld om op je fiets te klimmen. De loopspullen laten we daar ook achter, de organisatie vervoert deze voor ons naar het centrum van Frankfurt, waar transitie 2 gepland staat: van de fiets naar het lopen. Daar is ook het kloppend hart van de Ironman Frankfurt ingeri...