Een stervende passie
Een flink aantal nerdachtige eigenschappen is mij niet vreemd. Zo kan ik vooral volledig opgaan in een passie. Daar heb ik er een paar van. Internet, gezin, lezen, muziek, sporten, geschiedenis. De onbetwiste nummer een was al die jaren echter: voetbal.
'Was', ja. De passie begint langzaam af te nemen, alsof je je volle gootsteen met vers afwaswater na een paar minuten halfleeg aantreft. Verrast kijk je toe. Je ziet het niet echt gebeuren, maar als je even weggaat en dan terugkomt zie je het verschil. De uiting is verrassend voor mijzelf, want ik merk dat ik gewoon geen zin meer heb om voetballen te kijken. Maar ik verheug me nog elke week op de Voetbal International, ik kijk datzelfde programma nog steeds heel graag en ken nog steeds de meest verschrikkelijke feitjes uit de voetballerij. De interesse in de sport is er zeker nog. Sterker nog, ik heb het zelf voetballen recentelijk weer een zwaai gegeven en werd daar uit stand oprecht kindsblij en gelukkig van.
Maar de wedstrijden van FC Utrecht trekken me bijvoorbeeld minder en minder. Er is altijd wel iets leukers, belangrijkers of beters te doen. Een boswandeling met het gezin, een kinderkamer opknappen, een dagje bijkomen van een drukke week. Whatever. Alles beter dan naar die baggertroep in de Galgenwaard kijken en daar je zondagmiddag aan opofferen.
Lichtpuntjes zijn er gelukkig ook. Edouard Douplan, FC Barcelona, Manchester City, Gertjan Verbeek, de machtsstrijd bij Ajax, Duitsland, Adam Maher en natuurlijk de immer doorlopende reeks 'waar kan Guus H. het meeste geld verdienen?'.
Ik kijk er dus nauwelijks meer naar, maar luister, lees en beoefen nog graag. Het zij zo. Dat verschuiven van prioriteiten, passies en voorkeuren zal er wel bij horen. Ik ben tenslotte ook geen 25 meer...;). Maar het blijft bijzonder voor iemand die fluitend acht wedstrijden in een weekend keek en zich oprecht kon verheugen op VfL Bochum tegen 1. FC Kaiserslautern.
En misschien haalt Utrecht in de winterstop een echte voetballer en wordt het in maart alweer wat beter weer en schrijf ik in april dat voetbal het mooiste is wat er bestaat op zondagmiddag, joelend en fluitend in het stadion. Alles kan, wat dat betreft ben ik net een echte voetballer: opportunistisch tot op het bot.
'Was', ja. De passie begint langzaam af te nemen, alsof je je volle gootsteen met vers afwaswater na een paar minuten halfleeg aantreft. Verrast kijk je toe. Je ziet het niet echt gebeuren, maar als je even weggaat en dan terugkomt zie je het verschil. De uiting is verrassend voor mijzelf, want ik merk dat ik gewoon geen zin meer heb om voetballen te kijken. Maar ik verheug me nog elke week op de Voetbal International, ik kijk datzelfde programma nog steeds heel graag en ken nog steeds de meest verschrikkelijke feitjes uit de voetballerij. De interesse in de sport is er zeker nog. Sterker nog, ik heb het zelf voetballen recentelijk weer een zwaai gegeven en werd daar uit stand oprecht kindsblij en gelukkig van.
Maar de wedstrijden van FC Utrecht trekken me bijvoorbeeld minder en minder. Er is altijd wel iets leukers, belangrijkers of beters te doen. Een boswandeling met het gezin, een kinderkamer opknappen, een dagje bijkomen van een drukke week. Whatever. Alles beter dan naar die baggertroep in de Galgenwaard kijken en daar je zondagmiddag aan opofferen.
Lichtpuntjes zijn er gelukkig ook. Edouard Douplan, FC Barcelona, Manchester City, Gertjan Verbeek, de machtsstrijd bij Ajax, Duitsland, Adam Maher en natuurlijk de immer doorlopende reeks 'waar kan Guus H. het meeste geld verdienen?'.
En misschien haalt Utrecht in de winterstop een echte voetballer en wordt het in maart alweer wat beter weer en schrijf ik in april dat voetbal het mooiste is wat er bestaat op zondagmiddag, joelend en fluitend in het stadion. Alles kan, wat dat betreft ben ik net een echte voetballer: opportunistisch tot op het bot.
Reacties